Πολύ θα ήθελα να τρίψω τη δισκογραφία ολόκληρη των Master Musicians Of Bukkake στα μούτρα όσων τρέχουν να ενθουσιαστούν με την κάθε δευτερότριτη αναβίωση της ψυχεδέλειας –με κάτι γκρουπ τύπου The Unknown Mortal Orchestra και τέτοια.
Αναγνωρίζω ωστόσο ότι υπάρχει μια βαθμίδα δυσκολίας. Ότι ενώ οι περισσότερες από δαύτες τις μπάντες παίζουν ένα απλό (ενίοτε απλοϊκό) ντρίγκι-ντρίγκι, ξεπατικώνοντας αναφορές άγνωστες στους 20άρηδες (γι' αυτό μη ανιχνεύσιμες) και πασπαλίζοντάς τις με λίγο indie ώστε να ηχούν «οικείες», τούτοι οι μυστήριοι και φάτσα φόρα προκλητικοί διαστροφείς βάζουν στη μέση επίπεδα πνευματικότητας και μυστικισμού• χώρια το άνοιγμα προς τα world λημέρια ή τις μακρόσυρτες συνθέσεις, που συνειδητά απέχουν από την κατασκευή «ορθόδοξων» τραγουδιών. Κατά μία λοιπόν έννοια, οι συγκεκριμένοι Αμερικανοί ξεπήδησαν από τη μήτρα εκείνου του συντριπτικού "Tomorrow Never Knows", στο φινάλε του Revolver. Μπορεί να πέρασαν 47 χρόνια, συνιστά όμως ακόμα βαθμίδα δυσκολίας...
Οι Master Musicians Of Bukkake χρεώνονται πάντως με την πιο ευρηματική ίσως χρήση της ψυχεδελικής κληρονομιάς στο σύγχρονό μας σκηνικό. Τόσο του γράμματός της, όσο και του πνεύματός της. Γιατί δεν αναπαράγουν το παρελθόν, δεν το κοιτάνε με δέος ή νοσταλγία: τη σκυτάλη παίρνουν απλά από τα ύστερα 1960s και προχωρούν σε μετασχηματισμούς, με οπτική σημερινή, άρρηκτα δεμένη με την εποχή της κατάρρευσης των μουσικών «ειδών» και με την παγκοσμιοποιημένη εμπειρία.
Το έπραξαν θαυμάσια με την Τοτέμ τριλογία, το συνεχίζουν τώρα κι εδώ, ακουμπώντας τα δεδομένα τους σε ένα διαφοροποιημένο τερέν. Στο Far West δεν επιδιώκουν τη διαφορετική μουσική ή τη δραματική ανατροπή προφίλ, μα στοχεύουν σε μια διακριτή οπτική γωνία πάνω στους ίδιους λίγο-πολύ προβληματισμούς: απλά με λιγότερη Ανατολή και περισσότερη Δύση• με απλωμένες σε διάρκεια συνθέσεις, αναπτυγμένες όμως με πιο λιτά μέσα σε σύγκριση με τα Τοτέμ• και με μια νεοκατακτηθείσα αμεσότητα, η οποία σε σημεία υπερπηδά όσες δυσχέρειες για το «μέσο αυτί» περιέγραψε η πρώτη παράγραφος, χάρη π.χ. στην ατμοσφαιρικότητα του (εμπνευσμένου από τον Μπόρχες) "Circular Ruins" ή στα ηλεκτρονικά τερτίπια του "White Mountain Return".
Η καρδιά ωστόσο του Far West παραμένει προσβάσιμη μόνο σε όσους έχουν πιάσει το νόημα αυτής της μπάντας κι έχουν συμμετάσχει στο μέχρι στιγμής ταξίδι της. Το εννιάλεπτο "Cave Of Light: Prima Materia" θέλει οπωσδήποτε ακρόαση με ακουστικά, γιατί μόνο έτσι θα αποκαλυφθεί το πλήρες ηχητικό του φάσμα, η πυραμιδωτή απόληξή του στα φωνητικά, οι αντεστραμμένες "Atom Heart Mother" λογικές της ενορχήστρωσης και η ας την πούμε μοναστηριακή αύρα που το διακατέχει –τώρα, αν το φανταστείτε ως επαναλαμβανόμενο μάντρα σε βουδιστικό τέμενος ή ως αμβροσιανό ή μοζαραβικό μέλος Δυτικής εκκλησιάς, δική σας η γεωγραφική/πολιτισμική επιλογή. Πρόκειται πάντως για ένα από τα πλέον πλήρη και συναρπαστικά «τραγούδια» της κολεκτίβας απ' το Σιάτλ.
Το άλμπουμ θα έπιανε άνετα το 7,5 στη βαθμολογία αν βάζαμε μισά, για παραπάνω όμως κάπου σκαλώνει. Όχι γιατί χάνει τον ειρμό του και σκουντουφλά, μα γιατί –ως σύνολο– μεταδίδει έντονα την εντύπωση του ανολοκλήρωτου. Αλλάζοντας ελαφρώς διεύθυνση (ίσως και διάθεση), οι Master Musicians Of Bukkake δείχνουν εδώ να βρίσκονται στην αρχή μιας καινούριας περιπλάνησης, τους ώριμους καρπούς της οποίας δεν έχουμε ακόμα συναντήσει.
{youtube}zof_tW4HrT0{/youtube}
