Τοποθέτησα τον Βρετανικό Λέοντα του Steve Harris στη σιντιέρα ανάμεσα σε προτροπές περί του αντιθέτου (τύπου «μούφα θα είναι μωρέ του γέρου ο δίσκος») από μόνιμους αρνητές του απόλυτα φυσιολογικού –ότι και οι «ηλικιωμένοι» μπορούν να βγάλουν δίσκους ικανούς να τρίξουν δόντια– και βαλλόμενος δεξιά κι αριστερά από ρήσεις αρθρογράφων και φίλων μου οπαδών του metal. Με κέρδισε από το πρώτο κιόλας βράδυ με το παλικαρίσιο ροκ του, καιρό είχα μάλιστα να ευχαριστηθώ τόσο έναν ροκ δίσκο.
Θα προσέξατε βέβαια ότι δεν έχω χρησιμοποιήσει τον όρο «heavy metal». Ουδόλως τυχαίως: ο Αρχηγός (πώς να τον πω δηλαδή τον άνθρωπο που οδηγεί μία από τις πλέον επιδραστικές και δημοφιλείς μπάντες του πλανήτη εδώ και 40 χρόνια;) σκάρωσε κατά πάσα πιθανότητα έναν δίσκο που ονειρευόταν χρόνια. Οι μεταλλοκέφαλοι σκίζουν τα ιμάτιά τους ότι δεν είναι καλός, ενδεχομένως γιατί τρέμουν τη στιγμή που οι Iron Maiden θα πουν αντίο. Διότι, κατά μία έννοια, οι Maiden είναι οι Rolling Stones του heavy metal: μπορεί να χώρισαν τα τσανάκια τους για μερικά χρόνια ο Αρχηγός με τον Πιλότο (τι εννοείτε ποιος πιλότος;), όμως Σιδηρά Παρθένος χωρίς αυτούς τους δύο (άντε και την Αγγλίδα θεία με τα κουλουράκια στην κιθάρα) δεν νοείται. Υπάρχει όμως κι ένας ακόμα λόγος για τις παραπάνω αντιδράσεις: British Lion μπορεί να γράφει στην ούγια το άλμπουμ, αλλά ο ήχος του είναι αμερικάνικος. Σε όλα του. Στα κουτιά που χρησιμοποιεί η μπάντα η οποία πλαισιώνει τον Steve Harris, στις μίξεις, στις γέφυρες των συνθέσεων, στην απουσία κοκορετσιών (βλέπε ατελείωτα σόλο) και πάνω απ' όλα στις ερμηνείες του τραγουδιστή Richard Taylor.
Πάρτε για παράδειγμα το "Eyes Of The Young": δεν είναι AOR με επιρροές Bruce Springsteen στις γέφυρες και στις ιαχές; Καταλαβαίνω ότι μόλις κάηκε ο κάδος του πλυντηρίου σας, καθώς έχετε βάλει όλα τα μπλουζάκια Eddie να πλυθούν σε υψηλή θερμοκρασία για να καταστραφούν οι στάμπες, σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Σας ακούω να αναφωνείτε «Τι λες μωρέ; AOR ο άνθρωπος που έγραψε το "Rime Of The Ancient Mariner" και το "Flight Of Icarus”»; Ναι, γιατί όχι; Εδώ προύχοντες του indie με mainstream εκτόπισμα σαν τους Killers είδαν φέτος το φως το aor-ικό και δεν έχει ο Harris το δικαίωμα να βγάλει τραγούδια με ευθείες αναφορές στους Journey σαν το "These Are The Hands"; Πού και πού ακούγονται βέβαια οι κλασικές γέφυρες και εισαγωγές με δισολίες των Maiden (π.χ. στα πρώτα μέτρα του "Us Against The World"), οπωσδήποτε όμως το ψωμί βρίσκεται αλλού. Το γνωρίζαμε ας πούμε ότι ο Αρχηγός είναι μεγάλος φαν των Jethro Tull, δεν περιμέναμε όμως ότι θα έμπλεκε αγάπες όπως οι Who και ο Dio (της σόλο πορείας) στο "The Chosen Ones": νιώθεις σα να ξεκινάει το Who Are You? και να συνεχίζει το Sacred Heart, τέτοιος όμορφος πανικός.
Μα δίσκος είναι αυτός ή αχταρμάς; ξαναρωτάτε. Αλλά με μια υπέροχη μίξη η οποία τονίζει την αίσθηση της μπάντας και όχι την υπεροχή του Steve Harris, το υλικό του British Lion ακούγεται σφιχτοδεμένο και με ενιαία λογική. Ακόμα και μετά τα χωσίδια των δύο πρώτων συνθέσεων έρχεται η ατσαλόπροκη σύνθεση που αποτελεί την ενωτική και γεφυροποιό ουσία του δίσκου: το "Karma Killer" τα έχει όλα. Βάλε Hawkwind και Porcupine Tree στο δαυλί σου (και από τα πνευματικά σου παραπαίδια τους Iced Earth) και φώτιζε τον δρόμο ώστε να τους πιάσεις όλους στην αίθουσα, αν το κατεβάσεις σε τουρνέ το πόνημα. Κι άμα μείνει άνθρωπος να γλιτώσει από αυτό το mid-tempo headbanging, να μου τρυπήσεις τον αστράγαλο του Nicko McBrain...
Δεν ξέρω βέβαια τι θέλει να κάνει ο (πάντα πονηρίδης) Αρχηγός με αυτόν τον δίσκο. Να βγάλει τα ημι-prog απωθημένα που πάντα είχε σε υπόγεια διάβαση στις ενορχηστρώσεις των Maiden (και αποτελούν σήμα κατατεθέν τους); Να φτιάξει μία παρακαταθήκη για το σόλο μέλλον του; Το σίγουρο είναι ότι, στα δικά μου αυτιά τουλάχιστον, έκανε έναν δίσκο που ικανοποιεί τα μάλα, διότι ροκάρει ασύστολα (και αμερικάνικα, επαναλαμβάνω). Ρε δεν έχει βγει από την ταμπλέτα βδομάδες τώρα ο δίσκος σας λέω. Συγχωρείστε το «ρε», αλλά κατανοήστε τον ενθουσιασμό, παρακαλώ…
{youtube}HfU5JqL56d0{/youtube}
