Σε έναν κόσμο που ενημερώνεται για μουσική μονάχα από την αγγλοσαξονική πλευρά των πραγμάτων, το όνομα της Lara Fabian ίσως είναι ακόμα και άγνωστο.
Ωστόσο, με πωλήσεις 25 εκατομμυρίων αντιτύπων από το 1991 μέχρι και σήμερα, η 43χρονη ερμηνεύτρια συγκαταλέγεται στις μεγάλες διεθνείς ντίβες της εποχής μας, απασχολώντας απείρως περισσότερα αυτιά από κάτι συγκροτήματα-ρεντίκολα τύπου Vaccines και White Lies, που κατά καιρούς μας τα έχουν σερβίρει για next big things. Η Céline Dion την αντιμετωπίζει βέβαια ως παράσιτο το οποίο τρώει από την πίτα της –και ίσως δεν έχει εντελώς άδικο– είναι όμως γεγονός ότι η Fabian έχει πια εδραιώσει τόσο το κοσμοπολίτικο στιλ της (Βελγο-ιταλίδα από καταγωγή, Καναδέζα από επιλογή), όσο και το κοινό της, που λίγο ως πολύ την αντιμετωπίζει ως διάδοχο της Dalida. Η δημοτικότητά της πιστοποιήθηκε άλλωστε και φέτος, καθώς το Le Secret προσγειώθηκε με χαρακτηριστική ευκολία στο #1 της Γαλλίας.
Όντας το 11ο κατά σειρά στούντιο πόνημα της Fabian, το Le Secret είναι μια δουλειά η οποία πατάει σε δεδομένα και κινείται σε οριοθετημένα στεγανά. Κατά το ήμισυ από επιλογή, θα έλεγα, κατά το άλλο μισό εξ ορισμού. Τι εννοώ; Αφενός η Fabian –η οποία εδώ ανακατεύεται ενεργά και στο δημιουργικό κομμάτι– δείχνει απρόθυμη να αφήσει τις αναπαυτικές της δάφνες: βγάζει έναν δίσκο για το κοινό της, βασισμένο σε ό,τι ακριβώς έχτισε τη φήμη της, με τη φωνάρα της μπροστά να αναλαμβάνει τη βρωμοδουλειά της διάσωσης των πιο αδύναμων και ρουτινιάρικων συνθέσεων. Κινείται έτσι σε πράγματα τα οποία γνωρίζει καλά και ορίζει ακόμα καλύτερα, ποντάροντας σε ερωτοτράγουδα σαν το "Mirage", το "P... De Grand Amour" ή το "Amourexique", στιγμές με αργές αναπτύξεις, με λουσάτη παραγωγή και με χώρο για μελό κρεσέντα που της επιτρέπουν να επιδείξει τις οκτάβες της. Και το κάνει μια χαρά, να σας πω την αλήθεια, μόνο που της ξέφυγε λίγο η διάρκεια. Το Le Secret θα ήταν πιστεύω πιο σφιχτοδεμένο αν δεν ήταν αναίτια διπλό, με 17 συνολικά τραγούδια.
Αφετέρου, η Fabian στεκόταν πάντα –και στέκεται και τώρα– υπέρ μιας ποπ που δεν έχει και πολλή σχέση με ό,τι εννοούμε κοιτώντας την αγγλοσαξονική παραγωγή. Μην περιμένετε λ.χ. κάποιο γαλλικό αντίστοιχο της Kylie Minogue. Η Fabian υπερασπίζεται ουσιαστικά το παλιό ελαφρό τραγούδι της Γαλλίας και την αισθητική του παρακαταθήκη, φροντίζοντας απλά να υπάρχουν οι μοντέρνες εκείνες πινελιές σε ενορχηστρώσεις και παραγωγή, οι οποίες θα του επιτρέψουν να φανεί σημερινό, κερδίζοντας και τους νεότερους ακροατές. Μια τέτοια επιλογή σημαίνει ότι δεν πρέπει να αναμένονται πειραματισμοί και απόπειρες για σπάσιμο της φόρμας: η φόρμα εδώ είναι, αντιθέτως, το Α και το Ω.
Με αυτό ως δεδομένο, όμως, θα πρέπει να δοθούν τα εύσημα στη Fabian για μια στάση τόσο γενναία, όσο και ουσιώδη: γιατί επιμένει μεν στη φόρμα, μα στο πνεύμα της, όχι στο «γράμμα» της. Έχοντας επίγνωση ότι το γαλλικό ελαφρό τραγούδι μιλούσε πάντα για τον έρωτα μέσα στην καθημερινότητα, έρχεται λοιπόν κι εκείνη να τοποθετηθεί επί των ζητημάτων της καρδιάς στη δική της εποχή, παίρνοντας με το "Deux Ils, Deux Elles" θέση υπέρ του γάμου των ατόμων του ίδιου φύλου, που τόσο απασχόλησε –και δίχασε– φέτος τη γαλλική κοινή γνώμη. Προβάλλοντας έτσι την εικόνα μιας φτασμένης σταρ, η οποία δεν ζει κλεισμένη στον αστραφτερό κόσμο της, μα παρακολουθεί τι γίνεται και νιώθει την ανάγκη να μιλήσει γι' αυτό στα τραγούδια της. Δεν είναι κάτι τέτοιο από τους ακρογωνιαίους λίθους για το όποιο υγιές mainstream;
{youtube}D47lVYOSNwo{/youtube}
