Μπορεί ο όρος gangsta rap να σας θυμίζει δεκαετία του 1990, low riders να χοροπηδάνε και καλλιτέχνες σαν τον 2Pac να γίνονται θρύλοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι το είδος υπολειτουργεί εδώ και πολλά χρόνια. Ελάχιστα είναι πια τα ονόματα που το υπηρετούν με το πνεύμα το οποίο διαμορφώθηκε τότε κι ένα από αυτά (ίσως και το σημαντικότερο) είναι ο Freddie Gibbs.
Με flow που πατάει το γκάζι ως το πάτωμα, με στιχουργική που ντροπιάζει τους δήθεν παράνομους συνοδοιπόρους του και μ' ένα attitude το οποίο του επιτρέπει να κυκλοφορεί την πάρτη του με το τουπέ του άτυπου βασιλιά του «παιχνιδιού», ο Gangsta Gibbs –όπως αυτοαποκαλείται– έχτισε τη φήμη του σταδιακά, με κάθε mixtape να ανεβάζει το όνομά του όλο και πιο ψηλά στο ραπ χρηματιστήριο. Αποκορύφωμα το μόλις μερικών μηνών Baby Face Killa, το οποίο «άνοιγε» αρκετά τον ήχο του ώστε να συντονιστούν οι μάζες, αλλά διατηρούσε και τον αρχικό λυρικό του χαρακτήρα, συνδυάζοντας τη μαζικότητα με την ασυμβίβαστη στάση του πρωταγωνιστή στο θέμα της αυθεντικότητας.
Από ότι φάνηκε όμως από την αποχώρηση του ράπερ από την πρώην δισκογραφική του στέγη (και label του Young Jeezy) CTE, ο ίδιος είχε τις αντιρρήσεις του με αυτό το άνοιγμα του ήχου του. Το πρώτο του λοιπόν επίσημο άλμπουμ, το ESGN –το οποίο παραφράζει τα αρχικά, αλλά και το σήμα του αθλητικού μεγαλοδικτύου ESPN– φαίνεται να είναι μια απευθείας μετάδοση από το γήπεδο των δρόμων. Η δεδομένη ικανότητα του Gibbs στο μικρόφωνο λάμπει για ακόμα μία φορά, τα beats στήνουν ένα σκοτεινό σκηνικό που ταιριάζει γάντι στις περιγραφόμενες παράνομες δραστηριότητες και ο συνολικός ήχος προκύπτει ασυμβίβαστος, τσαμπουκαλεμένος και αντισυμβατικός.
Παρ' όλα αυτά, ενώ το ESGN αποδεικνύεται εξαιρετικό σ' αυτό που κάνει, το θέμα φαίνεται να προκύπτει από εκείνα που δεν φαίνεται διατεθειμένο να κάνει. Μοιάζει δηλαδή βολεμένο στη ζώνη άνεσης του gangsta rap (την οποία ο ράπερ έχει αποδείξει επανειλημμένως πως κατέκτησε), απορρίπτοντας έτσι την εύκολη πρόσβαση στον μέσο χιπ χοπ οπαδό. Υπό μια τέτοια έννοια, το ESGN αποτελεί πισωγύρισμα για τον Gangsta Gibbs. Φαίνεται ωστόσο να είναι συνειδητή η επιλογή του, αφού ονόμασε το ντεμπούτο του ως το «απόλυτο δισκογράφημά του», που αντιπροσωπεύει επακριβώς το ό,τι είναι. Είναι όμως ανάμικτα τα συναισθήματα τα οποία προσφέρει το τελικό αποτέλεσμα. Γιατί, ενώ ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό, σε αφήνει και με μια απορία για το τι θα μπορούσε να πετύχει ο Gibbs, αν δεν έμενε τόσο προσκολλημένος σε μερικά οριοθετημένα πράγματα στο κεφάλι του.
Έστω κι έτσι, πάντως, ο δίσκος διαθέτει ορισμένες πολύ δυνατές στιγμές, όπως τα “Freddie Soprano”, “D.O.A.”, “Have U Seen Her” ή το εμπνευσμένο από το G-Funk “F.A.M.E.” παρέα με τις παλιοσειρές Daz Dillinger και Spice 1. Κι όταν όμως το ESGN ρίχνει τους τόνους, βρίσκει πάλι στόχο χάρη σε τραγούδια όπως τα “I Seen A Man Die” και “The Color Purple” –που συμπεριλήφθηκε τελευταία στιγμή, λόγω θεμάτων με το sample από το “If You Were Here Tonight” του Alexander O' Neal (το οποίο είχε χρησιμοποιήσει θαυμάσια πολλά χρόνια πίσω και ο John Forté σε δικό του track).
Για το τέλος, μια απαραίτητη διευκρίνηση. Με βάση την καλλιτεχνική του αξία, το ESGN του Freddie Gibbs έχει πράγματα τα οποία επιδέχονται βελτίωσης: π.χ. τη σχετικά επίπεδη αντιμετώπιση του όλου gangsta lifestyle ή τη διογκωμένη tracklist, που σίγουρα σήκωνε περικοπών. Όσον πάντως αφορά το λεγόμενο «replay value» του, αυτό βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Κάτι που σημαίνει ότι με την κριτική μπορεί να ξεμπέρδεψα, αλλά σε καθαρά οπαδικό επίπεδο το ESGN θα εξακολουθεί να απασχολεί τα ηχεία μου για καιρό ακόμα. Μπορεί να μην επεκτείνεται σε νέες περιοχές, ωστόσο το επίσημο ντεμπούτο του Freddie Gibbs παραμένει εθιστικό όσο λίγα, παρά τα ελαττώματά του.
{youtube}zrEBRJd3Zfg{/youtube}
