Το ξύλο βγήκε απ' το χαρντ ροκ της δεκαετίας του εβδομήντα. Παρεκτός βέβαια και δεχθούμε πως ο παράδεισος ελάχιστα απέχει απ' τις κατεβασιές του Ritchie Blackmore, κάτι που στο κάτω-κάτω είναι αληθές για ουκ ολίγους ηλικιωμένους, κι όχι μόνο, συνανθρώπους μας. Πάντως, αυτές ακριβώς οι (μακρινές) συγγένειες των Kvelertak με οδήγησαν σε κινήσεις αποφυγής μηνών, τουλάχιστον κάποιων τμημάτων του προ τριετίας ομώνυμου ντεμπούτου τους. Το “Mjød”, για παράδειγμα, το άφηνα να με μπλαβινίζει αλύπητα (και) εξαιτίας της ροκ εντ ρολ κορίλας του. Εκείνο το “Sultans Of Satan”, όμως, μου χτύπαγε τα ρετρό χαρντ ροκ καμπανάκια, με αποτέλεσμα να ανταποδίδω με αμφιβολίες. Όταν με τον καιρό ένιωσα –ή μάλλον με κάνανε να νιώσω– απλά υπενθύμισα στοn εαυτό μου πως δεν υπάρχει πιο μαλακισμένος τρόπος ν' ακούς.
(Και) το Meir είναι μια προθανάτια εμπειρία του σκληρού ροκ εντ ρολ πιστού. Προθανάτια, όπως περνάει η ζωή εμπρός στα αυτιά σου για σαράντα εννιά και κάτι δευτερόλεπτα: Motörhead, AC/DC, νέο κύμα βρετανικού χέβι μέταλ, Venom, νότιες αμερικάνικες πολιτείες, πανκ, κι όλα τα συνθετικά που τελειώνουν σε «κορ» μέχρι και τα σήμερα. Ροκ εντ ρολ πιστός, όπως εκείνος που νοιώθει πως –ανεξαρτήτως ηχητικών διαφοροποιήσεων και ιστορικών συνδέσεων– όλα τούτα αποτελούν εκδοχές του ίδιου θεού των σωματικών υγρών και της κατηφόρας. Πώς αλλιώς, άλλωστε, μπορούν να το αντιληφθούν τα αμούστακα πιτσιρίκια τα οποία μπαίνουν στις μπότες της μπάντας για το κλιπ του “Bruane Brenn”; Μήπως έχουν παρακολουθήσει τίποτα μαθήματα σε ακαδημαϊκό ίδρυμα; Ώρες-ώρες αισθάνομαι πως εκείνοι που γύρισαν το Rock ‘n' Roll High School αντιλαμβάνονται καλύτερα το κόλπο απ' όλους τους «αντεργκράουντ» και τους «εναλλακτικούς» παρέα.
(Και) το Meir εκτός απ' το να θυμάσαι, σε αναγκάζει να λησμονείς. Μάλιστα, ακόμα πιο έντονα και επιτακτικά απ' τον προκάτοχό του. O Kurt Ballou απ' την καρέκλα του ηχοθέτη δεν το παίζει στα σίγουρα, ενώ άνετα θα μπορούσε ν' αλείψει βρώμα πάνω στη βρώμα. Δεν το παίζει και τραγικά λάθος, να φερμάρει τίποτα έπη στο καρτούν έπος τους –εκτός των άλλων είναι κι Αμερικάνος ο άνθρωπος. Αντιθέτως, βγάζει τους Νορβηγούς στον κόσμο πιο εδώ και τώρα, πιο συγκεκριμένους και ακομπλεξάριστους, με το φαν κύτταρό τους απείραχτο και ανανεωμένο. Κι αυτοί συνεχίζουν να βρίσκουν τις χαμένες ροκ εντ ρολ συνάψεις, να παίρνουν τον κατήφορο κουτρουβάλα στη γλώσσα της μανούλας, να ανασαίνουν σε ρεφρέν ανοιχτωσιές και να ανοίγουν περάσματα μες στα τραγούδια. Ενώ εσύ είσαι πάντα ελεύθερος να τους πιάσεις απ' όπου σε πιάσουν, γιατί κάπου θα σε πιάσουν, είτε διαθέτεις ρυτίδες, είτε σπυριά.
Εάν το σκληρό ροκ εντ ρολ είναι παιδική ασθένεια, τότε δώστε μας ανεμοβλογιές και μαγουλάδες, δώστε μας και τους Kvelertak ζωντανούς το καλοκαίρι που κοντοζυγώνει...
{youtube}974E6IU_4I0{/youtube}
