Έτσι... Οι παίχτουρες οι σωστοί προσφέρονται και προσφέρουν. Τα μάτια, τ’ αυτιά κλειδώνουν απάνω τους όχι με τη βία του θαυμασμού, του «άκου ρε τι δύναμαι να κάνω διότι δεν σου δίνω άλλη επιλογή», μα ακριβώς επειδή διανοίγουν το κανάλι κι έπειτα σου παραχωρούν και την επιλογή –ή τελοσπάντων την ψευδαίσθηση της επιλογής. Από επιλογή, μήνες τώρα βρίσκω εαυτόν μπερδεμένο στις πιανιστικές γιρλάντες που αφήνει ελεύθερες ο Raichel γύρω απ’ τους μαλινέζικους ρυθμούς (απ’ τον περασμένο Μάρτη η κυκλοφορία των σέσιονς) και δεν στρώνομαι να γράψω πέντε ρημάδια πράματα, επειδή φοβάμαι το πώς θα ξεμπερδέψω.
Λοιπόν, να 'ναι καλά το ευρωπαϊκό τέρμιναλ που ένωσε τυχαία τους δρόμους των Vieux Farka Touré και Idan Raichel, με κατάληξη το Tel Aviv Session και στη συνέχεια τις κορυφαίες θέσεις των World Music Charts. Κι αν η ιστορία είναι κάποιο μαρκετινίστικο τέχνασμα, ας είναι καλά κι ο μαρκετινίστας που τη σκάρωσε, ποσώς με απασχολεί… Ο Vieux Farka Touré, ο συντοπίτης του Souleymane Kane (calabash), o στα όρια του εγχώριου ποπ σταρ Ισραηλινός πιανίστας Idan Raichel κι ο Yossi Fine (μπάσο) μας προσφέρουν εδώ ένα ηχογραφημένο μνημείο συνεργατικότητας, ισορροπιών και μουσικής έκφρασης, που υπερβαίνει κατά πολύ τους όποιους επί μέρους κώδικες ηχοκουλτούρας.
Κι όξω από 'δω η όποια κενή ρητορική του διαπολιτισμικού fusion και της εν γένει παντρειάς ήχων και πολιτισμών ως κάτι αυτομάτως θετικό και άξιο λόγου στο πεδίο της αισθητικής. Όξω από 'δω, επίσης, τα επιφωνήματα θαυμασμού για όσους το καταφέρνουν καλά μόνο και μόνο επειδή το καταφέρνουν. Παρακάτω θα πάμε ή μας αρκεί η αποτύπωση των εκάστοτε μερών και το λιβάνισμα περί έμορφης μίξης τους, ενίοτε και παρέα με ολίγη από «ιδεολογία»;
Ωραία, εντός του Tel Aviv Session ενυπάρχουν το Μάλι, η Μέση Ανατολή, η τζαζ, τα μπλουζ, ο Keith Jarrett κι ο Ali Farka Touré. Κι ακόμα πιο ωραία, τα μέλη της κολεκτίβας τα κατέχουν όλα τούτα βιωματικά και θεωρητικά. Και τρις πιο ωραία, τα κατέχουν όλα τόσο καλά ώστε μπορούν να ψηλαφίσουν τις κοινές περιοχές τους και να κινηθούν άνετα πάνω στις ενώσεις τους. Σεβαστά όλα και μέχρι ενός σημείου θαυμαστά… Ξαναλέω όμως, παρακάτω θα πάμε; Για μουσική μιλάμε, όχι για εργαλείο του θεωρητικού ψευδοδιεθνισμού και του χιπισμού των προαστίων.
Είναι άδικο να μπαίνουν τόσο νωρίς οι τελείες, όταν το ρολάρισμα της τετράδας είναι για μουσικό λεξικό. Όταν ο επιμερισμός των ευθυνών είναι τόσο φυσικός όσο κι οι κινήσεις του καθενός μεταξύ προσκηνίου και παρασκηνίου, κι όταν τέτοιες λέξεις αφήνουν να εννοηθούν διαχωρισμοί που στη μουσική δεν υφίστανται. Όταν τόσο τα αυστηρά όρια της τραγουδιστικής φόρμας, όσο και τα πιο χαλαρά του αυτοσχεδιασμού, λειτουργούν εξ’ ίσου απελευθερωτικά για τους μουσικούς, με αποτέλεσμα την παραγωγή είτε εύμορφων ποπ ασμάτων τα οποία υπερβαίνουν την πολιτισμική γεωγραφία αγνοώντας τα εμπόδια που αυτή θέτει, είτε εύθραυστης, γκρουβαριστής ψυχεδέλειας που φέρει τη θλίψη, φέρει και την ελπίδα του ευρύτερου τόπου στον οποίο συντέθηκε.
Μονάχα εκείνο το υπερβολικό τριμάρισμα στις γωνίες του ήχου έχω να τους προσάψω –εμφανής η προετοιμασία πριν βγουν στην αγορά του κόσμου. Με την υποσημείωση πως στο σχόλιο υπεισέρχεται το προσωπικό γούστο, πιθανώς παραπάνω απ’ ότι θα ήταν αποδεκτό.
{youtube}5A0VXjKwYHs{/youtube}
