Βλέποντας τα 58 εκατομμύρια YouTube views που έχει καταφέρει να συλλέξει το “Yonkers”, δύσκολα δεν αναρωτιέσαι «μα καλά, πώς γίνεται ένας μέτριος ράπερ παύλα παραγωγός σαν τον Tyler να πετυχαίνει τέτοια επίπεδα αποδοχής»; Παρακολουθώντας όμως το βιντεοκλίπ παύεις να κάνεις τέτοιες –χαζές– ερωτήσεις: κατσαρίδες, εμετοί, θηλιές, μεγάλες χρυσές αλυσίδες, αυτοκτονία, στίχοι γραμμένοι για να ενοχλήσουν κι ένας κεντρικός χαρακτήρας ντυμένος όχι με hoodie και σκούφο, αλλά με μοδάτη πουκαμισιά και Supreme καπελάκι. Με λίγα λόγια η πρόκληση ανάγεται σε αυτοσκοπό, τόσο σε ηχητικό όσο και σε οπτικό επίπεδο, μπλεγμένη με μια αίσθηση της μόδας, ώστε να πιάσει και το εναλλακτικό, indie, hipster ή όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε, κοινό.
Μετά την κυκλοφορία του τότε δίσκου του (Goblin, 2011), ο Tyler The Creator μας σύστησε και την κλίκα του, τους Odd Future, κατά τρόπο ανάλογο του Kendrick Lamar και των Black Hippy, του Joey Bada$$ και των Pro Era, του SpaceGhostPurrp και των Raider Klan κλπ. Περισσότερη πρόκληση, επιτηδευμένα εξεζητημένοι και παρανοϊκοί στίχοι, χρησιμοποίηση της εικόνας ως μέσο δημιουργίας ντόρου (ανάποδο σταυρό οι MellowHype, παραμορφωμένο ανθρώπινο πρόσωπο ο Earl Sweatshirt στα εξώφυλλα των δίσκων τους) και δεν συμμαζεύεται. Μέσα στο όλο αλισβερίσι φαινόταν να χάνεται το ζήτημα «μουσική» κι όμως, αυτό θα μπορούσε τελικά να αποτελέσει το μεγαλύτερο επίτευγμα του εν λόγω τσούρμου. Γιατί, αν δεν έχεις και μεγάλο ενδιαφέρον καλλιτεχνικά, δώσ’ τα όλα στον τομέα image/hype και –ίσως– να παρακάμψεις τον παράγοντα ταλέντο. Για λίγο, βέβαια: γιατί, όταν ο κόσμος συνηθίσει στις εκκεντρικότητες σου, θα χρειαστεί κάτι άλλο για να σου δωρίσει την προσοχή του.
Από αυτήν λοιπόν την οπτική ο Tyler The Creator φαίνεται να κάνει τη σωστή κίνηση, την κατάλληλη στιγμή: το Wolf αποτελεί μια εμφανή αναβάθμιση του Goblin. Εδώ διαφαίνεται δηλαδή περισσότερη μουσικότητα, μια τάση εξερεύνησης jazzy ηχητικών περιοχών, ένα καταφανές οπαδιλίκι για τους N*E*R*D και τον Pharrell Williams (ο οποίος συμμετέχει και στο “IFHY”), μια προσπάθεια να χτιστεί καλλιτεχνική υπόσταση –με ως ένα σημείο τίμιο τρόπο– καθώς και μια απόπειρα επίδειξης μιας κάποιας στιχουργικής ωρίμανσης, χωρίς κάτι τέτοιο να σημαίνει ότι λείπει το σήμα κατατεθέν σκατολογικό χιούμορ του κυρίου Okonma. Μουσικά πάλι η εμφάνιση πιανιστικών θεμάτων προσδίδει έναν πιο αρτίστικο αέρα, πρόοδος όμως συναντάται και στα πιο μοντέρνας λογικής οργανικά, τα οποία ηχούν εμπνευσμένα και ενδιαφέροντα.
Συνοπτικά, το Wolf δεν θα αλλάξει την άποψη των πολέμιων του Tyler The Creator, φυτεύει ωστόσο τον σπόρο της υποψίας: «Μήπως τελικά τον είχα λιγάκι παρεξηγήσει;». Αυτά για τους μη συμπαθούντες. Για τους πιο ουδέτερους, απλά σηματοδοτεί τη χρονική στιγμή που το ατίθασο, αλλοπρόσαλλο παλικαράκι του Goblin αποφάσισε να πάρει την τέχνη του λίγο πιο σοβαρά, καταφέρνοντας να κατακτήσει κι ορισμένα οχυρά στο διάβα του. Δεν λογίζεται ακόμα ως ράπερ ισάξιος της φήμης που έχει αποκτήσει, όμως πλέον δεν μπορεί να αφοριστεί ως «ο τρελός του χωριού».
Ο Tyler The Creator κάνει λοιπόν μια δήλωση εδώ, απαιτώντας να τον παίρνουμε εφεξής στα σοβαρά, με τις όποιες στιγμές ανωριμότητάς του. Η πρώτη ύλη για ακόμα καλύτερα πράγματα φαίνεται να υπάρχει, το μόνο που πλέον μένει είναι μια μεγαλύτερη καλλιτεχνική σοβαρότητα και προσήλωση, μελλοντικά. Αν πάντως ο διάδοχος του φετινού άλμπουμ κάνει το ποιοτικό άλμα που πέτυχε ο Λύκος, τότε θα έχουμε κάτι πραγματικά άξιο προσοχής. Μέχρι τότε, ας αρκεστούμε στο ηχητικό πειστήριο της μουσικής ενηλικίωσης ενός αργόσχολου skater από τη Δυτική ακτή...
{youtube}o4OD3IHs5jU{/youtube}
