Με τον βαρύ και παράλληλα εκλεπτυσμένο ήχο τους, οι Murder By Death είναι αδύνατο να περάσουν απαρατήρητοι. Κάνουν αίσθηση ήδη με το σαρδόνιο όνομα που έχουν υιοθετήσει: «δολοφονία» και «θάνατος» ασυνάρτητα τοποθετημένα μαζί, σαν να μην τους έφτανε το ένα. Κάποιοι που δεν τους γνωρίζουν εξακολουθούν να νομίζουν ότι είναι metal μπάντα. Στην πραγματικότητα το συγκρότημα παίζει βρώμικη americana, αναμεμειγμένη με ευαίσθητες ενορχηστρώσεις.
Όλες οι περασμένες δουλειές τους είναι άψογες, με το τα Red Of Tooth And Claw (2008) και In Bocca Al Luppo (2007) να αποτελούν αγαπημένους δίσκους, δεδομένης μιας προσωπικής αδυναμίας στον ήχο του συγκροτήματος. Το φετινό Bitter Drink, Bitter Moon αποτελεί έκτο δίσκο για το κουιντέτο από την Ιντιάνα, το οποίο δεν πέφτει ποτέ έξω. Εδώ οι ρυθμοί γίνονται πιο γρήγοροι και ο ήχος λιγότερο «καθαρόαιμος», τείνοντας λιγότερο προς την americana και περισσότερο προς μια «βρώμικη», εναλλακτική κάντρι. Τα κομμάτια είναι αφηγηματικά –υπό τη μορφή μικρών ιστοριών– δεν βγάζουν όμως τόσο νόημα όσο εκείνα των προηγούμενων δίσκων. Στο "Ghost Fields" ο Adam Turla τραγουδάει (αλυχτάει) χαρακτηριστικά «Ι’d try to explain, but I’m not an eloquent man» καθώς προσπαθεί να διηγηθεί μια καταδικασμένη ερωτική ιστορία. Το μόνο σαφές στην αφηγηματική πορεία του δίσκου είναι το αδύναμο φεγγάρι, το οποίο ενισχύει το απειλητικό σκότος.
Μπορεί τα "Νο Oath, No Spell", "The Curse Of Elkhart", "Ramblin’" και "Go To The Light" να είναι οι πιο «ανελέητες» και καλύτερες στιγμές, αλλά το άλμπουμ ακούγεται καλύτερα ως ολότητα, από την αρχή ως το τέλος και με τα κομμάτια στη σωστή διαδοχική σειρά. Ένα κοινό σημείο αυτών είναι η νοσταλγία για άλλες εποχές, ούτε κατά διάνοια πιο ευχάριστες: μυθικές και σκοτεινές, βγαλμένες από κάποια μακάβρια ιστορία η οποία περιλαμβάνει περιπλανήσεις σε λόφους, ανεμοδαρμένες κοιλάδες, χαντάκια, ποτάμια και αφιλόξενες περιοχές. Έχει και καλύτερα: καταραμένα χωριά με πλανεμένους κατοίκους, αμαρτία, πολλή λαγνεία, θάνατο. Προλογίζεται έτσι μια ιδεολογία διαφυγής από την καθημερινή «ασφαλή» πραγματικότητα.
Ακραία παλιομοδίτικοι, πολέμιοι της σύγχρονης αστικής κουλτούρας των επαναπαυμένων ατόμων και των αποξενωμένων ανθρώπινων σχέσεων, οι Murder By Death δημιουργούν στο Bitter Drink, Bitter Moon ένα επικίνδυνο μουσικό περιβάλλον. Παίζουν με τους υποσυνείδητους φόβους σου, υπενθυμίζοντάς σου ότι αυταπατάσαι αν νομίζεις ότι έχεις τον έλεγχο, κάνοντάς σε να κοιτάς πού και πού πίσω από τον ώμο σου –για καλό και για κακό. Ο τρόπος ωστόσο με τον οποίον η μουσική τους σε παίρνει και σε σηκώνει είναι απλά απολαυστικός. Κατ’ αρχάς η επική, μπάσα φωνή του Turla παραπέμπει ξεκάθαρα σε Johnny Cash και αποπλανεί ευχαρίστως τον ακροατή (ανεξαρτήτως φύλου), για να σε σφάξει στη συνέχεια με το μπαμπάκι το τσέλο της Sara Balliet. Τέλος, η ακρόαση απαιτεί ουίσκι. Καλύτερα σκέτο...
{youtube}jT3L3Ks74-o{/youtube}
