Ασχέτως του μουσικού περιεχομένου του, το Magna Carta... Holy Grail θα αναφέρεται στο εξής ως ο πρώτος δίσκος που έγινε διαθέσιμος μέσω mobile app. Η Samsung κατάφερε έτσι να γραπώσει όχι μόνο την καινοτομία, αλλά να καρπωθεί και τον ντόρο από το γεγονός ότι ένα εκατομμύριο κάτοχοι των κινητών της τηλεφώνων απόκτησαν δωρεάν το καινούργιο άλμπουμ ενός μεγάλου ονόματος, νωρίτερα από την επίσημη ημέρα κυκλοφορίας. Η δε δισκογραφική εταιρία του Jay-Z αύξησε τον λογαριασμό της κατά 5 εκατομμύρια δολάρια. Το μόνο κομμάτι της συμφωνίας που δεν πήγε όπως ίσως θα περίμενε ο διάσημος ράπερ, ήταν η απόφαση πως ο εν λόγω αριθμός αντιτύπων δεν θα προσμετρούταν στις συνολικές πωλήσεις, αν και φαντάζομαι πως αυτό –σε ένα deal τέτοιων διαστάσεων– ελάχιστα ενόχλησε τα εμπλεκόμενα μέρη.
Με το Magna Carta... Holy Grail, ο Jay-Z φτάνει στα 12 προσωπικά άλμπουμ από το 1996 κι έπειτα, στα οποία πρέπει να προστεθούν κι άλλα 5 δισκογραφήματα, προϊόντα συνεργασίας με άλλους καλλιτέχνες. Φαίνεται λοιπόν να βρίσκεται μονίμως σε κίνηση όσον αφορά στη μουσική του καριέρα και μόνο, δίχως δηλαδή να λογαριάζουμε τις παράπλευρες επιχειρηματικές του δραστηριότητες, που και πολυάριθμες είναι και αρκετά επιτυχημένες.
Με τέτοια αφοσίωση και επιμονή (και με τόσο βέβαια ζεστό παραδάκι) δεν είναι τυχαίο το μέγεθος αλλά και το πλήθος των ονομάτων που βρίσκουμε εντός του νέου του άλμπουμ. Justin Timberlake, Nas, Frank Ocean, Rick Ross και η σύζυγος Beyoncé προσθέτουν star power στην tracklist, ενώ στις παραγωγές συναντάμε έναν κατάλογο με την αφρόκρεμα των γνωστότερων συνθετών του χτες και του σήμερα. Αυτή η ομάδα-όνειρο, η οποία αναλαμβάνει τα beats, στήνει εδώ ένα πολύ καλό ηχητικό χαλί, καταφέρνοντας να ανασηκώσει ακόμα και τον –μετριότατο τα τελευταία χρόνια– Timbaland, που καταθέτει μερικά από τα καλύτερα σύγχρονα κομμάτια του.
Αν όμως το Magna Carta... Holy Grail ευτυχεί να βρίσκει έναν ντεφορμέ παραγωγό ξανά σε κέφια, έχει δυστυχώς κι ένα μεγάλο πλην, το οποίο ξεδιπλώνεται κατά τη διάρκειά του. Και δεν είναι άλλο από τον ίδιο τον Jay-Z. Είχαν βέβαια φανεί σημάδια στιχουργικής και rapping κόπωσης ήδη από το Watch The Throne (2011, με τον Kanye West), εδώ όμως το μοτίβο αυτό συνεχίζεται. Ο άνθρωπος που κάποτε ήταν ικανός να συγκριθεί με τον Nas (και να κερδίσει στην προτίμηση ορισμένων), πλέον ηχεί βαριεστημένος, βολεμένος, να πηγαίνει στο ρελαντί. Κι αν σου πετάει εδώ κι εκεί μερικά γνωστά ρεφρέν από τραγούδια των Nirvana, REM και A Tribe Called Quest για να ποντάρει στη δύναμη της συνήθειας, τελικά δεν καταφέρνει να αποσπάσει κάτι.
Πουθενά δεν γίνεται πιο εμφανές αυτό από τα κομμάτια όπου συμμετέχουν άλλοι καλλιτέχνες, στα οποία γίνεται σαφής η διαφορά όρεξης και σκέρτσου μεταξύ του Jigga και των καλεσμένων. Το υπέροχο “Part II (On The Run)”, για παράδειγμα, εκλύει μια πηγαία μουσική ομορφιά, την αίγλη ωστόσο την προσθέτει η κυρία του κυρίου. Το “Oceans”, από την άλλη, ηχεί σαν απομεινάρι από τις ηχογραφήσεις του Channel Orange του συμμετέχοντα Frank Ocean, με τον Jay-Z να ακούγεται στην καλύτερη των περιπτώσεων αδιάφορος, στη χειρότερη σαν κομπάρσος... Υπάρχουν βέβαια και στιγμές στις οποίες δείχνει αναλαμπές και μας θυμίζει το χάρισμά του στο μικρόφωνο, είναι όμως λίγες τόσο σε επίπεδο MCing, όσο και στο επίπεδο των στίχων.
Εν τέλει το Magna Carta... Holy Grail διαθέτει ορισμένες πολύ καλές ιδέες στο μουσικό του κομμάτι, καθώς και δυνατές συμμετοχές, οι οποίες προσφέρουν όχι μόνο στο θέμα λάμψης, αλλά και στα επί της ουσίας. Ο κεντρικός του όμως ήρωας δείχνει πια να κυκλοφορεί δίσκους επειδή είναι το επάγγελμά του και όχι επειδή διψάει για κάτι τέτοιο. Ξέρει ασφαλώς πώς να δώσει ζωή στα άλμπουμ του, αυτό όμως λέει πολλά για το μανατζερίστικο κομμάτι της προσωπικότητας του Shawn Carter και όχι για το καλλιτεχνικό της μέρος. Και είναι κρίμα, γιατί αν το Magna Carta... Holy Grail είχε έναν έστω και τυπικό Jigga των παλιών ημερών (συν μια πιο συμμαζεμένη tracklist), θα μιλάγαμε τώρα για ένα από τα άλμπουμ της χρονιάς στον μαύρο ήχο.
{youtube}lQAun8S6kKs{/youtube}
