Ε, ναι, μάλλον... Κουνούπι θα τους τσίμπησε τους Γιεγιεγιέδες (sic), και μάλιστα όχι από τα δικά μας τα μικρά, αλλά από εκείνα τα θηρία των τροπικών δασών, που σου ρουφάνε το αίμα με το μπουρί της σόμπας. Ίσως νομίζετε ότι έχω όρεξη για χωρατά, πώς αλλιώς όμως να εξηγήσω την τόσο αναιμική επίδοσή τους στο τέταρτο στούντιο άλμπουμ τους;
Και να πεις ότι η αρχή με το "Sacrilege" έδωσε τέτοια σημάδια... Το αντίθετο, πρόκειται για μια πραγματικά καλή, δυναμική έναρξη, με χορωδιακά φωνητικά και με την Karen O στον γνωστό (και τόσο δικό της) ρόλο. Αλλά και το επόμενο τραγούδι, το "Subway", κερδίζει τις εντυπώσεις με τον λιτό χαρακτήρα του και τη χρήση του θορύβου από τις ράγες του νεοϋορκέζικου μετρό ως ρυθμικό σκελετό.
Τα προβλήματα αρχίζουν με το ομώνυμο του άλμπουμ κομμάτι, που ατυχώς επιλέχθηκε και ως πρώτο σινγκλ: το "Mosquito" δεν λειτουργεί, παρότι φαινομενικά διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά που στο παρελθόν μέτρησαν υπέρ της τριάδας. Αλλά όσες φορές στη μέχρι σήμερα δισκογραφία τους οι Yeah Yeah Yeahs έπαιξαν το χαρτί της στιχουργικής κουλαμάρας ή της ηχητικής κιτσαρίας, τους βγήκε ακριβώς επειδή διέθεταν συνθέσεις οι οποίες έδιναν το απαραίτητο πεδίο για να υποστηριχθεί κάτι τέτοιο. Εδώ, όμως, ο συνθετικός τομέας αποδεικνύεται πιο ισχνός από κάθε προηγούμενη δισκογραφική τους κατάθεση.
Με τα παραπάνω δεδομένα, η ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα σε σημεία παραγωγή (με τη σύμπραξη του David Sitek των TV On The Radio) απομένει ως ένα ασύνδετο με το όλον του δίσκου χαρακτηριστικό. Ακούς δηλαδή όμορφες ρυθμικές εξάρσεις, γλυκά μπάσα, έξυπνα κιθαριστικά ριφ και συνθετικούς ήχους, όλα ωστόσο μέσα σε έναν χαμό, χωρίς εμφανή ειρμό ή στόχο. Και κάπως έτσι κυλάει όλο το άλμπουμ: αδιάφορα. Μέχρι το φινάλε με το "Wedding Song", το συγκινητικό τραγούδι που αφιέρωσε η Karen O στον σύζυγό της την ημέρα του γάμου τους, το οποίο ακούγεται πραγματικά από καρδιάς. Ακόμα κι έτσι, πάντως, δύσκολα ξεχνάς το προηγηθέν "Area 52", ένα κομμάτι για... εξωγήινους ή αλλιώς τη χειρότερη στιγμή στη μέχρι τώρα καριέρα των Αμερικανών.
Είναι λοιπόν η ανισορροπία περιεχομένου/περιτυλίγματος που αποδυναμώνει σε τόσο μεγάλο βαθμό το Mosquito των Yeah Yeah Yeahs –ενώ φρόντισαν αρκετά το δεύτερο, δεν φαίνεται να ασχολήθηκαν ιδιαίτερα με το πρώτο. Είναι επίσης κι ο αδυσώπητος χρόνος στη μέση, ο οποίος, καθώς φαίνεται, κάνει όλο και πιο δύσκολη την υπόθεση «νέο υλικό» για τους Αμερικανούς. Οι ουκ ολίγες ενορχηστρωτικές μεταμορφώσεις που επιχείρησαν μετά το Fever To Tell οδήγησαν σε μια γνησίως φθίνουσα ποιοτικά πορεία, αν και πολύ δύσκολα μπορεί η μπάντα να πέσει πιο κάτω από εδώ. Οπότε το ζήτημα είναι αν (και πώς) θα ανέβουν ξανά...
{youtube}jmRI3Ew4BvA{/youtube}
