12 στούντιο άλμπουμ μέσα σε 20 χρόνια είναι πολλά. Αν μάλιστα βάλουμε μέσα και τις δεύτερες πλευρές των σινγκλ, τις συμμετοχές σε κάμποσα σάουντρακ και τις ζωντανές ηχογραφήσεις, ο όγκος δουλειάς που έχει μέχρι στιγμής καταθέσει ο Mark Oliver Everett (E στο εξής) αναδεικνύεται πραγματικά μεγάλος, ειδικά για τα δεδομένα της εποχής. Και μαζί με τον χαρακτηρισμό «πολυγραφότατος» συνήθως πάει πακέτο κι εκείνος του «άνισου συνολικού έργου».
Προς τιμήν του, ο E σχεδόν ποτέ δεν κατέθεσε κακό άλμπουμ. Μπορεί να μην βρέθηκαν όλες οι δουλειές του στο επίπεδο ενός Electro-Shock Blues (1998) ή ενός Blinking Lights And Other Revelations (2005), όμως είχε κάθε φορά καλά τραγούδια να καταθέσει, διεπόμενα από το χιούμορ του, την ακατάπαυστη αυτοσαρκαστική διάθεση, τη μελωδική επάρκεια και την προσοχή στη λεπτομέρεια σε ό,τι αφορούσε στον ήχο και στην παραγωγή. Και το ολόφρεσκο Wonderful, Glorious δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον κανόνα.
Στα 13 νέα τραγούδια του Ε επικρατούν περισσότερο απ’ ό,τι συνήθως οι φαζαριστές κιθάρες, οι δυνατές μπασογραμμές και οι ανεβασμένοι ρυθμοί. Φαίνεται ότι τα πράγματα έχουν ηρεμήσει στη ζωή του κι έτσι η αυτολύπηση και η υποτονικότητα δεν καταλαμβάνουν πολύ χώρο εδώ, παρότι ο τραγουδοποιός έχει δώσει στο παρελθόν σπουδαία δείγματα δουλειάς σε μπαλάντες τέτοιας ατμόσφαιρας. Το πρόβλημα είναι ότι, μετά το εναρκτήριο "Bombs Away" –το οποίο ακούγεται σαν δήλωση προθέσεων– πολλά από αυτά τα φασαριόζικα κομμάτια ακούγονται περισσότερο σαν τζαμαρίσματα, όπου ένα-δυο ριφ και μια υποψία μελωδίας χρησιμοποιούνται ως υποκατάστατα κανονικών συνθέσεων.
Ακόμα κι έτσι, δεν είναι λίγες οι στιγμές όπου η οργανικότητα και η αρμολόγηση λέξεων και μελωδιών χαρίζουν απόλαυση. Για παράδειγμα, ο ερχομός του ρεφρέν στο "Kinda Fuzzy" ζωντανεύει τη στερεοφωνική εικόνα και μαζί το ίδιο το τραγούδι, ενώ το νωχελικό αλλά όμορφο "The Turnaround", το ευλαβικό "True Original" και το πιασάρικο μεσόρυθμο "You’re My Friend" σπάνε τη μονοτονία σε ένα σερί αδιάφορων στιγμών. Κι όπως έχει συμβεί αρκετές φορές στα λιγότερο καλά άλμπουμ των Eels, το τελευταίο (ομώνυμο) κομμάτι του Wonderful, Glorious αποζημιώνει για όσες αστοχίες προηγήθηκαν με τη ντίσκο διάθεσή του.
Ρέπει, λοιπόν, αρκετά προς το wonderful αλλά σχεδόν καθόλου προς το glorious το νέο πόνημα του E και της παρέας του. Παρότι πάντα ευπρόσδεκτοι, οι δίσκοι του εδώ και αρκετά χρόνια δεν έχουν καταφέρει να φανερώσουν άλλες, άγνωστες πλευρές της τραγουδοποιίας του. Τον σώζει πάντα στο παρά τρίχα –όπως κι εδώ– ο εκλεκτισμός του, η ικανότητά του να παράσχει στιχουργικά ευρήματα και η εμμονή του στη λεπτομέρεια. Όσο πάντως αυξάνει το ύψος της στοίβας με τις κυκλοφορίες του, γίνεται όλο και πιο δύσκολο να φανταστούμε πώς θα μπορέσει να προκύψει κάτι φρέσκο από μια δημιουργική διαδικασία που φαίνεται πως πια έχει «κλειδώσει». Αυτό, δυστυχώς, είναι πολλές φορές το τίμημα μιας τόσο μεγάλης παραγωγικότητας. Είπαμε, 12 στούντιο άλμπουμ μέσα σε 20 χρόνια είναι πολλά...
{youtube}cumTHJHoHIM{/youtube}
