Black Tar Prophecies ονομάζεται μια σειρά EP την οποία εκδίδουν οι Grails από το 2006. Θεωρητικώς, λειτουργεί ως ένα είδος δοκιμαστικού σωλήνα, περιέχοντας ιδέες και δοκιμές που δεν έχουν το άγχος να καλύψουν τον χώρο ενός κανονικού LP. Το αυτό ισχύει και για τούτο το πέμπτο «τεύχος», με την καινοτομία να έγκειται στην πρόσκληση που οι Αμερικανοί απηύθυναν στους Φιλανδούς Pharaoh Overlord, ώστε να γεμίσουν με ένα δικό τους EP τη δεύτερη πλευρά του δίσκου.
Ας ξεκαθαριστεί πάντως απ’ την αρχή: μπορεί η πρωτοβουλία για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία να ανήκει στους Grails, μπορεί επίσης το συγκρότημα από το Πόρτλαντ να έχει οικειοποιηθεί εξώφυλλο και πρώτη πλευρά του βινυλίου (αφήνοντας στους Φιλανδούς το οπισθόφυλλο και τη δεύτερη πλευρά αντιστοίχως), τούτο όμως δεν καθιστά σε καμία περίπτωση τους Pharaoh Overlord οτιδήποτε κοντινό σε φτωχό συγγενή. Διότι, εκτός των άλλων, μιλάμε για ένα γκρουπ που αφενός μετράει τα ίδια (πάνω-κάτω) χρόνια με τους Grails και αφετέρου πρόκειται στην ουσία για παραπαίδι ενός από τα πλέον ενδιαφέροντα συγκροτήματα της βορείου Ευρώπης (έστω, στον χώρο του ευρύτερου ψυχεδελικού ροκ), των εκκεντρικών Circle –ή του «νέου αίματος του φιλανδικού heavy metal», όπως τους αρέσει να αυτοπροσδιορίζονται.
Κοινός ίσως παρανομαστής και στα δύο EP, το γεγονός ότι ούτε από το μεν ούτε από το δε μαθαίνει κανείς κάτι ιδιαιτέρως καινούργιο για τις δύο μπάντες. Αμφότερες εκτείνονται σε όρια τα οποία φαντάζουν λογικά σε όσους είναι έστω και λίγο εξοικειωμένοι με την πιο πρόσφατη τροπή του ήχου τους. Ίσως οι Φιλανδοί να το τραβούν κάπως περισσότερο, αγγίζοντας πιο ξεκάθαρα από ποτέ μια δική τους έννοια του drone (με μία από τις δύο μακροσκελείς συνθέσεις του Palmu –την ομώνυμη), δίχως όμως κάτι τέτοιο να συνιστά ουσιαστική αλλαγή πλεύσης. Από την άλλη, το πέμπτο Black Tar Prophecies, αν και όχι ακριβώς προβλέψιμο, δείχνει με έναν τρόπο να κινείται πάνω σε μία κοινή συνισταμένη των πεπραγμένων των Grails, κυρίως από τότε που η δωδεκάχορδη του Zak Riles απέκτησε περισσότερο σημαίνοντα ρόλο (προσεγγίζοντας, εννοείται, με σημείο εκκίνησης το πιο πρόσφατο Deep Politics).
Κι όμως! Παρ’ όλο που κανείς δεν προσβλέπει προς νέες γαίες, ούτε ο ήχος των Grails, ούτε αυτός των Pharaoh Overlord δείχνει κορεσμένος. Η ηχητική πρόταση και των δύο καταφέρνει –με λίγα ρετουσαρίσματα εδώ, λίγες προσθήκες αλλού– να παραμείνει ελκυστική και να διατηρήσει την όποια φρεσκάδα της. Και μιλάμε για ηχητική πρόταση, διότι και οι δύο, βαδίζοντας μέσα στις συμπληγάδες των επιρροών τους, έχουν συν τω χρόνω καταφέρει να μορφώσουν μια διακριτή προσέγγιση των πραγμάτων, αντί να αρκεστούν σε μία από τις πολλές προκάτ που κυκλοφορούν στη συγκεκριμένη πιάτσα. Έχουν, με άλλα λόγια, αναπτύξει την οξυδέρκεια να αποφεύγουν τις παγίδες τυποποίησης, παρότι γυρνάνε συνεχώς γύρω από συγκεκριμένες εμμονές.
Αμφότεροι, έτσι, καταφέρνουν να περάσουν μέσα σε τούτα τα δύο EP τα δυνατά τους στοιχεία. Στο πρώτο (αυτό των Grails), γίνεται για μία ακόμη φορά φανερό το εξαιρετικό δέσιμο ηλεκτρικών και ακουστικών μελωδιών στις κιθάρες των Alex Hall & Zak Riles αντιστοίχως –ενταγμένο βεβαίως σε όλη την πολυεπίπεδη ανάπτυξη των ατμοσφαιρικών τους συνθέσεων. Στο δεύτερο πάλι, οι Pharaoh Overlord υιοθετούν μια διττή στάση: από τη μία καταφέρνουν να εμφυσήσουν ουσία στα (γνώριμα) επαναληπτικά τους μοτίβα (“Suntio”), από την άλλη εστιάζουν σε βαθιά drones και στα σχεδόν παλιρροιακά ηχητικά κύματα που –με τρόπο αλάνθαστο– αυτά σχηματίζουν.
Με όλα τούτα, η παρούσα split κυκλοφορία, δίχως να ταράξει πολλά νερά, καταφέρνει να σταθεί με άνεση στα δύο ξεχωριστά ταμπλό. Και να επιβεβαιώσει όσους πιστεύουν πως Grails και Pharaoh Overlord διάγουν μια ιδιαιτέρως γόνιμη περίοδο της υπερδεκαετούς πορείας τους.
{youtube}Bzx9dqKSslw{/youtube}
