Πώς να μην έχεις παράπονα από τούτους εδώ τους Συντάκτες; Μπορεί να μην αρθρογραφούν σε κάποιο έντυπο και να μην είναι η «πένα» το εργαλείο τους, όμως το παρατεταμένο writer's block στο οποίο έχουν πέσει γίνεται παραπάνω από εμφανές στη νέα τους αυτή κυκλοφορία. Και είναι η απουσία ενός νοητού real-time comment section όπου ο καθένας θα μπορούσε να τους τρολάρει αβίαστα (καλή/κακή ώρα όπως εδώ στο Avopolis) που σώζει τα προσχήματα –με εξαίρεση φυσικά το YouTube, όπου κοινή πλέον συνισταμένη αποτελεί το μότο «bring back Urbanovicz»!
Με λίγα λόγια, τους έχει πάρει ο κατήφορος τους Editors, κάτι έκδηλο στο The Weight Of Your Love, το οποίο και λυγίζει κάτω από το βάρος των προσδοκιών που δημιούργησε το The Back Door του 2005 –με κάθε κυκλοφορία να αποδεικνύεται έκτοτε ένα σκαλοπάτι πιο κάτω από την προηγούμενη... Τι κι αν απομακρύνθηκε (προσφάτως) το φάντασμα του μακαρίτη του Ian Curtis από τη θέση του βασικού πυλώνα επιρροής για τη μπάντα; Στο προσκήνιο έρχονται τώρα ο Bono και οι U2, αλλά και οι Echo & The Bunnymen, στους οποίους οι Editors αποτίνουν κάτι παραπάνω από φόρο τιμής στο πρώτο τους single "A Ton Of Love": η αντιγραφή που επιχειρείται είναι τόσο κακόγουστη και ξεδιάντροπα προφανής, ώστε σχεδόν αναχαιτίζει κάθε καλή πρόθεση που θα μπορούσε να συνοδεύει τον δίσκο.
Μακριά λοιπόν από τον ηλεκτρονικό ήχο του In This Light And On This Evening (2009), οι Βρετανοί επιχειρούν εδώ να κρατήσουν χαμηλό προφίλ και να ρίξουν αισθητά τους τόνους –αφήνοντας στην άκρη ξεσηκωτικά μοτίβα τύπου "Papillon". Κι αν τα εναρκτήρια "The Weight" και "Sugar" διατηρούν μια σκοτεινή γοητεία που θα μπορούσε να προδικάζει την έλευση στιγμών με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, τα πράγματα παίρνουν δυστυχώς γρήγορα αρνητική τροπή: μετά τον κόλαφο του προαναφερθέντος single, η μπάντα αποδεικνύεται ορφανή κατευθυντήριων γραμμών, προσωπικού στυλ και έμπνευσης. Τα τραγούδια (και τα λεπτά της διάρκειας) διαδέχονται έτσι το ένα το άλλο, δίχως να προσφέρουν οτιδήποτε το αξιομνημόνευτο.
Ας όψεται η πάντα εκφραστική και παθιασμένη ερμηνεία του Tom Smith, καθώς και δυο-τρεις στιγμές (όπως το σπαραξικάρδιο "Two Hearted Spider" ή το στοιχειωμένο "The Phone Book") που ανυψώνουν τον δίσκο από την άβυσσο της ανυποληψίας και σώζουν τα προσχήματα. Δεν αρκούν όμως για να κρύψουν το αδιέξοδο στο οποίο έχει φτάσει η συμπαθής μπάντα από το Μπέρμιγχαμ και από το οποίο πολύ δύσκολα θα μπορέσει να βγει αν συνεχίσει να πορεύεται κατ' αυτόν τον τρόπο. Κρίμα το ταλέντο που σπαταλιέται, κρίμα οι προσδοκίες, κρίμα και το εντυπωσιακό εξώφυλλο...
{youtube}mBaGm4e2oao{/youtube}
