Η αγάπη για το βινύλιο ήταν και παραμένει ένας πολύ σοβαρός λόγος για να έρθουν οι άνθρωποι πιο κοντά, είτε λέγονται συλλέκτες, είτε μεμονωμένοι λάτρεις της μουσικής. Ειδικά σε μια περίοδο κατά την οποία οι στατιστικές δείχνουν άνοδο των πωλήσεών του.
Κάπως έτσι σκέφτεται και ο Nick Hemming, ο ηγέτης των Βρετανών Leisure Society: σε πρόσφατη συνέντευξή του, δηλώνει παλιομοδίτης και παρακινεί τους οπαδούς της μπάντας να αγοράσουν τον φετινό δίσκο στη φυσική του μορφή. «Έχουμε αυτή την κάπως ντεμοντέ ρομαντική εικόνα των ανθρώπων που θα στέκονται δίπλα στο hi-fi ηχοσύστημα και θα ακούνε το δικό μας βινύλιο», λέει και ίσως αυτή η ρομαντική και νοσταλγική (για κάποιους) διάθεση τον έβαλε μέσα στα Konk studios του Ray Davies στο βόρειο Λονδίνο για την ηχογράφηση του Alone Aboard Τhe Ark. Εκεί όπου υπάρχει ακόμα ο vintage εξοπλισμός από την δεκαετία του 1970, οι Leisure Society ανακάλυψαν –όπως λένε– μια γοητευτική αίσθηση «ζεστασιάς» που δεν μπορεί να περάσει στην ψηφιακή εποχή αλλά σίγουρα επηρέασε τη μπάντα.
Εύθυμες μελωδίες στα γνώριμα folk-pop μονοπάτια στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι Βρετανοί, με την πένα του Hemming να δείχνει ότι ο τραγουδοποιός βρίσκεται σε φόρμα. Ακουστικές κιθάρες και πιάνο, μελωδικές απαλές μπασογραμμές και jazzy κρουστά, τρομπέτα και φλάουτο, καστανιέτες και μαντολίνο δίνουν έναν πιο εξωτικό τόνο μαζί με βαλς ρυθμούς και μια ελαφριά ρετρό διάθεση. Από την άλλη πλευρά –σαν να πρόκειται για ένα διαφορετικό άλμπουμ– ακούμε ηλεκτρικά ροκίζοντα ακόρντα, δυνατό μπάσο και ντραμς, πασπαλισμένα με ποπ σύνθια που φλερτάρουν επικίνδυνα με την εύπεπτη πλευρά της εμπορικής μουσικής. Και κάπως έτσι μεταμορφώνεται και η φωνή του Hemming: λυρική και με μια εσωστρέφεια που θυμίζει κάτι από Andrew Bird και Bon Iver, μοιάζει να «χάνεται» στα σημεία όπου η ένταση αυξάνεται, να «καταπίνεται» μέσα στο κρεσέντο και στα χορωδιακά φωνητικά.
Οι Leisure Society έχουν διάθεση πολυσυλλεκτικότητας στο Alone Aboard Τhe Ark κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αρκεί να ξέρεις πώς να διαχειριστείς την τάση να βάλεις πολλά πράγματα μέσα σε ένα άλμπουμ. Ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί εδώ η ενορχήστρωση εμπλουτίζει τα τραγούδια, δίνοντάς τους τον χώρο που χρειάζονται για να αναπτυχθούν, όμως το τελικό αποτέλεσμα μοιάζει άνισο, ακριβώς επειδή ο δίσκος ξεδιπλώνεται σε δύο ταχύτητες: εκείνη της ρετρό νοσταλγίας, μέσα από μπαλαντοειδείς folk συνθέσεις∙ κι εκείνη του σύγχρονου ελαφρού κι εύπεπτου ποπ & ροκ ήχου, που απευθύνεται σε μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Όπως όλα δείχνουν, είναι και το κοινό στο οποίο υπολογίζουν περισσότερο στην Κοινωνία του Ελεύθερου Χρόνου…
{youtube}iFp1aR2YTAY{/youtube}
