Σε όλο το διάστημα που μεσολάβησε ανάμεσα στο ντεμπούτο Everything All The Time και στο τρίτο τους άλμπουμ Infinite Arms, οι Band Of Horses διατήρησαν –άλλοτε λιγότερο και άλλοτε περισσότερο δικαιολογημένα– ένα στάτους αποδεκτό στους κόλπους εκείνου του εύπλαστου indie rock που είχε ρίζες στην americana και κατέστη λαοφίλητο στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 2000. Όπως βέβαια προκύπτει από τη δισκογραφική εξέλιξη, το συγκρότημα του Ben Bridwell βαθμηδόν έχασε όλη την ηχητική ουσία που κάποτε εντόπισε και αποτύπωσε γλαφυρά στο προαναφερθέν ντεμπούτο. Για να καταλήξει –μέσα από μια αντιστρόφως ανάλογη εμπορική επιτυχία– στη φανταχτερή αποτυχία (εμπορικώς μα και ουσιωδώς) του φετινού Mirage Rock.
Στον τελευταίο δίσκο των Band Of Horses, δεν είναι πλέον η απλούστευση των προθέσεων ή τα συμπαρομαρτούντα μιας υπογραφής στην Columbia που ξενίζουν και νοθεύουν την όποια γοητεία των δύο πρώτων καταθέσεών τους. Το Mirage Rock φωνάζει από μακριά ότι δεν είναι απλά ένα αμήχανο τέταρτο άλμπουμ χωρίς κατευθυντήριες, αλλά μια δουλειά που, αυθεντικώς και αυθορμήτως, πάσχει από αδυναμίες κάθε είδους. Οι οποίες μάλλον πρέπει να θεωρηθούν σκόπιμες –και, ως τέτοιες, μη συγγνωστές. Ειδικά από τη στιγμή που δείχνει δύσκολο να χαριστεί εδώ στους Αμερικανούς κάποιο άλλοθι «κατά λάθος» προσανατολισμού: ανασύροντας κάποιος τον Glyn Johns (Who, Eagles, Eric Clapton) από τη σύνταξη, όλο και κάτι έχει κατά νου.
Στα περισσότερα σημεία του το Mirage Rock των Band Of Horses αποδεικνύεται λοιπόν προκλητικά ενοχλητικό, χωρίς να γίνεται σαφές αν το αποκορύφωμα της ευτελιστικής προσέγγισης των Αμερικανών βρίσκεται στο παιδικής νοοτροπίας (νομιζόμενο) χιτ “Knock, Knock”, στην απαράδεκτη σύλληψη του “Dumpster World” ή στο εμφατικώς τετριμμένο “Electric Music”. Είναι πάντως η κακόγουστη αισθητική και η προχειρότητα στο στήσιμο που επιπλέουν εδώ, επικαλύπτοντας οποιαδήποτε ειλικρίνεια θα μπορούσε ίσως να κρύβεται σε μια τόσο απλοϊκή προσέγγιση. Το κυριότερο πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι ένας αψυχολόγητα και δυσανάλογα κακός δίσκος όπως αυτός πιθανότατα αποτελεί την αφετηρία μιας πορείας προς την αφάνεια. Χώρια που, ενδεχομένως, θέτει κι ένα σαφώς αρνητικό (και ελαφρώς άδικο) πρόσημο μπροστά από τη συνολική εικόνα του συγκροτήματος.
{youtube}bfq7ybq5qRc{/youtube}
