Ο Καναδάς έχει τον Neil Young και τον Leonard Cohen, τους Godspeed You! Black Emperor και μια χούφτα (ψιλο)συμπαθή indie γκρουπάκια, έχει όμως και τη Céline Dion να απασχολεί την υφήλιο. Κατά καιρούς μάλιστα όσο όλοι οι παραπάνω μαζί σε επίπεδο δημοτικότητας/στάτους στη μουσική βιομηχανία, με αντιστρόφως ανάλογη όμως αποδοχή στους κριτικούς.
Εντάξει, οι πιο συγκαταβατικοί ίσως παραδεχτούν ότι όταν τραγουδάει στα γαλλικά «τρέχει» περισσότερο συναίσθημα πίσω από τις οκτάβες και σίγουρα κάποιοι θυμούνται ότι την πρώτη φορά που την έμαθε και ο υπόλοιπος κόσμος εκτός Καναδά και Γαλλίας, παιδούλα 20 ετών να νικάει τη Eurovision του 1988 για λογαριασμό της Ελβετίας με το "Ne Partez Pas Sans Moi", είχε αντιμετωπιστεί θετικά. Γεγονός ωστόσο είναι ότι δεν τη συμπαθούμε: μπορεί να μην αμφισβητούμε το φωνητικό της τάλαντο, αμφισβητούμε πάντως σίγουρα –και με σθένος– την προσφορά της στη μουσική, όσο εκείνη απασχολείται να μετράει πωλήσεις εκατομμυρίων αντιτύπων, που δεν μας επιτρέπουν να την ξεχάσουμε ή να την παρακάμψουμε.
Νάτη λοιπόν ξανά στα πόδια μας φέτος, με ένα νέο άλμπουμ που ήδη πέρασε σαν οδοστρωτήρας από το νο. 1 του Καναδά και της Γαλλίας, ενώ έκανε κάποια αίσθηση και στη χώρα μας, αν πιστέψουμε την IFPI που το ήθελε στο top-20 των πωλήσεων (των ποιων;). Τα υλικά, δεδομένα: 14 τραγούδια (16, αν πάρετε τη deluxe έκδοση, η οποία έχει ως «δόλωμα» τη διασκευή στο "Ne Me Quitte Pas") γύρω από τον έρωτα, την απώλεια, το γονεϊκό συναίσθημα, το πέρασμα του χρόνου. Ανάμεσά τους 3 ντουέτα με στρατηγικό προφίλ: ένα με τον δημοφιλή στον Καναδά Jean-Pierre Ferland, προς κολακεία της ντόπιας αγοράς• ένα με το φαινόμενο Johnny Hallyday, για να δείξει και η μητρόπολη Γαλλία το πρέπον ενδιαφέρον• κι ένα με τον (μακαρίτη πια) Henri Salvador, ψυχή της εισόδου του ροκ εν ρολ στη Γαλλική Γουιάνα, ως χειρονομία προς τους υπόλοιπους γαλλόφωνους του πλανήτη. Όλα αδιάφορα.
Μοιάζει –και μάλλον είναι– υπόθεση αυστηρά γαλλική το Sans Attendre, γι' αυτό και ηχεί περισσότερο σαν ανανεωμένο ελαφρό τραγούδι (chanson), ως μια προβολή της δικής του αισθητικής στο δικό μας ποπ παρόν, παρά ως ένας ποπ δίσκος όπως θα τον εννοούσε λ.χ. η Έλενα Παπαρίζου ή η Christina Aguilera. Στα credits βρίσκεις μεν μια σειρά από συνθέτες, στιχουργούς και παραγωγούς, όμως το άλμπουμ έχει πολύ ομογενοποιημένο ήχο: όλοι ένωσαν δυνάμεις για να παράγουν μουσική με λούσα, με στρογγυλεμένες γωνίες, με ελεγχόμενο μελό και με μια στάσιμη, μεσήλικη σοβαρότητα, κάτω από την οποία ίσως όντως να μην υφέρπει η σοβαροφάνεια, οπωσδήποτε πάντως δεν αποφεύγεται η βασιλεία της πλήξης. Βίκυ Λέανδρος φάση. Τα λεπτά κυλάνε, τικ-τακ, τικ-τακ, το άλμπουμ δεν ενοχλεί, αλλά γρήγορα χάνεις το ποιο κομμάτι είναι ποιο. Κάνεις ένα τσεκ μην και σου ξεφύγει ο Hallyday (εγώ τουλάχιστον, που τον γουστάρω), μα κατά τα άλλα δεν πολυσκοτίζεσαι που δεν ξέρεις πάντα ποιο τραγούδι παίζει από τα ηχεία. Φτάνοντας στο φινάλε, μπορεί να έχεις σημειώσει πρόχειρα ότι το "Si Je N'ai Rien De Toi" είναι αρκετά καλό για να έχει χωρέσει και σε άλμπουμ της Patricia Kaas, αλλά ως εκεί.
Έχει όμως και μία έκπληξη για σένα το Sans Attendre: την ίδια τη Céline Dion, η οποία τραγουδάει με αναπάντεχο μέτρο, προσπαθώντας ώστε το υλικό της να διατηρήσει κάτι γήινο και προσγειωμένο ("La Mere Et L' Enfant", "Parler À Mon Père"). Δεν το κάνει επειδή έχει απώλειες στο φωνητικό της εύρος –εδώ κι εκεί την ακούς έτοιμη να ξεσπάσει σε ένα κρεσέντο από κορώνες (ή τσιρίδες, αν θέλετε). Όμως το αποφεύγει, επιδεικνύοντας μια αίσθηση ισορροπίας ευεργετική για το άλμπουμ. Ωστόσο αυτή είναι τελικά και η ισχυρότερη εντύπωση/μνήμη από την ακρόασή του. Κατά τα άλλα δεν συμβαίνει τίποτα το συναρπαστικό. Τι είπατε; Η διασκευή στο "Ne Me Quitte Pas"; Ουκ εν τω deluxe το ευ...
{youtube}_LTsjwiTN7w{/youtube}
