Δεν έχω να πω πολλά για το My True Story του Aaron Neville. Όχι γιατί ο δίσκος δεν έχει αξία, αλλά διότι είναι πολύ απλή η λογική με την οποία έχει κατασκευαστεί. Βάζεις στο στούντιο έναν (αποδεδειγμένα) πολύ καλό τραγουδιστή και καθίζεις στην κονσόλα δύο μέγιστους κυρίους: τον Don Was, θεωρητικά έναν από τους 10 πιο μορφωμένους ανθρώπους σε ό,τι ονομάζουμε «ρυθμό» και στο πώς να τον παράγετε∙ κι έναν ρέμαλο πολυτελείας, που ξέρει πώς πρέπει να ακούγεται μια telecaster. Ο τελευταίος ονομάζεται Keith Richards. Ναι, αυτός ο Keith Richards!
Καθώς εδώ ακούγονται μόνο διασκευές, σκέφτηκα αρχικά ότι ναι μεν περιμέναμε πώς και πώς τον δίσκο του Neville στη Blue Note, όχι όμως για να τον ακούσουμε να λέει τα αγαπημένα του τραγούδια από τα 1950s. Αλλά τελικά την κατάπια τη γλώσσα μου, τη δεύτερη κιόλας μέρα της ακρόασης. Ζεστή πρώτα-πρώτα η ατμόσφαιρα στο στούντιο, καθώς οι σεσιονόπουλοι παίζουν με κέφι ανάλογο των δίσκων του Elvis και της Dusty Springfield στα περίφημα Memphis Studio (στα τέλη της δεκαετίας του 1970). Και ναι, φυσικά παίζει και ο ίδιος ο Richards κιθάρα, όπως και ο βετεράνος Greg Leisz, ενώ θα πρέπει επίσης να αναφερθεί ο George R. Receli: εκτός του γυαλισμένου παράσημου συμμετοχής στη μπάντα του Bod Dylan (από το 2001), τον έχει επιλέξει ακόμα και ο Charlie Watts σε προσωπικό του δίσκο –πόσα περισσότερα πρέπει να παραθέσω για το πόσο καλός τυμπανιστής είναι;
Κάπως έτσι, τα τραγούδια των Leiber & Stoller, του Hank Ballard και του σαπίζω-στη-φυλακή-διότι-το-παράκανα-με-τα-όπλα Phil Spector παίρνουν ένα συναρπαστικό doo-wοp χρώμα. Στο οποίο συνεισφέρει βέβαια τα μέγιστα η τεχνογνωσία του Neville, με τα φωνητικά του να μην παραδίδουν έναν κουρασμένο δίσκο, όπως ίσως περίμενε κάποιος από έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη ο οποίος κάνει μετά από πολλά χρόνια καριέρας δίσκο με διασκευές, αλλά την αγάπη του για ένα είδος που (όπως έχει πει και ο ίδιος) τον ανέθρεψε και σαν άκουσμα και ως επιρροή. Θαυμάσιος και με σπάνια πια στις μέρες μας ζεστασιά ο μπάρμπας.
{youtube}fpyUQ6iDcbA{/youtube}
