Ο John Legend είναι μεγάλος μάστορας. Ξέρει να ψηλώνει τη φωνάρα του με αυτοπεποίθηση όταν τραγουδάει «I had a dream like Dr. King/I had a song I had to sing» ("So Gone") και να τη βουτυρώνει με τέχνη μπακλαβαδοποιού της Βηρυτού όταν οι διαθέσεις αλλάζουν: με το που σε είδα μωρό μου, λέει στο "The Beginning...", έκανα σχέδια –να σε (τιιιιτ) στο ασανσέρ μου και, αργότερα, να σου φτιάξω κι ένα μικρό πρωινό. Λούρπακ σε ζεστό ψωμάκι μετά το μωρό...
Και τέτοιος μάστορας, όπως καταλαβαίνετε, είναι περιζήτητος. Θυμίζω στα γρήγορα ότι το τελευταίο του άλμπουμ (Wake Up!, 2010) φτιάχτηκε από κοινού με τους Roots, θυμίζω τις συνεργασίες με Slum Village, Lauryn Hill και Dilated Peoples, επισημαίνω ότι στο φετινό Love In The Future το γενικό πρόσταγμα (ως executive producer) αναλαμβάνει ο Kanye West.
Ο οποίος και παραδίδει στον Legend ένα απίστευτα πλούσιο στις μουσικές του λεπτομέρειες άλμπουμ, που ισορροπεί θαυμάσια μεταξύ της παλιάς soul των Stevie Wonder & Marvin Gaye και των σύγχρονων τάσεων, όσων θέλουν να βάζουν στο παιχνίδι και τα μαθήματα από το χιπ χοπ, όπως και τα «περίεργα» εκείνα μπίτια τα οποία κάνουν θραύση στο R'n'B κοινό. Με τη διαφορά ότι εδώ θα ακούσετε και καλούς, προσεγμένους στίχους, τομέας στον οποίον πάσχουν πολλές χιπ χοπ (κυρίως) και R'n'B (δευτερευόντως) παραγωγές, που μπορεί κατά τα άλλα να φτάνουν μουσικά σε παρόμοιο επίπεδο. Μακριά πάντως από οποιαδήποτε αίσθηση αχταρμά, ο West ενοποιεί εδώ τις ψηφίδες αυτού του χλιδανού κόσμου σε μια υποδειγματικώς λουσάτη soul, την οποία θα θαύμαζε μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια ο μακαρίτης Luther Vandross.
Δεν είναι όμως μόνο ζήτημα κατασκευής. Ακόμα και όταν σημεία του Love In The Future βρίσκουν στον τοίχο του neo-soul ιδιώματος και τραγούδια όπως το "Dreams" ή το "Wanna Be Loved" αναιρούν εκείνο το «future» του τίτλου με τα παλιά soul κόλπα τους, που απλά ξαναπακετάρονται για τον ακροατή του σήμερα, ο Legend επαρκεί για να κάνει τη διαφορά. Από τη μία, παραδέχεται το βαρύ χρέος του στο παρελθόν διασκευάζοντας θαυμάσια ένα δείγμα λευκής, γαλανομάτας soul –το "Open Your Eyes" του Bobby Caldwell– κλείνοντας (παρέα με τη Stacy Barthe) το μάτι στο "Angel" της μεγάλης Anita Baker και καλώντας τον Seal στο μικρόφωνο για τις ανάγκες του "We Loved It". Κι από την άλλη, τονίζει με τις λαμπερές του ερμηνείες όλη την κλάση που ενυπάρχει στα πιο γερά τραγούδια της νέας του δουλειάς, όπως π.χ. το "You And I (Nobody In The World)", το "The Beginning...", το "Made To Love", το "All Of Me", το "Save The Night" ή το "Who Do We Think We Are" (όπου συμμετέχει κατά τρόπο απολαυστικό ο Rick Ross).
Ίσως μισός βαθμός στην τελική μου αξιολόγηση να πήγε τελικά στον μαθητή, στην πλήρως ελληνική λογική του «ας πάει και το παλιάμπελο...», ωστόσο παραμένει ένα αδιαφιλονίκητο γεγονός –ίσως πιο αδιαφιλονίκητο και από το ότι ο Legend θα ήταν συγκινητικός ακόμα κι αν μουρμούραγε τον Χρυσό Οδηγό: σε ένα μουσικό ιδίωμα που εξ ορισμού ασχολείται με την αναβίωση και την αναπαλαίωση, το να πέσεις τόσο κέντρο στο ζητούμενο ενώ την ίδια στιγμή κατορθώνεις να πείσεις και για το πόσο 2013 είσαι, αποτελεί πραγματικά το πιο μακρινό σημείο της διαδρομής.
{youtube}qsYrpNHQ6hg{/youtube}
