Δεν είναι ότι το ντουέτο του Erik “Ripley” Johnson (ηγέτη των Wooden Shjips) με τη Sanae Yamada δεν έχει το ενδιαφέρον του. Είναι ότι λίγο-πολύ υπόκειται στην ίδια μοίρα που κατατρέχει όσα συγκροτήματα αποφεύγουν το κάτι παραπάνω και αρκούνται –ηχητικώς τουλάχιστον– στον χαρακτηρισμό «παράπλευρος»: να στέκονται δηλαδή στην σκιά των άλλων, των «κύριων» και να έρχονται πάντοτε δεύτερα όταν εφαρμοστεί η αναπόφευκτη σύγκριση. Θα μου πείτε πως και με τις δύο περιπτώσεις (Moon Duo και Wooden Shjips) αναφερόμαστε στα έργα και στις ημέρες του ίδιου ανδρός. Φυσικά λοιπόν και θα υπάρχουν συγγένειες, όπως και παρόμοια πατήματα. Αλλά εδώ στην ουσία βρισκόμαστε στα όρια της ταυτολογίας, παρ’ όλο που κάποιες διαφορές μεταξύ Moon Duo και Wooden Shjips είναι πράγματι υπαρκτές. Ακούς όμως τους δίσκους των πρώτων και καταλήγεις στο συμπέρασμα πως τα δυνατά χαρτιά τους είναι όσα τους κάνουν να μοιάζουν περισσότερο στους δεύτερους. Και το επόμενο λογικό βήμα της σκέψης, είναι το εξής απλό: και τότε γιατί να μην ακούσω κατευθείαν τους δεύτερους;
Για να μην φανώ άδικος, στο Circles οι Moon Duo κάνουν μια πιο συνειδητή προσπάθεια να αποφύγουν τον παραπάνω συλλογισμό, ανοίγοντας ένα σημαντικό μέρος της μουσικής τους στην ανέμελη πλευρά των ψυχεδελικών 1960s. Αφήστε που, συν τοις άλλοις, αυτή η γνώριμη παραλλαγή των εμμονών των Wooden Shjips δεν ηχεί καθόλου άσχημη αφ’ εαυτού της. Ωστόσο, κάποιος –χωρίς να γίνει παράλογος– ίσως να περίμενε ότι στον τρίτο (αισίως) δίσκο το πράγμα θα είχε προχωρήσει κάπως περισσότερο. Διότι, κακά τα ψέματα, το άνοιγμα σε μία διαφορετική εκφορά του ίδιου μουσικού λόγου, δεν συνιστά κατόρθωμα… Περισσότερο ως τρικ ανανέωσης του αέρα μπορείς να το εκλάβεις, παρά ως ουσιαστική μεταστροφή.
Όσο για τα στοιχεία που συνθέτουν το Circles, εδώ δεν υπάρχει τίποτα νεώτερο. Φαζαριστές κιθάρες και μια φωνή φορτωμένη με μπόλικα εφέ από την πλευρά του Johnson, επαναλαμβανόμενα ρυθμικά μοτίβα και διάφορα συνθεσάιζερ από εκείνη της Yamada –μια συνταγή δοκιμασμένη, πετυχημένη αλλά και με δεδομένα όρια. Θα ήταν έκπληξη, εδώ που τα λέμε, αν με όλα τα παραπάνω οι Moon Duo ξεπερνούσαν τα όρια. Το Circles είναι έτσι καλό, είναι χρυσό, μα εκπλήξεις δεν διαθέτει.
Αυτό που διαθέτει, όμως, είναι αρκετά όμορφα τραγούδια, βουτηγμένα στη ζάλη της ηλιόλουστης ψυχεδέλειας. Πότε ενσωματώνοντας έξυπνα ξεπατικωτούρες από τα τιμημένα 1960s (λ.χ. η φαρφίσα του “Sleepwalker” ή το σερφάδικο ριφ στο “Circles”), πότε με διάθεση παιχνιδιάρικη (όπως στο “I Can See You”) και πότε περισσότερο στατικοί (“Sparks”, “Dance pt. 3”), οι Moon Duo καταφέρνουν να σταθούν στο ύψος τους. Και να φτιάξουν έναν –ακόμα– δίσκο, ο οποίος δείχνει ικανός να σε αναζωογονήσει με τη δροσερή του αύρα, αλλά είναι μάλλον αδύναμος για να σε πάει παραπέρα.
{youtube}zgqTh6uoenc{/youtube}
