Ροκάρει, και πολύ δυνατά μάλιστα, το πρώτο άλμπουμ των Virginmarys. Αλαλάζει μανιωδώς αυτός ο Βασιλιάς της Σύγκρουσης, διεκδικώντας με περισσή θρασύτητα –μα και κάποια αφέλεια– το στέμμα του καλύτερου καθαρόαιμου ροκ ντεμπούτο για το 2013. Το κάνει όμως χωρίς φινέτσα και φαντασία, με τρόπο αυτοαναφορικό, δίχως δημιουργική πνοή∙ με μηδαμινή διάθεση διαφοροποίησης από τον σωρό και κατρακυλώντας ενίοτε σε tribute κακοτοπιές, μένει μακριά από τον πολυπόθητο θρόνο.
Δεν είναι πως δεν επιτυγχάνουν οι Βρετανοί να δαμάσουν τις κιθάρες τους, παράγοντας μερικές ατόφιες sex, drugs & rock ‘n’ roll στιγμές κατά τη διάρκεια του King Of Conflict. Απεναντίας μάλιστα. Είναι όμως το γεγονός πως ποτέ δεν ανάγουν αυτό που με άνεση κατέχουν σε κάτι αληθινά προκλητικό για το αυτί του δέκτη. Απλά αρκούνται στα βασικά: να αφήνονται δηλαδή στην ηδονή της επαρκούς απόδοσης κλείνοντας το μάτι σε μια ντουζίνα σκληροτράχηλες μα ξεπε(ρα)σμένες επιρροές, καταλήγοντας έτσι να ακούγονται εντελώς απρόσωποι και γενικοφανείς.
Φασαριόζηδες και φωνακλάδες χωρίς το ατού της κολλητικής μελωδίας, οι Virginmary αναλώνονται σε πλήθος από δυναμικά κιθαριστικά ριφάκια και εξυπνακίστικα σόλο, χωρίς όμως να επιχειρούν την υπέρβαση που θα τους επεφύλασσε μια –έστω βραχύβια– θέση στη μνήμη του ακροατή. Ακολουθoύν μια πολύ συγκεκριμένη προσέγγιση στη δόμηση και εκτέλεση των τραγουδιών τους, παραπλήσια με αμέτρητα άλλα λοξοδρομημένα ροκ γκρουπάκια (Jet και λοιποί «φωστήρες» ας κάνουν ένα βήμα μπροστά), ευελπιστώντας στο να πετύχει η συνταγή και να δράσει κάποιο εξ αυτών ως ραδιοφωνικό χιτάκι. Δείχνουν έτσι να ποντάρουν περισσότερο στην εφήμερη δόξα ενός εξώφυλλου στο ΝΜΕ, παρά σε κάτι περισσότερο ουσιώδες.
Ακολουθώντας μια τέτοια νοοτροπία, οι Ally Dickaty (φωνή/κιθάρα), Danny Dolan (κρουστά) & Matt Rose (μπάσο) μπορεί να έχουν κερδίσει μέχρι στιγμής τα εύσημα από –πολύ συγκεκριμένη– μερίδα του τύπου (Kerrang & Total Rock) και να απολαμβάνουν συγκρίσεις ακόμα και με τους Led Zeppelin από μερικούς αθεόφοβους μουσικογραφιάδες (της κακιάς ώρας), αλλά θα πρέπει ίσως να αναλογιστούν γιατί, παρότι τόσα χρόνια στο συναυλιακό κουρμπέτι, μόλις πρόσφατα απέκτησαν δισκογραφική στέγη. Η παντελής έλλειψη πρωτοτυπίας συνδυαστικά με τις γερές δόσεις φλυαρίας που εντοπίζονται στο υλικό τους αποτελεί σίγουρα μια πρώτη ένδειξη, με μια δεύτερη να εντοπίζεται στο πόσο βαρετό ακούγεται τελικά το επίσημο ντεμπούτο τους.
Αδυνατώντας λοιπόν να εξυψώσουν τα τραγούδια τους σε κάτι σύγχρονο και ενδιαφέρον, οι Virginmarys του King Of Conflict επαναπαύονται σε μια εκτελεστική επάρκεια η οποία δεν τους οδηγεί πουθενά παραπέρα από τη μετριότητα. Και από δαύτη έχουμε περίσσευμα...
{youtube}V8ehThdbXJs{/youtube}
