Περιττές οι τυχόν εγκυκλοπαιδικές αναφορές, τετριμμένες ανασκοπήσεις και στομφώδεις αγιογραφίες για τις (πυρετώδεις) ημέρες και τα (πολωτικά) έργα των γεννητόρων της brit pop: όπως και οι καβαφικοί βάρβαροι, έτσι και το λονδρέζικο κουιντέτο βαριέται τις «ευφράδειες και τις δημηγορίες». Το νήμα της επιστροφής μπορεί να ξετυλίχθηκε από την εμφάνιση στο Teenage Cancer Show τον Μάρτη του 2010, να γιγαντώθηκε με τις υποστηρικτικές της αξιοπρεπούς ρετροσπεκτίβας The Best Of συναυλίες του 2011, χρειάστηκε όμως μια δεκαετία παραγωγικής νάρκης μετά τη σούπα του A New Morning (οι προσωπικές δουλειές του Anderson και η επανένωση με τον Butler στους Tears συνιστούν ήσσονος σημασίας κεφάλαια) για να ανακοινώσουν οι Suede ότι βρίσκονται στο στούντιο με τον παραγωγό των πρώτων τριών άλμπουμ, Ed Buller.
Έστω και ακροθιγώς λοιπόν να έχει κανείς ασχοληθεί με το «φαινόμενο» Suede, εκτιμώ πως είναι φύσει αδύνατο να απαιτήσει μια δισκογραφική επιστροφή από ένα μεσήλικο σχήμα που –κάπου ενδιαμέσως των madchester αντηχήσεων και του grunge μπραβάντο– επένδυσε στην παλιομοδίτικη, τρίλεπτη, φαταλιστική ρομαντζάδα των Smiths, κουπλαρισμένη με τη glam χρυσόσκονη του Bowie, παρέχοντας αφειδώς σαββατιάτικα soundtrack ηδονοθηρίας, καταχρήσεων και στυλιζαρισμένης παρακμής σε μια ασπόνδυλη και άφυλη «φυλή»• άλλωστε με τα πρωινά της Δευτέρας οι Suede δεν συναντήθηκαν παρά μόνο στο δεύτερο b-side του "Trash".
Παρ' όλο που το Bloodsports έχει στα αυλάκια του το DNA του Coming Up, η κατακτημένη γνώση, η απύθμενη αυτοπεποίθηση και η αταλάντευτη αίσθηση του προσανατολισμού επιτρέπει στους Suede να παραμείνουν μεν πιστοί στο γνήσιο της υπογραφής τους, φρεσκάροντας δε και εξελίσσοντας τη διάθεση, τη στάση και το κέφι τους απέναντι σε αυτές τις ιταμές αδιακρισίες της νεότητας, τις οποίες πάντα δόξαζαν: εγωισμός, ανασφάλεια, εμμονή. Άλλωστε πού αλλού μπορείς να αποδώσεις την κυκλική αναφορά του "It Starts And Ends With You", με τις «εκχυμώσεις ζωής να διαρρέουν από το σώμα του καλοριφέρ», την ίδια ώρα που ξεπετάγονται κάποια θαρρείς Joshua Tree ακόρντα; Ή την πομπώδη T-Rex λίγδα του "Hit Me" και την κατεπείγουσα αντίστροφη μέτρηση στο "Sometimes I'll Float Away" («...and I count to ten as the race begins round your hairpin bends») μέχρι το «τελίκωμα» ενός εκ των πιο απόλυτων ρεφρέν που έχουν γράψει ποτέ;
Στα περίπου 2/3 του Bloodsports, οι Suede θυμίζουν το σχήμα που –έστω και φευγαλέα– υπήρξε η εμπροσθοφυλακή της βρετανικής ποπ των 1990s, χωρίς να αφήνουν τη φυσική φθορά του χρόνου να σκοτώσει το μομέντουμ του δίσκου: ο Richard Oakes εξαπολύει τις τοξικές, tremolo συγχορδίες που κάποτε χαρακτήρισαν (σχεδόν μονοσήμαντα) το παίξιμο του Butler, ενώ ο Neil Codling δεν περιορίζει τη συνεισφορά του μόνο στην επίδειξη ζυγωματικών υπό γωνία 3/4. Η τελική στροφή μαζεύει όλα τα down-tempo κομμάτια σε μια αρμαθιά περισυλλογής και υφέρπουσας μελαγχολίας, η οποία «φωνάζει» Dog Man Star (όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά), έχοντας ως πρώτο βιολί τις σαρκικές αγωνίες του Anderson υπό το ημίφως των πληκτρισμών του Codling: ηχώ από τους ψίθυρους που συσσωρεύονται στο παραπέντε ενός χωρισμού ("What Are You Not Telling Me")• εμμονοληψία από εκείνη που αρνείται το όχι και ρισκάρει ακόμα και την παραβίαση ασφαλιστικών μέτρων για να είναι πάντα κάπου εκεί ("Always")• και σχεδόν βυρωνικό μελό στο "Faultlines".
Μολονότι μηρυκάζονται ήδη χωνευμένα μοτίβα, παρ' όλο που οι στιχομυθίες φλερτάρουν πότε με τη δολιότητα και πότε με τη γελοιότητα, έστω κι αν η παραγωγή/mastering του έμπειρου Ed Buller στραγγαλίζει κατά τι το ηχητικό φάσμα του άλμπουμ, το στοίχημα εν πολλοίς έχει κερδηθεί: οι Suede του 2013 προκρίνουν την κομψότητα έναντι της παρακμής, την επιθετική ιδιοσυγκρασία έναντι της παραίτησης, τον vintage κιθαριστικό καμβά έναντι drum machine και λοιπών τεχνολογικών ακκισμών. Στο κατά Anderson ευαγγέλιο, η μετωπική των δύο φύλων είναι αναπόφευκτη και συνεχής –το ζήτημα εδώ εδράζεται στο πώς το παλεύεις. Όσο για το ποια πλευρά είχε διαχρονικά (και έχει) το πάνω χέρι, παρακαλώ διπλώστε το booklet για να φανεί καλύτερα το εξώφυλλο...
{youtube}OJIHBmH-11g{/youtube}
