Είναι σημαντικό να ξέρεις για ποιον λόγο κάνεις ό,τι κάνεις. Και όχι από κεκτημένη ταχύτητα ή από άγχος απόδειξης των όποιων σκήπτρων σου. Λαμβάνοντας στα χέρια μου το Kibako του Merzbow (έναν μόνο από τους δίσκους που έβγαλε μέσα στο 2012), ως δώρο Χριστουγέννων από φίλο αγαπητό, όσο ευχαριστώ του είπα, άλλο τόσο προσπάθησα κι απέφυγα –με τακτ– να βάλω εκείνη την ώρα το cd στη σιντιέρα. Γιατί ήθελα να μη βρεθώ στη δυσάρεστη θέση να δείξω ότι «Ωχ Παναγία μου, μια από τα ίδια πάλι φτιάχνει ο Ιάπωνας». Αντικειμενικά αν το δει κανείς, είναι πολύ λογικό να περιμένεις ότι θα επαναλάβει εαυτόν: έχει φτάσει στο μυριοστό προσωπικό του πόνημα και στην εις άπειρον κυκλοφορία που φέρει το όνομά του, ειδικά αν βάλουμε στον λογαριασμό συνεργασίες και άλλα τέτοια κοινωνικά.
Όταν δυο μέρες μετά αποφάσισα να ακούσω το Kibako, από προσωπική διαστροφή –την ακολουθώ σχεδόν πάντα με καινούργιο δίσκο– ξεκίνησα με τη δεύτερη σύνθεση, το “Operation Musashi” (αναφορά στο θρυλικό ιαπωνικό θωρηκτό το οποίο βυθίστηκε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι στον περίφημο σαμουράι του 17ου αιώνα). Ε λοιπόν, όσο τρικυμιώδης υπήρξε η πορεία του θωρηκτού στον Ειρηνικό, άλλο τόσο νηνεμία επικρατούσε στο επίπεδο της έμπνευσης του Merzbow: βαστάτε Τούρκοι τα άρματα και νοϊζάδες τα κλάστερς, τα έχουμε ξανακούσει τέτοια σεντόνια θορύβου. Και τα φίδια της βαρετής ακρόασης άρχισαν να με ζώνουν... Το ίδιο συνέβη και με την 3η σύνθεση του δίσκου, όπου βγαίνει –για ακόμα μία φορά– στην επιφάνεια η γνωστή ακτιβιστική περί της φύσης σκέψη του Merzbow: ουδόλως τυχαίως το κομμάτι ονομάζεται “Ρώτα Το Βουνό Που Καίγεται”. Κι αυτές τις στοιβάδες ήχου τις έχουμε ξανακούσει να αλυχτούν.
Μετά όμως; Μετά ελθέτω το φως, το της Πεντηκοστής! Διότι στον υπόλοιπο δίσκο ο Merzbow αφήνει πίσω τους λοιπούς πειραματιστές/νοϊζάδες (όπως κάνει άλλωστε χρόνια τώρα, με περίσσια άνεση)∙ και όχι επειδή είναι μάγκας, αλλά επειδή δεν είναι κολλημένος. Σε συνθέσεις έτσι όπως το “bbb” και το “fff” δεν θα ακούσετε μόνο θερεμίνες –ηλεκτρονικές, όχι τις κλασικές μαγνητικές και ρούσικες– μα και πλήθος από ξύλινα κρουστά και έγχορδα να δημιουργούν μια παραισθητική ατμόσφαιρα. Η οποία, σε αντίθεση με πλήθος από θορυβώδεις κυκλοφορίες (νέο hype και στους αθηναϊκούς κύκλους), οδηγούν κάπου αντί να λυσσομανάνε σαν γάτες σε οίστρο.
Ο Merzbow εκπλήσσει λοιπόν για άλλη μια φορά με το Kibako εισάγοντας όργανα ασυνήθιστα σε ανάλογες κυκλοφορίες και κάνοντάς το επιτυχημένα σε επίπεδο μίξης και ενσωμάτωσης. Θα πρέπει επίσης να δώσω τα συγχαρητήρια μου για το mastering του δίσκου, από τον ίδιο παρακαλώ. Κανονικά τέτοιες συχνότητες θα έπρεπε να τρυπάνε όχι μόνο τύμπανα, μα και εγκεφάλους. Αλλά, σε αντίθεση με διάφορους πολυσυζητημένους του χώρου (βλέπε Caligoula 031), o Ιάπωνας έχει φτιάξει εδώ έναν στρογγυλό θόλο ήχου που δεν ξυρίζει.
{youtube}cA8HeTBF20g{/youtube}
