Κουραμπιέδες και μελομακάρονα φτιάχνουν πολλοί τέτοιες μέρες, λίγοι όμως γνωρίζουν τα μυστικά του καλού βουτύρου, του σωστού ραντίσματος με ανθόνερο, του πώς να μην πέσει πολύ το σιρόπι και λιγώσει τη μπουκιά. Κάπως αντίστοιχη είναι και η εικόνα των λεγόμενων «εποχιακών άλμπουμ». Ακόμα και σήμερα, με συρρικνωμένη πια την παραδοσιακή δισκογραφία, με το που θα μπει Νοέμβρης αρχίζουν να εμφανίζονται εξώφυλλα με χριστουγεννιάτικα δέντρα, μπάλες, στολίδια και γιρλάντες• συνήθως από καλλίφωνους με αναγνωρισιμότητα στο (ευρύ) κοινό και μ' ένα στάνταρ ρεπερτόριο –"Santa Claus Is Coming To Town", "Hark! The Herald Angels Sing", "I'll Be Home For Christmas" και τα λοιπά, και τα λοιπά.
Αλλά η Tracey Thorn ανήκει σε εκείνους τους λίγους, τους πιο μερακλήδες της εποχιακής σύμβασης. Αποδέχεται μεν τη δισκογραφική «παράδοση», παίζει με τους κανόνες της, κάθεται όμως παράμερα και αρχίζει να φουρνίζει τα δικά της, ξεχωριστά γλυκίσματα. Κι έφτιαξε τον καλύτερο χριστουγεννιάτικο δίσκο που έχω προσωπικά ακούσει τα τελευταία χρόνια. Κι ας μην είναι όλα τα κομμάτια δικά της, τι σημασία έχει; Οι διασκευές μπορεί να αποτελούν ευκολία, εφόσον όμως δεν θέλεις απλά να βγάλεις έναν δίσκο μα να ξεχωρίσεις, ο πήχης επιτυχίας μπαίνει –εκ των πραγμάτων– ψηλότερα.
Έτσι, δίπλα στο εξαιρετικό δικό της "Joy" (με το οποίο κι ανοίγει το Tinsel And Lights), θα ακούσετε εδώ την Thorn να αναμετριέται με τη Joni Mitchell, τον Sufjan Stevens, τους White Stripes, τον Randy Newman, τον Ron Sexsmith. Καλλιτέχνες λιγότερο ή περισσότερο στα μέτρα της, ναι –τα τραγούδια ωστόσο των οποίων μπορεί να διαθέτουν κρυφές γωνίες και απότομες στροφές, ικανές να υπονομεύσουν μια διασκευή ρουτίνας. Μην υποτιμάτε το "Sister Winter" του Stevens, το "River" της Mitchell, το "Taking Down The Tree" των Low, το "Maybe This Christmas" του Sexsmith: το συναισθηματικό τους εκτόπισμα είναι μεγαλύτερο από το βεληνεκές της singer/songwriter φόρμας με την οποία παρουσιάζονται.
Αλλά το φοβερό με την Tracey Thorn του Tinsel And Lights δεν είναι ότι βρίσκει τον τρόπο να κάνει το υλικό που διαλέγει δικό της. Αυτό ρε παιδί μου της το 'χεις, οφείλεις να της το 'χεις. Είναι ότι δημιουργεί εκείνη την ενορχηστρωτική και ερμηνευτική μαγιά ώστε πρώτα να τα ενοποιήσει όλα σε σώμα ένα, κι ύστερα να τα βάλει να αντικατοπτρίσουν τα Χριστούγεννα ως αυτό που πραγματικά είναι για πολλούς από μας –όσους τουλάχιστον σκέφτονται και πέρα από τα λαμπιόνια στα δέντρα ή πέρα από τον άστοχο, εμετικό υπερκαταναλωτισμό: μια εποχή χαρμολύπης, με γλυκές γεύσεις στη γλώσσα και πικρές νοσταλγίες στη μνήμη, με ελπίδα για το μέλλον μα και μελαγχολικούς αναστοχασμούς για το τώρα και για το πριν. Μια εποχή που μετράς ξανά ποιος είσαι, ποιος ήθελες να είσαι, με ποιους είσαι και με ποιους δεν είσαι πια, είτε γιατί έφυγαν από κοντά μας, είτε γιατί τους άφησες να φύγουν και θα το μετανιώνεις μια ζωή. Μπορείτε να σκεφτείτε πολλά «εποχιακά άλμπουμ» που να το κάνουν αυτό; Εγώ πάντως όχι...
{youtube}maRckqODJnA{/youtube}
