«Καταλαβαίνω τον Brian Eno που...»,
πήγα να γράψω, για να κάνω παύση ευθύς αμέσως και να πω στον εαυτό μου: «τι λες βρε κακομοίρη, καταλαβαίνει κανείς τον Brian Eno»;
Πάντως, αν έχεις έστω κρυφοκοιτάξει στο σύμπαν το οποίο δημιούργησε αυτή η υπερβατική φιγούρα της μεταπολεμικής Δυτικής μουσικής από το Here Come The Warm Jets (1974) κι έπειτα, δεν μπορεί να μην κατανοήσεις γιατί έκανε τον κόπο να επικοινωνήσει με τον Jon Hopkins εκεί πίσω στο 2009 –αρχικά ζητώντας του να κάνει κάποιες σόλο εμφανίσεις στο αυστραλέζικο Luminous Festival, κατόπιν εμπλεκόμενος σε ενεργή συνεργασία μαζί του στους Pure Scenious, στο soundtrack τουThe Lovely Bones και τέλος στο Small Craft On A Milk Sea. Ο 34χρονος Λονδρέζος το έχει. Kαι τίποτα δεν το αποδεικνύει καλύτερα από το Immunity, το 4o άλμπουμ της προσωπικής του πορείας.
Ζούμε βέβαια στην εποχή που ο μουσικός Tύπος ψάχνει συνέχεια να αποθεώσει το «καινούργιο», ενόσω με σθένος μοιράζει βαθμούς σε δευτεράντζες που αναβιώνουν ό,τι παρελθοντικό αρέσει στους γραφιάδες Αγγλίας και Αμερικής. Υπό ένα τέτοιο αυστηρό πρίσμα, ο Hopkins δεν αποτελεί όντως κάτι το καινούργιο: η μουσική του κάνει μεν διάφορα άλματα και μείξεις, υπακούει όμως τελικά στη δεδομένη μετρονομία της techno ή στην (εξίσου δεδομένη) ατμοσφαιρικότητα των ambient τοπίων.
Αλλά το Immunity ξεδιπλώνει υποδειγματικά το τι συμβαίνει με την περίπτωσή του: ο Hopkins διαθέτει έναν πολύ γοητευτικό τρόπο να μετακινείται μεταξύ των ηλεκτρονικών ειδών τα οποία τον απασχολούν. Δεν παίζει με τις παγιωμένες ταυτότητές τους, παίζει όμως –και μάλιστα διαρκώς– με την υφή τους και το συναισθηματικό εκτόπισμα που μπορεί να προκύψει αν βάλεις το τάδε δίπλα/μέσα/στις παρυφές του τάδε. Ας μην είμαστε αφελείς δέσμιοι της (όποιας) αδυναμίας μας στο DIY, αυτά τα πράγματα δεν συμβαίνουν μέσω μιας τέτοιας οδού, ούτε τα κάνεις παίζοντας με το λάπτοπ στο δωμάτιό σου• απαιτούν σημαντικές συνθετικές ικανότητες και απαιτούν, επίσης, τα «όρια» και οι εν δυνάμει «παραβάσεις» τους να λάμπουν ήδη αυθύπαρκτα στη δημιουργική φαντασία.
Κάπως έτσι, μετά τα 9+ λεπτά χαλαρού σφυροκοπήματος του "Collider", σε υποδέχεται ένα γαλήνιο α-λα-Nils Frahm πιάνο στο "Abandon Window". Κι ενώ το "Open Eye Signal" (το οποίο σωστά επιλέχθηκε ως single) μπορεί με λίγη τύχη να επιβληθεί ακόμα και σε πίστες, το "Form By Firelight" θα ανθίσει μόνο σε μοναχικές νυχτερινές ακροάσεις, ενδεχομένως παρέα με το "Sun Harmonics". Σε κάθε λοιπόν βήμα του Immunity, ο Hopkins παίζει με τα κουτάκια τα οποία έχεις στο μυαλό σου για τις έννοιες «κομψό», «απόκοσμο», «πειραματικό», «χορευτικό», «ακουστικό» και «ψηφιακό». Και υποχρεώνει ηλεκτρονικά μπίτια να συγκατοικήσουν με λυρικά μέρη μέσω μη ορθόδοξων (για την ηλεκτρονική μουσική) ενορχηστρώσεων, παίρνοντάς σου τα μυαλά.
Με τη σημαντική ωστόσο σημείωση πως η μουσική του απαιτεί μια άλφα προδιάθεση για να σου πάρει τα μυαλά: δεν θα λειτουργήσει ανά πάσα ώρα και στιγμή• είναι διακριτική, χρειάζεται επομένως το κατάλληλο τάιμινγκ. Για του λόγου το αληθές, άκουσα αρκετές φορές το Immunity και μου διέφευγε σταθερά εκείνο το «κάτι» το οποίο μάλλον αιωρείται στις συνθέσεις του Jon Hopkins, παρά εκπροσωπείται με σάρκα και οστά. Ώσπου απλά ένα βράδυ έγινε η σωστή επαφή και κατέληξα ξενυχτισμένος να ακούω το άλμπουμ στο repeat –αποκτώντας στην πορεία κι εκείνη τη χαζή αντίληψη ότι, για μια χούφτα κλάσματα του δευτερολέπτου, κοίταξα τον κόσμο μέσα από τον νου του Brian Eno...
{youtube}Q04ILDXe3QE{/youtube}
