Μπερδεμένη υπόθεση το ενδέκατο άλμπουμ των αγαπημένων ηλεκτρο-βετεράνων Autechre. Από τη μία, ηχεί πιο βατό συγκριτικά με όσες δουλειές τους εξερευνούν τα όρια της ηλεκτρονικής μουσικής ή εξυμνούν τον πειραματισμό• από την άλλη, συμπράττουν εδώ όλες οι τάσεις στις οποίες οι Sean Booth & Rob Brown βρήκαν εκφραστική διέξοδο κατά το παρελθόν, «συνταγή» που έχουμε συναντήσει και σε άλλους δίσκους από καλλιτέχνες με τη δική τους προϋπηρεσία: συνυπάρχουν δηλαδή στο Exai τα «σπασμένα», πετσοκομμένα beats και το ελεγχόμενο(;) ηχητικό χάος με διάφορα μελωδικά περάσματα εντός αυτών, χαρακτηριστικά των πρώτων δισκογραφικών προσπαθειών τους.
Ναι, εντός του Exai ο ακροατής θα βρει διάσπαρτα ψήγματα της αποδεδειγμένης μουσικής ευφυΐας των Autechre. Δεδομένης όμως της δίωρης διάρκειας, μοιραία θα βρεθεί και σε στιγμές αμηχανίας, αισθανόμενος π.χ. πως κάποιες ιδέες δεν προχωράνε παραπέρα ή περιμένοντας μια πινελιά φρεσκάδας που τελικά δεν έρχεται ποτέ. Ιστορικά, άλλωστε, ελάχιστοι δίσκοι της χρονικής διάρκειας του Exai έχουν καταφέρει να διατηρήσουν υψηλό επίπεδο από την αρχή ως το τέλος τους –και το εν λόγω δισκογράφημα δεν ανήκει στις εξαιρέσεις. Προς τιμήν βέβαια των Βρετανών, σε κανένα σημείο του άλμπουμ δεν θα νιώσεις πως αυτή τους η ματιά στο σύνολο της μέχρι τώρα καριέρας τους είναι ένα παιχνίδι εκ του ασφαλούς: ακόμα και στα κάτι-σαν-career-retrospective σημεία του Exai, λειτουργούν με βάση το παρόν, δεν δημιουργούν με το μυαλό στις παλαιές δόξες.
Φτάνει όμως κάτι τέτοιο, όταν απέναντι στον ακροατή ορθώνεται ένα ολόκληρο δίωρο διάρκειας; Όχι. Αντίθετα, γίνεται σαφές ότι μια πιο αφαιρετική πρόθεση θα μπορούσε να έχει λειτουργήσει υπέρ του πρόσφατου Autechre υλικού, αναδεικνύοντας περισσότερο τα δυνατά σημεία αυτού. Ως έχουν όμως τα πράγματα, και συνθέσεις που μπορούσαν να λείπουν από το τελικό αποτέλεσμα βρίσκεις, μα και διάφορες έξυπνες ιδέες παρατηρείς να πνίγονται χάριν της χρονικής επιμήκυνσης των κομματιών.
Οι Autechre έχουν φτιάξει δουλειές-σταθμούς κατά το πρώτο μισό της δισκογραφικής τους καριέρας, αποκτώντας πολλούς φίλους, αρκετούς από αυτούς φανατικούς –ο γράφων ανάμεσά τους. Όμως το να βρίσκουμε για χάρη τους δικαιολογίες για άλμπουμ μπερδεμένα ή απλώς κατώτερα εκείνων των καλύτερων ημερών, είναι ανώφελο. Ας πούμε την αλήθεια, ότι το ντούο από το Rochdale έχει εδώ και χρόνια βολευτεί, βγάζοντας υπό την ταμπέλα του «πειραματισμού» πράγματα που περισσότερο τείνουν στον ρυθμικό αυνανισμό παρά θυμίζουν τη στιβαρή, εκθαμβωτική πρωτοπορία η οποία τους κατέστησε φωτεινούς αστέρες στο IDM στερέωμα των 1990s. Με δίσκους σαν το Exai, που σε βάζουν σε ρόλο Θησέα να αναζητείς μελωδικές αναλαμπές στον λαβύρινθό τους, δεν κατορθώνουν παρά να εδραιώσουν ακόμα περισσότερο αυτή την αλήθεια.
{youtube}_Hlt7Uo9yik{/youtube}
