Και τι δεν έχουν ακούσει αυτές οι CocoRosie... Ότι δεν έχουν, λέει, φωνές, τραγούδια της προκοπής, δικαίωμα να ομιλούν και να κάνουν δίσκους τελικά. «Προσποιούνται!», ανακράζουν οι πολέμιοί τους, αντικρουόμενοι από μια σεβαστή μερίδα που τις υποστηρίζει με επιχειρήματα περί «αυθεντικής ιδιαιτερότητας». Όσο για τις ίδιες, μοιάζουν πολλές φορές να προσπαθούν για τη χειρότερη αντίδραση, είτε επιλέγοντας βλακώδη εξώφυλλα, είτε εμμένοντας σε όσες επιλογές τις κάνουν πράγματι αντιπαθητικές.
Παρότι δεν έχω καμιά πρεμούρα να αφήσω κι εγώ την... κουτσουλιά μου στη συγκεκριμένη διαμάχη, ας καταθέσω ότι δεν είμαι εξ ορισμού προκατειλημμένος απέναντι στη στρυφνότητα –ακόμα και στη στεγνή επιτήδευση– αν το αποτέλεσμα έχει τελικά κάτι να μου πει. Και κάθισα με ενδιαφέρον, ομολογώ, να ακούσω προσεκτικά όλη την πορεία των αδελφών Casady, καθώς η μουσική τους είχε περάσει μέχρι πρότινος σχεδόν ξυστά από τις μουσικές αναζητήσεις μου.
Έχει ενδιαφέρον, λοιπόν, να παρατηρήσει κανείς πώς οι CocoRosie άφησαν (συνειδητά ή ασυνείδητα, δεν ξέρω) τη μουσική τους να «κυλήσει» από τη χειροποίητη και σαγηνευτική πολλές φορές λοξότητα του ντεμπούτο τους σε μια ολοένα και πιο επαρκή (με βάση τα δεδομένα της εποχής) και στρογγυλεμένη (με βάση τα δεδομένα τα δικά τους) αποτύπωση στα επόμενα δισκογραφικά βήματά τους –ομολογουμένως με ιδιαιτέρως ανάμεικτα αποτελέσματα. Στο νέο τους, πέμπτο στη σειρά, άλμπουμ εμφανίζονται πάντως πιο άμεσες, πιο «συμβατικές» από ποτέ.
Ναι, άνετα μπορείς να σιγοτραγουδήσεις κάμποσα από αυτά τα τραγούδια. Βοηθάει όχι μόνο η κανονικότητα των συνθέσεων –οι ορθές δομές και οι μελωδίες τους δηλαδή– αλλά και η παραγωγή του Valgeir Sigurosson, ο οποίος έχει φέρει στο τραπέζι μια τονισμένη ρυθμική συνιστώσα. Φυσικά, όλα τα στοιχεία που έκαναν τη Bianca και τη Sierra Casady να είναι αυτές που είναι δίνουν το παρών και στο Tales Of A GrassWidow. Τουτέστιν, και φωνητικές μιμήσεις της Björk θα βρείτε, και διάφορα κλαπατσίμπαλα να βαράνε στον γάμο του Καραγκιόζη θα ακούσετε, και γιαπωνέζικες τσιριτσάντζουλες, αλλά και επικλήσεις του Χριστούλη. Όμως, τα περισσότερα από αυτά μένουν πλέον στο παρασκήνιο: δεν είναι εκείνα που κάνουν το παιχνίδι.
Για του λόγου το αληθές, για βάλτε να ακούσετε το εναρκτήριο "After The Afterlife", με το κανονικότατα τραγουδισμένο ρεφραινάκι του. Ή το αμέσως επόμενο "Tears For Animals", το οποίο σφραγίζεται από τη συμμετοχή του Antony Hegarty. Ή προσπαθήστε να φανταστείτε το "Villain" με δυνατότερα μπάσα και πιο τονισμένα τα κρουστά –θα ήταν σίγουρο χιτ dubstep λογικής.
Δισκάρα, βέβαια, το Tales Of A Grass Widow των CocoRosie δεν είναι και μάλιστα υπολείπεται αρκετά από το να αξίζει έναν τέτοιον χαρακτηρισμό. Κι αυτό γιατί, πέραν του ότι περιλαμβάνει αρκετά αδύναμα κομμάτια, ακούγεται κάπως διστακτικό σχετικά με το αν θέλει να είναι το άλμπουμ που θα σβήσει τα μίση και τις έχθρες. Αποτελεί πάντως την πρώτη κυκλοφορία του ντουέτο που δεν δείχνει διάθεση να προκαλέσει. Ούτε καν κακόγουστο εξώφυλλο δεν διαθέτει...
{youtube}QTSckymd5MM{/youtube}
