Μπορεί να υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους ποπ αστέρες των '00s (πόσο απίθανο φαντάζει αλήθεια αυτό για ένα πρώην μέλος των N’Sync;), όμως τα τελευταία χρόνια ο Justin Timberlake έχει επικρατήσει περισσότερο ως ηθοποιός, παρά ως μουσικός. Κάτι τέτοιο αποτελεί σαφή αδικία για τη δεύτερη ιδιότητά του, μιας και είναι υπεύθυνος για δύο από τα καλύτερα άλμπουμ της ποπ κουλτούρας κατά την προηγούμενη δεκαετία. Έτσι, γίνεται εύκολα κατανοητό ότι γύρισαν πολλά κεφάλια προς το μέρος του όταν ανακοίνωσε πως θα κυκλοφορούσε νέο δίσκο έπειτα από 7 χρόνια απουσίας. Αλλά σε τι φόρμα βρίσκει τον πολυτάλαντο σταρ το 2013;
Πριν ακόμα ακουστεί έστω και μία νότα από το The 20/20 Experience, οι αμφιβολίες είχαν αρχίσει να με ζώνουν. Το γεγονός ότι την παραγωγή ανέλαβε εξ ολοκλήρου ο Timbaland θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις και θετικό σε άλλες εποχές, πλην όμως ο τελευταίος έχει δείξει έντονα σημάδια κόπωσης τα τελευταία χρόνια: οι παραγωγές του ηχούν κουρασμένες κι επαναπαυμένες σε στάνταρ τα οποία κάποτε ακούγονταν μοντέρνα μα πλέον είναι ξεπερασμένα και γνώριμα. Ως επιβεβαίωση αυτής της ανησυχίας ήρθε το πρώτο single “Suit & Tie”, μια επιτηδευμένη προσπάθεια για επιστροφή στα χαρωπά τραγούδια των προηγούμενων δίσκων του Timberlake, χωρίς δυστυχώς το κέφι και τη φρεσκάδα εκείνων –το δε feature του Jay-Z βάζει ταφόπλακα λίγο πριν το τέλος. Παντελώς ανέμπνευστο, μοιάζει με ένα verse που απλά υπάρχει στο κομμάτι για να αποκτήσει λόγο ύπαρξης το όνομα του Jigga στα credits.
Μουσικά επιχειρείται εδώ μια πρόσμιξη της soul (nu και παλαιότερης κοπής) με τα ηλεκτρονικά ποπ μπλιμπλίκια του FutureSex/LoveSounds (2006) και με κάποιες ακόμα σύγχρονες τάσεις που κυριαρχούν στα αμερικάνικα charts. Όμως η απόπειρα σπάνια πετυχαίνει, πότε λόγω έλλειψης έμπνευσης και καλών συνθέσεων, πότε λόγω της υπερβολικά μεγάλης διάρκειας των τραγουδιών. 10 κομμάτια περιέχει το The 20/20 Experience, με τη συνολική του διάρκεια να ανέρχεται 70 λεπτά. Τουτέστιν, διαιρώντας τον χρόνο με το πλήθος των ασμάτων, παίρνουμε ως μέσο όρο διάρκειας τα 7 λεπτά ανά τραγούδι. Σε άλλο είδος μουσικής τέτοιοι χρόνοι θα μπορούσαν να είναι γόνιμοι, στην ποπ όμως καταντάνε απλώς κουραστικοί, με μακρόσυρτα και αχρείαστα κάτι-σαν-outros, τα οποία καταφέρνουν να καταρρακώσουν ακόμα και τις λίγες πραγματικά καλές ιδέες του δίσκου.
Το “Let The Groove Get In”, για να περάσουμε και σε παραδείγματα, προσπαθεί να είναι funky και ξεσηκωτικό, κατορθώνει όμως μονάχα να καταντήσει εκνευριστικό στο αυτί με την ατελείωτη επανάληψη ενός όχι και τόσο καλού μοτίβου. Το “Blue Ocean Floor” ξεκινάει με ωραία ατμοσφαιρικά εφέ, τα οποία σε προδιαθέτουν για ένα καλό τραγούδι, ποτέ όμως δεν εξελίσσεται σε κάτι τέτοιο, στριφογυρίζοντας γύρω από τον εαυτό του και «μένοντας» τελικά στα μισά του δρόμου. Το “Strawberry Bubblegum” αποτελεί ένα R’n’B-ίζον άσμα με ποπ πινελιές που μπορεί μεν να μην πατάει κανέναν (μουσικό) κάλο, αλλά δεν προσφέρει και τίποτα συνολικά –όταν δε στο τέλος ξεφορτώνεται τις πολλές φανφάρες δείχνει τη συνθετική του γύμνια. Το “Tunnel Vision” πάλι, επιχειρεί εμφανώς να δημιουργήσει ένα από εκείνα τα ποπ διαμαντάκια που σκάρωνε με ευκολία ο Timbaland στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, δεν βγάζει ωστόσο παρά ντεζαβού και μια αίσθηση μανιέρας. Ευτυχώς δηλαδή που σποραδικά συναντούνται και τραγούδια σαν το “That Girl”, με την παλιοσχολίτικη R’n’B αισθητική του και τις επιρροές από Soulquarians, ή το δεύτερο single “Mirrors”, το οποίο δείχνει τι μπορεί να κάνει ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης όταν πλαισιωθεί με μια καλή πρώτη ύλη παύλα instrumental.
Στο The 20/20 Experience ο Justin Timberlake προσπάθησε να πλησιάσει τον ήχο του D’Angelo και του Prince, μπλέκοντάς τον με στοιχεία από την προϋπάρχουσα Jackson 5 παράδοση. Αντί όμως αυτό να καταλήξει σε κάτι συναρπαστικό και καλλιτεχνικά γόνιμο, βρέθηκε να παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ξεμένοντας από ισχυρές ιδέες και εμμένοντας σε αδικαιολόγητες χρονικές επιμηκύνσεις. Όταν διάλεγε τους Neptunes για σχεδόν ολόκληρη την παραγωγή του Justified (2002) ή και τον ίδιο τον Timbaland για το FutureSex/LoveSounds, ο Timberlake έκανε εξαιρετικές επιλογές μιας και –αντίστοιχα για την κάθε περίοδο– τα εν λόγω ονόματα ήταν τα πιο επίκαιρα και φρέσκα. Εάν είχε κάνει το ίδιο και τώρα, επιλέγοντας από τα «καυτά» ονόματα του σήμερα, ίσως και να συνέχιζε το σερί από ποπ δίσκους-ορόσημα. Το The 20/20 Experience, όμως, δεν θα απασχολήσει ούτε πολλούς, ούτε για πολύ.
{youtube}4_QZPcNoXGw{/youtube}
