Χαμένα τραγούδια και όνειρα, σε αντιδιαστολή με μια νέα, κυνική εποχή ο καταιγιστικός ρυθμός της οποίας μουδιάζει τις αισθήσεις. Η προ πολλού χαμένη αθωότητα του μουσικού κόσμου ως φαινόμενο άρρηκτα συνυφασμένο με την κοινωνικοπολιτική απάθεια των ημερών μας. Η φιμωμένη ανεξάρτητη σκηνή (βλέπε την περίπτωση των Pussy Riot) σε κατάσταση εσκεμμένης αλαλίας. Όλα τα παραπάνω σε ένα πακέτο μετα-αποκαλυπτικής ασπρόμαυρης δυστοπίας, ηχογραφημένης στο Ανόβερο με διάρκεια κοντά στα 45 λεπτά.
Μακριά από τις πολύχρωμες και βεβαρημένες αρτίστικες επικαλύψεις του προσκείμενου στο prog rock πρόσφατου παρελθόντος τους, οι Conrad Keely & Jason Reece αποφάσισαν φέτος να απομακρυνθούν από τις γκράντε επιδιώξεις τους και να επικεντρωθούν σε μια πιο αρχέγονη εκδοχή της μουσικής τους υπόστασης. Κάπως έτσι, οι ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead επέστρεψαν –για τρίτη φορά τα τελευταία τέσσερα χρόνια– με ένα ακόμα εκρηκτικό άλμπουμ.
Ροκάρει ανελέητα το Lost Songs. Δεν ξαποσταίνει και δεν διστάζει να εξαπολύσει κιθαριστικές και λυρικές επιθέσεις προς πάσα κατεύθυνση, θυσιάζοντας τις μακροσκελείς δομές των δισκογραφικών του προκατόχων, επικεντρωνόμενο σε μια πιο τραχιά –σχεδόν πανκ!– αισθητική που ταιριάζει γάντι στη μπάντα και θυμίζει κάτι από εποχές Madonna (1999). Οι Τεξανοί ρόκερς δείχνουν λοιπόν ξανά τα δόντια τους και αυτή τη φορά τολμώ να δηλώσω πως είναι πιο κοφτερά από ποτέ.
Αρκεί απλά η παράταξη της φρενήρους αρχικής τετράδας τραγουδιών ("Open Doors", "Pinhole Cameras", "Up To Infinity" & "Opera Obscura") για να ταχθεί κάθε δύσπιστος ακροατής υπέρ του αιχμηρού της υπόθεσης. Όχι πως από το σημείο αυτό και μετά πέφτουν ιδιαίτερα οι ρυθμοί –απλά η μπάντα παίρνει καμιά-δυο ανάσες για να επιτεθεί εκ νέου με κομμάτια σαν το "A Place To Rest" και "Catatonic" ενάντια σε κάθε τι που προκαλεί λήθαργο και ανεκτικότητα. Δεν έχουν θέση στο παρόν σύστημα αξιών τέτοιοι όροι.
Έχοντας τη σύγχρονη κορπορατική τυραννία σαν οδηγό αντίδρασης και έμπνευσης, οι ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead δηλώνουν παρόντες με το Lost Songs, το καλύτερο άλμπουμ τους από εποχής Source Tags & Codes. Αποδεικνύεται όμως δεμένο σε μια αρκετά επίπεδη, στεγνή και δισδιάστατη ηχητική επεξεργασία, η οποία δεν αποδίδει τελικά το μεγαλείο που θα το ανύψωνε ακόμα περισσότερο στη βαθμολογική κλίμακα. Ατυχείς τεχνικές λεπτομέρειες, ίσως πείτε, αφαιρούν ωστόσο πόντους αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούν να κρύψουν το ταλέντο της εξαίσιας αυτής μπάντας.
Υ.Γ.: Απλά υπέροχο (για ακόμα μία φορά) το ιδιαίτερο, με τη μορφή βιβλίου, deluxe πακέτο που περιέχει ένα μικρό διήγημα από τον πολυτάλαντο Keely και μια segued εκδοχή του δίσκου που ίσως και να είναι περισσότερο αρεστή στον υπογράφοντα από την «κανονική» του μορφή.
