Ο τίτλος θέτει το σωστό ερώτημα, έστω κι αν οι Bon Jovi το εννοούν κάπως αλλιώς: «τι γίνεται με το τώρα;» Γιατί, ακόμα κι αν ξεκίνησες πριν 30 χρόνια και αυτή είναι η 12η φορά που μπαίνεις στο στούντιο, οφείλεις ως καλλιτέχνης να έχεις μια (στοιχειώδη έστω) επαφή με το τρέχον καλλιτεχνικό γίγνεσθαι.
Τα μαντάτα βέβαια δεν ήταν καλά εξ αρχής: το πρώτο σινγκλ "Because We Can", που κυκλοφόρησε ως προπομπός του What About Now, ακουγόταν σαν να έχει «ραφτεί» με το πατρόν της κλασικής Bon Jovi συνταγής, με όλα τα στοιχεία του ήχου και της τραγουδοποιίας τους παρόντα. Δεν μπορούσες να πεις ότι δεν το περίμενες, κράταγες όμως και μια πισινή μήπως ο δίσκος, ως σύνολο, στεκόταν σε ένα πιο υψηλό επίπεδο. Αλλά από τα πρώτα λεπτά ακρόασης κάθε αμφιβολία καταρρίφθηκε πανηγυρικά.
Είναι τόσο άχρωμο και άοσμο το What About Now, ώστε είναι δύσκολο να το κάνεις απόλυτα σαφές με λέξεις. Πρόκειται για ένα σύνολο τραγουδιών που δύσκολα διαχωρίζονται το ένα από το άλλο, έτσι ομογενοποιημένα ηχητικά και συνθετικά καθώς είναι. Το συγκρότημα απλά εμμένει εδώ στον γνωστό κιθαριστικό ήχο του, μόνο που αυτός ακούγεται πλέον τελείως «ξεδοντιασμένος», χωρίς τσαγανό και δυναμική. Οι συνθέσεις –ροκάκια και κάποιες μπαλάντες– εξαντλούνται στο κλασικό τρίο ή κουαρτέτο συγχορδιών, με μελωδίες απόλυτα προβλέψιμες, οι οποίες δεν μένουν στο μυαλό.
Και τα πράγματα δεν καλυτερεύουν αν εστιάσει κανείς στους στίχους, με τις εμμονές τους σε λέξεις όπως «soldier» και «fighter» και με την άτσαλη προσπάθειά τους να μιλήσουν για την οικονομική κρίση και για αλληλεγγύη στους άπορους και πεινασμένους. Σίγουρα δεν είναι Springsteen ο Jon Bon Jovi, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις εδώ μοιάζει σαν να μην προσπάθησε καν να κρατήσει τα προσχήματα.
Φαίνεται λοιπόν πως ο μόνος σοβαρός λόγος που είχαν οι Bon Jovi για να ξαναμπούν στο στούντιο ήταν να υπάρχει νέο υλικό για την παγκόσμια περιοδεία τους, η οποία ήδη τρέχει αυτή τη στιγμή. Γιατί δεν υπάρχει κανενός είδους έμπνευση ή έστω διάθεση για μια ποιοτική δισκογραφική κατάθεση με το What About Now –για προσπάθεια για ανανέωση του ήχου τους, ούτε λόγος. Και είναι κρίμα για μια μπάντα που συνεισέφερε στο παρελθόν κάμποσα στιβαρά τραγούδια στον ροκ κανόνα να ακούγεται πια ως φάντασμα του παλιού εαυτού της.
{youtube}chXJFjrl-Q4{/youtube}
