Γλυκανάλατες σάχλες και δώσ' του πάλι από την αρχή: βάλε τον μεγάλο αδελφό σου, Rollo Armstrong –κινητήρια δύναμη των Faithless– να επιβλέπει την παραγωγή και την όλη μουσική κατεύθυνση της νέας σου προσπάθειας, πρόσθεσε τα (γνωστά) γλυκόπικρα φωνητικά σου πάνω στις απλοϊκές feel-good μελωδίες που προτιμάς και εξασφάλισε τουλάχιστον μία μεγάλη συνεργασία. Στη συνέχεια βάφτισε το αποτέλεσμα με ένα ακόμη μυξοπαρθενέ τσιτάτο και... βουαλά! Να το τέταρτο στούντιο άλμπουμ σου, έτοιμο να κατακτήσει MTV και ραδιόφωνα
Μια σειρά (επώδυνων) ακροάσεων στην υπέρμετρα χαϊδεμένη και πρόχειρα φτιασιδωμένη αυτή προσπάθεια στάθηκαν αρκετές για να φτάσω στην υπόθεση πως η Dido –η οποία σημειωτέον έγινε πρόσφατα μητέρα– δεν είχε την παραμικρή διάθεση να επιστρέψει στη δισκογραφία, στην παρούσα φάση. Κάτι τέτοιο φαίνεται να έγινε για να μην περάσει στη λήθη των παλαιών της θαυμαστών, ίσως και λόγω της όποιας δέσμευσής της προς την RCA –πέντε χρόνια απουσίας δεν είναι και λίγα εδώ που τα λέμε. Και όχι, η προ τριετίας συμμετοχή στο soundtrack του Sex & The City 2 δεν λογίζεται ως παρουσία.
Προικισμένη με μια βελούδινη χροιά και μια καταπραϋντική ερμηνευτική ικανότητα, η Dido κατάφερε στο παρελθόν να γίνει αρεστή σε ένα αρκετά ευρύ κοινό, καθιστώντας συνάμα το καλλιτεχνικό της «είναι» συνώνυμο μιας εξευγενισμένης και μελαγχολικής ποπ. Που, συν τοις άλλοις, δύσκολα μπορούσε να γίνει έρμαιο στις κριτικές διαθέσεις χαιρέκακων τύπων. Όχι όμως και στο Girl Who Got Away. Όπου το εν λόγω κορίτσι φαίνεται πιο εγκλωβισμένο από ποτέ στη μανιέρα που το ίδιο δημιούργησε –μια στενή φυλακή στην οποία και δείχνει να έχει πλέον απολύτως εγκλωβιστεί.
Kι αν δεν ήταν το "Day Before We Went To War", όπου η μεγαλοφυΐα του Brian Eno δημιουργεί την κατάλληλη ονειρική ατμόσφαιρα για να ταιριάξει η βελουτέ της εκφορά, το "Let Us Move On" με τον αιχμηρό Kendrick Lamar να προσθέτει –ως άλλος Eminem– λίγο νεύρο ή το εναρκτήριο (δικαίως single) "No Freedom", τότε πολύ πιθανόν να μιλάγαμε για πανωλεθρία. Είναι τα ξεπερασμένα ηλεκτρονικά μοτίβα και ο αταίριαστος ημι-κλαμπάτος ήχος που καταδικάζει την όλη προσπάθεια της Dido να «ανανεωθεί», κάνοντας (συνάμα) το θλιμμένα απλανές βλέμμα της ανυπόφορα βαρετό.
Πέρα λοιπόν από μια εξαιρετική αποφώνηση και 2-3 εκλάμψεις, ο νέος δίσκος της «καλής κοπέλας της διπλανής πόρτας» διαγράφει μια ευθεία πορεία με μοναδικό προορισμό την ανία. Δεν ανταποκρίνεται στις όποιες προσδοκίες θα μπορούσαν να έχουν οι φίλοι του είδους στη μετα-Adele εποχή και βρίσκει την ίδια τη Dido σε αδιέξοδο. Όχι και τόσο απροσδόκητα...
{youtube}VsevYF7LZ6I{/youtube}
