Δεν ξέρω αν και κατά πόσο συμμερίζονταν κι άλλοι την επιφυλακτική στάση που είχα τηρήσει απέναντι στο προ τετραετίας ντεμπούτο του Diplo και του Switch ως Major Lazer, Guns Don't Kill People... Lazers Do. Κρίνοντας όμως από τις υπερθετικές κριτικές που είχε εισπράξει υποθέτω (αυθαίρετα) ότι μάλλον ήμουν σχετικά μόνος σε αυτή την οπτική. Ο Diplo είχε τη δημοτικότητά του στα ύψη μετά από τις δουλειές με την M.I.A., ο Switch επίσης, ενώ και οι συνθήκες στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα μοιάζαν ιδανικές: το dubstep γινόταν μαζικό –έστω κι αν παράλληλα έδειχνε τα πρώτα σημάδια κόπωσης– και το κοινό αναζητούσε την επόμενη μουσική τάση, απαιτώντας επιτακτικά τον ήχο της στιγμής που θα έκανε τα κορμιά να ιδρώνουν στις πίστες.
Όπερ και εγένετο. Ακόμη κι αν δεν ενθουσίαζε, το ντεμπούτο των Major Lazer διέθετε ενέργεια που σε ξεκουνούσε από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Έστω κι αν ούτε θα σημάδευε τη δεκαετία στην οποία γεννήθηκε, ούτε διεκδικούσε κανά μερίδιο σπουδαιότητας, ούτε καν αποτελούσε το πρώτο στο είδος του για να είμαστε ειλικρινείς. Βλέπετε, σε αυτό το ανακάτεμα ηλεκτρονικών ρυθμών και πρωτόγονων ενστίκτων οι Buraka Som Sistema είχαν προηγηθεί κατά τρία περίπου χρόνια (παρεμπιπτόντως, αν σας δοθεί ποτέ η ευκαιρία να τους παρακολουθήσετε ζωντανά, να την εκμεταλλευτείτε).
Άλμπουμ δεύτερο φέτος για τα Μεγάλα Λέιζερ, με τη σύνθεση κομμένη όμως πλέον στα δυο, μιας και ο Switch αποχώρησε λόγω «δημιουργικών διαφορών». Αλλά ο Diplo είναι μεγάλο όνομα και δεν θα έχει πρόβλημα να σηκώσει το project εξ ολοκλήρου στις πλάτες του, έτσι; Μην παίρνετε και όρκο... Γιατί το Free The Universe δείχνει να παίζει στα σίγουρα, ποντάροντας στη συνταγή που έδωσε στον προκάτοχό του τη διεθνή επιτυχία. Τι γίνεται λοιπόν όταν η έμπνευση παρουσιάζεται ελλιπής, ο παράγοντας επανάληψη σου χτυπάει την πόρτα κι εσύ επιμένεις να λοξοκοιτάς όλο και περισσότερο προς το mainstream;
Προκύπτει ένα αποτέλεσμα νερωμένο, άνευρο και όχι αρκετά επίμονο ώστε να δικαιολογεί την υπόσταση ενός LP. Δηλαδή συγγνώμη, αμφιβάλλεις ότι το “Get Free” (με την Amber Coffman των Dirty Projectors) θα ακουστεί με τη σέσουλα στα beach bars το φετινό καλοκαίρι; ακούω κάποιους να ρωτάνε. Όχι, καθόλου... Ευχάριστη συνοδεία στιγμών σίγουρα θα αποτελέσει, πλην όμως δεν θα είναι αυτό το τραγούδι που θα σημαδέψει το καλοκαίρι μας, θα είναι απλά ένα ακόμα από τον σωρό. Στην ίδια ακριβώς κατηγορία πέφτει και το “Scare Me” –με την Peaches στα φωνητικά– που σίγουρα θα ακουστεί στα indie bars της πόλης, αλλά δεν ξέρω αν θα αντέξει σε μερικούς μήνες ακροάσεων. Το “Reach For The Stars” πάλι (με τον Wyclef Jean) μπορεί να μην ανακαλύπτει τον τροχό, έχει ωστόσο μια εφηβική αθωότητα η οποία τελικά σε σαγηνεύει.
Κι αν τα προηγούμενα τραγούδια έχουν κάτι να επιδείξουν, μερικά άλλα –σαν π.χ. τα “Jet Blue Jet”, “Wind Up” και “Jessica”– αποδεικνύονται απλώς κακά: αναμασούν χιλιοακουσμένα κλισέ ή στέκονται ιδιαιτέρως χαμηλά στη συνθετική κλίμακα, κι ας επιδεικνύει το τελευταίο μια συμμετοχή από τον Ezra Koenig των Vampire Weekend. Όταν δε η ερωτοτροπία με το mainstream χτυπάει κόκκινο, καλή ώρα στο “Watch Out For This”, νομίζεις πως έχεις βάλει κατά λάθος τη συλλογή Hot Summer House Anthems να παίζει και σε λίγο θα πληρώσεις την ξαπλώστρα σε κάποια γκλαμουράτη παραλία του Αιγαίου. Ευτυχώς που το “You're No Good” μας θυμίζει τι θα μπορούσε να κάνει η Santigold με καλές παραγωγές να την υποστηρίζουν, το “Keep Cool” (με τον Shaggy στα φωνητικά) είναι η σύγχρονη ποπ στα καλύτερά της –ακαταμάχητο το μίγμα μελωδίας, ρυθμού και νεανικότητας– ενώ το “Bubble Butt” με guests τους Bruno Mars, Tyga & Mystic μπαίνει στο κλίμα του σύγχρονου R'n'B, όντας κομμάτι πλασμένο για ιδρωμένα κορμιά και καλοκαιρινά ξεσαλώματα (έστω κι αν από καλλιτεχνικές ευαισθησίες μένει μετεξεταστέο).
Δεν είναι τυχαίο ότι ως δύο καλύτερες στιγμές του Free The Universe προκύπτουν για τους Major Lazer εκείνες που δανείζονται τα περισσότερα από τον ήχο των συμμετεχόντων σε αυτές: από τη μία το “Sweat”, που παίρνει τα bleeps του Laidback Luke και τη χαρακτηριστική φωνή της Ms. Dynamite και φτιάχνει ένα πραγματικό banger• κι από την άλλη το “Jah No Partial”, με τον Flux Pavilion να κουβαλάει τα τόσο χαρακτηριστικά drops του, τα οποία δημιουργούν έναν χορευτικό electro-reggae δυναμίτη. Σε τελική ωστόσο αποτίμηση, συμπληρώνουν ένα σχιζοφρενικό παζλ σύγχυσης κακογουστιάς, ποπ ευαισθησιών και μερικών εκλάμψεων με ενδιαφέρον. Έτσι, η επιστροφή των Major Lazer δεν μπορεί να πείσει ότι πληροί το τρίπτυχο προθέσεις/μουσικός προσανατολισμός/καλλιτεχνική συνέπεια. Ραντεβού στο επόμενο...
{youtube}OI3shBXlqsw{/youtube}
