Δεν πρέπει πια να μας πιάνει εξ απήνης ο Eric Clapton, διότι τα σημάδια μας τα είχε δείξει ήδη από τη δεκαετία του 1990. Τουτέστιν, από εδώ και πέρα θα σας βομβαρδίζω με μπλουζ. Αυτά ξέρω καλύτερα από οποιονδήποτε ίσως άλλο εκπρόσωπο της λευκής φυλής, σε αυτά λοιπόν θα επιστρέφω, καθώς όλοι –από μια ηλικία κι έπειτα– γυρνάμε καθείς στις δικές του ρίζες. Και με την ανάσταση της καλλιτεχνικής του περσόνας στα 1990s –ειδικά με εκείνη την απαράμιλλη εμφάνιση στο MTV Unplugged– ο Clapton κέντρισε εκ νέου το ενδιαφέρον για την πάρτη του. Θυμίζω ότι εκείνη η πορεία δεν έχει ανακοπεί: και πριν δύο χρόνια μας φιλοδώρησε με μια στοιβάδα καλές διασκευές ενώ παράλληλα έκανε και μια κολοσσιαία συνεργασία με τον Wynton Marsalis.
Με το έξυπνα τιτλοφορημένο Old Sock χάρηκα προσωπικά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί ο Eric Clapton επιστρέφει (μερικώς) σε εκείνο το προσθετικό του ήχου του που τον έκανε αναπάντεχα διάσημο κατά τη δεκαετία του 1970: στη reggae. Και πιάνει έτσι τις παρτιτούρες του φίλου του –και επίσης μεγάλου καλλιτέχνη– Taj Mahal και τις κάνει ακόμα πιο (λευκο)τζαμαϊκανές, ταιριάζοντάς τις ασορτί στα φοινικόδεντρα του (κακού;) εξωφύλλου, μπάζοντάς μας στο ψητό κατευθείαν με την πρώτη κίνηση.
Δεύτερον, γιατί δεν κωλώνει: το να διασκευάσεις ένα χιλιοακουσμένο τραγούδι, που ακόμα και ο κάθε mainstream ακροατής έχει καταχωρημένο ως «αυτουνού του Gary Moore μωρέ», ενέχει κινδύνους. Κοιτάξτε για παράδειγμα τι έπαθε ο πολύς Santana όταν έπιασε –παρέα μάλιστα με δεκάδες guests– ανάλογες επιτυχίες πριν κανα-δυο χρονάκια: κατάφερε να φτιάξει τον χειρότερο δίσκο της καριέρας του. Έλα όμως που ο Κλάπτονας δεν την πατεί την πεπονόφλουδα –και ας ελλοχεύει τούτη κάτω από την αντηλιά του Μαϊάμι, όπου και πλέον κατοικοεδρεύει. Το πιάνει λοιπόν στα χέρια του το "Still Got The Blues" του μακαρίτη, του δίνει μια γερή πνοή με κάτι ελλειπτικές (μα την Παναγία!) ενορχηστρώσεις και σου το παραδίδει με ερυμάνθεια (εκ του Κάπρου) βιολάκια, τα οποία δίνουν πράγματι διαφορετική διάσταση σε ένα τραγούδι που για όλους μας έχει μείνει ως δακρύβρεχτο κλάσικ.
Ρε Slowhand, αναρωτιέμαι, θα επιστρέψεις άραγε στα γεράματα με ακόμα καλύτερο δίσκο; Μάλλον όχι, απαντώ νοερά, έχει όμως κατά πώς φαίνεται βάλει σκοπό να βγάζει ποιοτικές και κιμπάρικες δουλειές, οι οποίες θα εξασφαλίζουν ότι όσοι τον λάτρεψαν θα μένουν πιστά δίπλα του. Επέστρεψα κι εγώ σε αυτό το ποίμνιο τον τελευταίο καιρό, χάρη στα εμπνευσμένα τερτίπια του θείου Eric.
{youtube}QPgKTGOyiyg{/youtube}
