Κι άλλος ένας γνωστός και μέχρι πρότινος μη εξαιρετέος τεχνομπάμπουρας που εξέρχεται της δημιουργικής μοναχικότητας, εξέρχεται ταυτόχρονα και της αμιγώς ψηφιακής ηχητικής λογικής. Και το πράττει προπαντός με όρους δικούς του. Αντί να τα ξαναγράφω, τα αντιγράφω, απ' την προ τριετίας «πραγματεία» μου για τον προκάτοχο του Elements Of Light:
«...Ολόκληρο το Black Noise του Pantha Du Prince στήνεται πάνω στη σπουδή των παραδοσιακών εννοιών μελωδίας/ρυθμού, συν στο παιχνίδι με τη φύση τους. Πώς μασκαρεύεις, λοιπόν, τη μελωδία σε ρυθμό και τούμπαλιν; Αναπτύσσεις ως συνήθως τις ιδέες σου σε παράλληλα επίπεδα, επαναφέροντάς τις με αλλαγμένη μορφή, ενώ την ίδια στιγμή μετασχηματίζεις σε πραγματικό χρόνο τις μελωδίες σε ρυθμούς ή και το ανάποδο. Όταν η τεχνολογία σου προσφέρει άπειρες δυνατότητες όσον αφορά στην υφή των ήχων...».
Απ' αυτή την εκκίνηση και ουδόλως τυχαία, ο άνθρωπος συνευρίσκεται με τους The Bell Laboratory –τετραμελής ομάδα κρουστών εκ Νορβηγίας– για να συνεχίσει το ευγενές έργο των μετασχηματισμών μεταξύ μελωδίας και ρυθμού. Και μπορεί οι βορινοί να τρίβουν κάμποσες επιφάνειες, όπως μαρίμπες, ξυλόφωνα, κουδούνια και τα λοιπά, ωστόσο το βάρος μεταξύ άλλων και της προσοχής πέφτει στο καριγιόν (carillon), όργανο το οποίο παραδοσιακά αποτελείται από μια σειρά καμπάνες σεταρισμένες έτσι, ώστε να υπάρχει η δυνατότητα παραγωγής απλών μελωδιών. Στην προκειμένη βέβαια φαντάζομαι πως πρόκειται για μια πιο λεπτεπίλεπτη εκδοχή δωματίου και ουχί καμπαναριού ολόκληρου (για ευνόητους λόγους).
Μάλιστα... Απ' τη μια ένας εκλεκτός tech λεπτολόγος με χρόνια ειδίκευση στις ρυθμομελωδίες, κι απ΄ την άλλη τετράδα σπουδαγμένη σε κρουστά όργανα, που φέρουν τη μελωδικότητα στα ίδια τους τα μόρια. Κι αν αγαπάτε, κι εκείνο το υπνωτιστικό άγγιγμα του ήχου πάνω στο οποίο έχουν στηθεί τα τέσσερα τέταρτα του techno απ΄ τη μανούλα τους, κι όλες οι μετεξελίξεις αυτού –ειδικά οι πιο ambient.
Υπό αυτή την έννοια, στο Elements Of Light ο Pantha Du Prince κρούει κυριολεκτικά και μεταφορικά τους κώδωνες της δημιουργικής αυτοεξέλιξης με όρους αυτογνωσίας και όχι με όρους εξελικτικής νεύρωσης. Φαίνεται δηλαδή να γνωρίζει άριστα ποια νέα μέσα δύναται να εντάξει στη λογική του και κυρίως πώς να τα διαχειριστεί υπέρ του, με βάση τις εγγενείς ιδιότητές τους. Σα να ραγίζει ελαφρώς η μόστρα της προγραμματισμένης αισθητικής τυποποίησης του ήχου του εξ αιτίας της χρήσης φυσικών οργάνων. Κι επίσης, σα να διανοίγει άλλου τύπου εκφραστικές πιθανότητες τούτη η νέα μεταβλητή, μαζί με την ανταλλαγή ιδεών που επιτάσσει μια συνεργασία.
«Σα να» εις διπλούν, διότι η προαναφερθείσα αυτογνωσία μπορεί να ιδωθεί και ως συντηρητισμός ή έστω ως αποδοχή της ύπαρξης ενός εκφραστικού πλαφόν, το οποίο κατά βάση μεταμφιέζεται εδώ σε μια πιο εμπλουτισμένη εκδοχή του ίδιου του εαυτού του. Έτσι, ενώ το Elements Of Light μπορεί να φέρει ακέραιες τις χαρμόσυνες/ηρεμιστικές ιδιότητες ενός εκσυγχρονισμένου μουσικού κουτιού –ειδικά αν το ξεκαπακώσεις οδεύοντας προς τα σκεπάσματα– φέρει και την αντίστοιχη έλλειψη σε πλήθος εκφραστικών συντεταγμένων.
{youtube}8eZfaNDmpTU{/youtube}
