Μάιος 2010, περπατούσαμε με τον Στυλιανό Τζιρίτα στο κέντρο της Αθήνας, όταν ξαφνικά πέσαμε σε μια αφίσα συναυλίας: η Inna στο γήπεδο του Σπόρτιγκ. Κοιταχτήκαμε με απορία –ποια είναι η Inna ρε παιδιά; Ούτε δελτίο τύπου λάβαμε ποτέ, ούτε τίποτα• λες να είναι Ελληνίδα; Κι όμως, η Inna μου έδωσε ένα καλό μαθηματάκι, πιστοποιώντας ότι όσοι γράφουμε για μουσική σε αυτή την πλευρά των πραγμάτων ζούμε συχνά σε ένα ολότελα δικό μας σύμπαν συγκριτικά με τους περισσότερους εκεί έξω. Το ρουμάνικο house ανέτειλε δυναμικά στο ελληνικό mainstream, η Inna ήταν μία από τις πρώτες μέγκα σταρ εξαγωγής και το "Amazing" σάρωσε εκείνο το καλοκαίρι κάθε ξαπλώστρα και ψαθί στα παραθαλάσσια καφέ/μπαρ. Και μετά τις καλοκαιρινές διακοπές (για πάντα), το τσουνάμι χτύπησε και τα βρετανικά charts.
Δεν έχω την καλύτερη άποψη για το ρουμάνικο house, αλλά ούτε και τη χειρότερη. Είναι μια όψη του mainstream που έχει τις ευκολίες της, τις σάχλες της και τις προχειρότητές της, από την άλλη όμως διαθέτει κι εκείνο το εύληπτο, μελωδικό στοιχείο που τόσο εκκωφαντικά λείπει από το underground house –και μην μου πείτε για τις ενορχηστρώσεις με φυσικά όργανα, το πρόβλημα δεν βρίσκεται εκεί. Ίσως είναι πράγματι ένας απευθείας απόγονος του eurodance των 1990s, πάντως ηχεί πιο καλολουστραρισμένος, με προσεκτικότερες ισορροπίες κι έναν μόνιμο δίαυλο επικοινωνίας με την ποπ αλλά και το εμπορικό R'n'B.
Η Έλενα Αλεξάνδρα Αποστολεάνου, ωστόσο, μάλλον αδυνατεί να υπερασπιστεί τις όποιες χάρες υπάρχουν σ' αυτό το κομμάτι του mainstream –αν και είναι αναμφίβολα η μεγαλύτερη σταρ της Ρουμανίας. Έχει (κάποια) φωνή, έχει δουλέψει επιτυχώς τις επιρροές της από Shakira, Lady Gaga και Kylie Minogue, διαθέτει ζηλευτή άρθρωση, αλλά τι τραγούδια είναι αυτά; Τυποποιημένοι μαζικοί ρυθμοί που βασικά ξαναζεσταίνουν τα κόλπα των 1990s με ολίγον David Guetta για να ακουγόμαστε και της εποχής, παραγωγές φροντισμένες με μόνο όμως ενδιαφέρον την πρόκληση χορού και στίχοι εμμονικώς ασχολούμενοι με κάποιο baby, που είτε το έχεις, είτε το καταδιώκεις, είτε συναντάς το βλέμμα του πίνοντας Pina Colada και κάτι τρέχει στα γύφτικα...
Δεν λέω, το αυτί ενδεχομένως να αναπαυθεί σε δυο-τρεις επιλογές τύπου "Be My Lover" ή "Take It Off" και κομμάτια σαν το "Tonight" ή το "INNdiA" θα γίνουν επιτυχίες εν μία νυκτί όταν σφίξουν οι ζέστες (και την 20η φορά που θα το ακούσεις θα σ' αρέσει). Έτσι όμως και ανάψεις ξανά τον διακόπτη της νοημοσύνης, γρήγορα θα αναρωτηθείς «τι στο διάολο ακούς εδώ» –με την προϋπόθεση βέβαια ότι το όργανο της σκέψης/αντίληψης δεν το έχεις για διακοσμητικό. Κι αυτή η Inna, εντωμεταξύ, ξυπόλυτη στ' αγκάθια τρέχει: πάει και βγάζει άλμπουμ με συνολικά 25(!) τραγούδια στη deluxe edition του...
Λυπάμαι Inna, baby, αλλά δεν ισχύει το Party Never Ends. Το συγκεκριμένο πάρτυ σπάει μάλιστα πολύ πριν ολοκληρωθούν τα 82 λεπτά και 41 δεύτερα διάρκειας. Και το υπερφιλόδοξο αυτό τρίτο άλμπουμ σου σε καμιά δεκαριά χρόνια θα το πουλάνε 1 ευρώ (ή το αντίστοιχο σε νέες δραχμές, τέλος πάντων) στο Μοναστηράκι, μαζί με τους δίσκους των Cappella και των 2 Unlimited.
{youtube}a-IHihtl7aA{/youtube}
