Παρά τα όσα διθυραμβικά ακούστηκαν και γράφτηκαν προ διετίας, το ντεμπούτο του James Blake ήταν κάπως ημιτελές και αδύναμο, έστω κι αν πράγματι παρουσίασε δυνατότητες ενδιαφέρουσες και με προοπτικές. Ο Λονδρέζος είναι κατ' ουσίαν ένας σόουλ/γκόσπελ τραγουδοποιός –αυτό τουλάχιστον θέλησε να γίνει έπειτα από τα βουτηγμένα στο dubstep αρχικά του EP– με ιδέες που στο James Blake έμεναν συχνά στη σκαριφηματική τους μορφή, αφηνόμενες στη στουντιακή μαεστρία του δημιουργού τους για να καταστούν δημοσιοποιήσιμες. Αλλά η ακρόαση του φετινού Overgrown σχηματίζει μια διαφορετική εικόνα.
Από το εναρκτήριο, ομώνυμο του δίσκου τραγούδι, γίνεται σαφής η απόσταση που έχει καλύψει ο Blake στο μεσοδιάστημα. Τα beat βρίσκονται πλέον πιο χαμηλά στη μίξη και εκατέρωθεν του κέντρου του στερεοφωνικού φάσματος, αφήνοντας έτσι χώρο σε μια διευρυμένη παλέτα ηχοχρωμάτων και στουντιακών τερτιπιών, τα οποία μοιάζουν περισσότερο προσανατολισμένα στο να υπηρετήσουν τη διάθεση των μελωδιών, παρά να στήσουν αυτά τα ίδια την ατμόσφαιρα. Επιπλέον, το dubstep αποτελεί πια ένα μικρό μόνο κομμάτι της ηχητικής πίτας.
Είναι βέβαια και η συνθετική ποιότητα που παρουσιάζεται ανεβασμένη. Αν και το μελαγχολικό, υπαινικτικό ύφος παραμένει σταθερό, βελτιώνεται το περιεχόμενο: οι μελωδικές γραμμές κινούνται με περισσότερη τόλμη και αναπτύσσονται με περισσότερη φροντίδα και στόχευση. Το κάπως μονοδιάστατο κλίμα, βέβαια, αποδεικνύεται σ' ένα από τα μειονεκτήματα του Overgrown (κάτι που ίσχυε και για το James Blake σε μεγαλύτερο βαθμό), αλλά σε γενικές γραμμές η τραγουδοποιία του Blake καταφέρνει να απλωθεί σε κάθε γωνιά της περιοχής που τον ενδιαφέρει να εξερευνήσει, διατηρώντας το ενδιαφέρον σε υψηλά επίπεδα.
Υπάρχουν και δύο βαρύνουσες συμμετοχές εδώ, σημάδια του υψηλού και συνεχώς αυξανόμενου στάτους που απολαμβάνει ο καλλιτέχνης από συναδέλφους του. Στο "Digital Lion" παρακολουθούμε μια αναμέτρηση με τον Brian Eno –ambient ακόρντα εναντίον ρυθμολογίας– ενώ στο "Take A Fall For Me" υπάρχει μια μεγαλύτερη έκπληξη, μια απόπειρα περιδιάβασης hip hop μονοπατιών με τη βοήθεια του RZA. Και οι δύο περιπτώσεις καταχωρούνται στα θετικά, έστω κι αν στη δεύτερη η σύμπραξη κάπως ξενίζει. Αντίθετα, στο "Voyeur" συναντά κανείς μία από τις χειρότερες στιγμές του άλμπουμ.
Το κυριότερο λοιπόν επίτευγμα του James Blake στο Overgrown είναι ότι καταφέρνει να στήσει ένα ισχυρό σύνολο μέσα από μία χαώδη (φαινομενικά) αλχημική διαδικασία ενσωμάτωσης –αλλά και απόρριψης– ετερόκλητων στοιχείων. Και νομίζω ότι η διάθεσή του να απαγκιστρωθεί από τις ετικέτες τις οποίες του κόλλησαν τύπος και κοινό, μαζί με τις αδιαμφισβήτητες ικανότητές του για να καταφέρει κάτι τέτοιο, προμηνύουν μια ακόμα πιο ενδιαφέρουσα συνέχεια.
{youtube}6p6PcFFUm5I{/youtube}
