Όταν έσκασαν πριν από δύο χρόνια με το New Brigade, οι τέσσερις Iceage ήταν μόλις 18-19 χρόνων. Και φαινόταν. Ίσως όχι τόσο στη φωνή του Elias Bender Ronnenfelt (όσο μπορούσες δηλαδή να τη διακρίνεις ανάμεσα στον ορυμαγδό), σίγουρα πάντως από τον άτσαλο, ασυγκράτητο, τα-παίρνω-όλα-σβάρνα-και-δεν-με-νοιάζει-τίποτα ήχο τους. Και κάπως έτσι έγινε: τα πήραν σβάρνα, κέρδισαν διθυραμβικά σχόλια και εξασφάλισαν συμβόλαιο με τη Matador.
Στο φετινό (δεύτερό της) άλμπουμ, η μπάντα εμφανίζεται αισθητά βελτιωμένη. Παραμένει βέβαια ο hardcore/punk προσανατολισμός, αλλά στα 12 νέα κομμάτια διακρίνεις με την πρώτη περισσότερο ψωμί, περισσότερες αποχρώσεις και ατμόσφαιρες –μέχρι και πιάνο χρησιμοποιείται στο "Morals". Ταυτόχρονα, οι Δανοί εκμεταλλεύονται το όποιο έξτρα μπάτζετ τούς δόθηκε ώστε να απομακρυνθούν από τη lo-fi αίσθηση του New Brigade και να ακουστούν ακόμα πιο ωμοί και «μπροστά» στη μίξη. Όλα αυτά δεν συνιστούν ντε και καλά ραγδαία εξέλιξη, επισφραγίζουν όμως και αναβαθμίζουν τα όσα παρουσίασαν οι Iceage στο ντεμπούτο τους.
Επιπλέον, παρότι η σκούφια τους κρατάει εμφανώς από συγκροτήματα όπως οι Black Flag, εδώ –πέρα από την προσθήκη νέων συνιστωσών στο χαρμάνι τους (μέσω λ.χ. των πρώιμων Joy Division)– εδραιώνεται και η διαφορετικότητά τους σε σχέση ας πούμε με τους Καναδούς ομόσταυλούς τους Fucked Up, οι οποίοι ακούγονται (σχετικά) πιο συγκεκριμένοι και σχηματισμένοι. Αντιθέτως, το πανκ των Iceage δείχνει ετοιμόρροπο και ακαθόριστο, σαν μια ασχημάτιστη μάζα ενέργειας η οποία ξεπηδά απ’ τα ηχεία.
«Pressure, pressure, oh God no!» ουρλιάζει ο Ronnenfelt στο εναρκτήριο "Ecstacy", όμως δεν μπορείς να φανταστείς αυτόν και την παρέα του να ανησυχούν για την πίεση της δημοσιότητας ή για τις προσδοκίες της εταιρείας και του κοινού. Αντίθετα, οι Iceage καναλάρουν στο You're Nothing την αγχωμένη και οργισμένη εφηβεία τους όπως ελάχιστοι έχουν καταφέρει να κάνουν μέχρι στιγμής. Καθώς πάντως κυλάει ο χρόνος (που μετρά αλλιώς σε τέτοιες ηλικίες) και η τετράδα ωριμάζει, αυξάνονται και οι πιθανότητες να είναι αυτά τα 28 υπερσυμπυκνωμένα λεπτά η τελευταία τους τόσο αυθόρμητη και φευγαλέα ηχητική έκφανση του συλλογικού τους πνεύματος.
{youtube}wtIbGik0Sys{/youtube}
