Α, ναι, το κλασικό κόλπο με τα ντουέτα... Βετεράνος, αξιοσέβαστος καλλιτέχνης καλεί διάσημους συναδέλφους για να ερμηνεύσουν μαζί τραγούδια από το παρελθόν του και όλοι βγαίνουν κερδισμένοι: ο ίδιος δίνει χωρίς ιδρώτα το παρών στην δισκογραφική επικαιρότητα, οι καλεσμένοι αποτίνουν φόρο τιμής και επωφελούνται από το καδράρισμα δίπλα στο είδωλο, οι φαν έχουν την ευκαιρία να ακούσουν εκσυγχρονισμένες εκτελέσεις αγαπημένων τραγουδιών. Ο νέος δίσκος του John Fogerty αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της εν λόγω κατηγορίας και αποδεικνύεται συνολικά ένα ευχάριστο, αν μη τι άλλο, ακρόαμα.
Ευχάριστο, όχι σπουδαίο όμως. Κι αυτό γιατί επιλέχθηκαν εύκολες λύσεις στην προσέγγιση των τραγουδιών –μια πολύ διακριτική δηλαδή ενορχηστρωτική ανανέωση στις περισσότερες των περιπτώσεων. Προφανώς ο Fogerty πόνταρε στο ότι, από τη στιγμή που οι πρώτες ηχογραφήσεις μετράνε (στην πλειονότητά τους) κάμποσες δεκαετίες ζωής, η τεχνολογική υπεροχή του σήμερα θα έκανε από μόνη της τη δουλειά.
Τον διαψεύδουν βέβαια οι δυο-τρεις στιγμές όπου πραγματικά επικρατεί η διάθεση για κάτι καινούργιο, καθώς τότε είναι που το Wrote A Song For Everyone αποκτά πραγματικό ενδιαφέρον. Για παράδειγμα, τα δύο νέα κομμάτια, “Mystic Highway” και “Train Of Fools”, αποδεικνύουν ότι ο Fogerty μπορεί ακόμα να ξεπετάει τραγούδια τα οποία «σκοτώνουν». Αλλά και η υπέροχη ανάγνωση του “Proud Mary”, με την Kate Hudson στην ερμηνεία, τον Allen Toussaint στο πιάνο και τα πνευστά της Rebirth Brass Band να δίνουν ένα άρωμα από Νέα Ορλεάνη, αφήνει να φανούν οι ανοιχτοί χώροι που υπάρχουν στα τραγούδια του γερόλυκου τραγουδοποιού για διαφορετικές προσεγγίσεις.
Κατά τα άλλα, παρότι φτιάχνεσαι ας πούμε από την ψυχωμένη περφόρμανς των Foo Fighters στο "Fortunate Son", γλυκαίνεσαι από τις ζεστές διφωνίες με τον Bob Seger στο "Who’ll Stop The Rain" και θέλγεσαι από τη μελαγχολική απόδοση του Fogerty στο "Long As I Can See The Light" από κοινού με τους My Morning Jacket, τελικά δεν βρίσκεις ουσιαστικούς λόγους για να επαναλάβεις την ακρόαση. Γιατί τελικά το Wrote A Song For Everyone δεν καταφέρνει να ξεφύγει από το να είναι ένα τυπικό άλμπουμ της κατηγορίας του.
Εντούτοις, λειτουργεί μια χαρά ως υπενθύμιση των σπουδαίων τραγουδιών που έγραψε ο Fogerty για τους Creedence Clearwater Revival, αλλά και ως σόλο καλλιτέχνης, και έχει τα φόντα να προσηλυτίσει για λογαριασμό του νέα ακροατήρια.
{youtube}RuY6VcQE8ew{/youtube}
