Πριν από περίπου δύο χρόνια, μια παρέα από τη Γλασκόβη κατηφόριζε στο Λονδίνο για να γίνει μπάντα. Πρώτος ομώνυμος δίσκος, μεστές φωνητικές αρμονίες και ηλιόλουστες μουσικές με άρωμα δεκαετίας 1980, πολλές συναυλίες, συνεντεύξεις και ιδιαίτερα ενθαρρυντικές κριτικές, με τα μεγάλα έντυπα να συγκρίνουν τα τραγούδια του κουαρτέτου με τον ήχο της C 86, όσο οι ίδιοι οι Veronica Falls απαντούσαν ότι δεν θέλουν να εγκλωβιστούν σε κανενός είδους ήχο, γιατί αυτό «δεν είναι υγιές για μια μπάντα».
Φέτος, οι Σκοτσέζοι επιστρέφουν στη δισκογραφία χωρίς να αγχώνονται από το «σύνδρομο του δεύτερου άλμπουμ». Και στη μισή ώρα και κάτι του Waiting For Something To Happen μας παρουσιάζουν τραγούδια τα οποία δεν διαρκούν παραπάνω από τρία λεπτά: τραγούδια που λειαίνουν τις αιχμηρές πλευρές της νοσταλγικής ποπ φόρμας και απεμπολούν επιτηδευμένα το «σκοτεινό» goth στοιχείο που πλανιόταν πάνω από το ντεμπούτο τους.
Η πλάστιγγα γέρνει σαφώς προς τη φωτεινή πλευρά της μουσικής, εκεί όπου υπογραμμίζονται με έμφαση τα γυναικεία/ανδρικά φωνητικά και η αρμονική ισορροπία μεταξύ τους, η οποία κρατάει κάτι από τη σχολή των Beach Boys. Επαναλαμβανόμενοι επίσης στίχοι ερωτικής σκοτούρας και απομόνωσης δημιουργούν συχνά (όπως και στο Veronica Falls) ένα κοντράστ με το ανάλαφρο μουσικό περίβλημα• την ίδια στιγμή, mid και up tempo ρυθμοί –με μπόλικα ντέφια και κιθάρες να κυλούν στον σίγουρο μα προβλέψιμο δρόμο των indie pop/rock στερεοτύπων– προσφέρουν μικρές δόσεις από Cure ή Jesus And Mary Chain, μέσα σε ατμόσφαιρες εφηβικών μονολόγων και ικεσιών. Όπως λ.χ. στο “Daniel”: «Please believe me I can’t go on without you/Please don’t leave me I can’t get home without you/Please believe me, say you’ll never leave me». Η αναζήτηση του άλλου μισού, η απόρριψη, η θλίψη και η μοναξιά σε ροζ και γαλάζια συσκευασία.
Τραγούδια που αν δεν ήταν ποπ θα μπορούσαν να είναι πανκ, συνθέσεις επιφανειακής συναισθηματικής φόρτισης με πιασάρικες μελωδίες οι οποίες σε κάνουν να βάφεις με ευχαρίστηση το μπάνιο σου μια ηλιόλουστη Κυριακή ή συνοδεύουν μελωδικά μια βόλτα στην πόλη• αλλά που δεν μπορούν να περπατήσουν με άνεση έξω από αυτό το πλαίσιο –του στιγμιαίου– δίνοντας τροφή για εμβάθυνση, για δεύτερη ανάγνωση.
Με το Waiting For Something To Happen οι Veronica Falls μας φέρνουν έναν δίσκο με καλή παραγωγή και με συμπαθητικές μελωδίες, ενώ δείχνουν ότι έχουν βρει το πλαίσιό τους και ότι κάνουν φιλότιμες προσπάθειες να αναπτύξουν τη δυναμική τους με αξιοπιστία. Όμως, τόσο η επανάληψη των μοτίβων, όσο και οι ελαφρώς επίπεδες φωνητικές αρμονίες, λειτουργούν ακυρωτικά για το όλο εγχείρημα και το κατατάσσουν στο μέτριο –τουλάχιστον για το πιο απαιτητικό κοινό. Εδώ, δηλαδή, ο ηχητικός εγκλωβισμός τον οποίον τόσο θέλει να ξορκίσει το συγκρότημα, αρχίζει να ισχύει. Θα χρειαστεί ένα μεγαλύτερο άλμα για να καταφέρουν να καλύψουν την απόσταση στον επόμενο δίσκο.
{youtube}8A8yRqDIrBw{/youtube}
