Πιο πέρα από την προσβάσιμη νεο-ψυχεδέλεια του Innerspeaker, το Lonerism αξιοποιεί την αυθόρμητη στροφή των Tame Impala προς την εσωστρέφεια και τον απομονωτισμό και δομεί ένα πλατύ ηχητικό φάσμα, το οποίο επιδιώκει να περιλάβει κλασικά στοιχεία και να τα εντάξει στον ηλεκτρονικό κόσμο, με απώτερο στόχο τη δίοδο σε ένα εξίσου πλατύ και ακομπλεξάριστο ακροατήριο.
Όμως το Lonerism δεν λειτουργεί απλά σαν μια επισφράγιση των όσων έχουν λεχθεί για τη διαφαινόμενη προοπτική των Tame Impala από το ομότιτλο EP και μετά. Επί της ουσίας αποσπά το συγκρότημα από τη γενικόλογη κατηγορία των σύγχρονων τιμητών της 1960s αισθητικής και το κατατάσσει σε μια άλλη κατηγορία, όπου η παρέα είναι μικρή και ο πήχης δυσπρόσιτος. Επιπλέον, ο Kevin Parker –ως ιθύνων νους με αποφασιστική αρμοδιότητα για την εκάστοτε ηχητική κατεύθυνση των Αυστραλών– αποδεικνύει στο τέλος του δίσκου πλήρη ευθυγράμμιση αποτελέσματος και δεδηλωμένων επιδιώξεων.
Είναι δηλαδή το Lonerism ένα άλμπουμ με την ποπ ιδιότητα της εύκολης κατάποσης –όπως το ήθελε ο Parker. Και αποκομίζει τη συγκεκριμένη εύπεπτη ιδιότητα επιδεικνύοντας ευφυΐα και συνθετική μαεστρία στα πρότυπα ιστορικών ποπ ηχογραφημάτων –ακολουθώντας δηλαδή ακριβώς τη μεθοδολογία που ήθελε ο Parker. Και, τελικά, αφήνει μια σπάνια και ίσως μια οξύμωρη γεύση αυτοχθονίας.
Το καλούπι βέβαια δεν σπάει σε κανένα σημείο της ακρόασης: πρόκειται για δουλειά ενιαία και αδιαίρετη, η οποία εμπλέκει με σοφία τα προοδευτικά, τα dream-pop και τα electro-ψυχεδελικά της σημεία και τα στήνει σε δυάδες (“Endors Toi” – “Apocalypse Dreams”, “Keep On Lying” – “Elephant”, “Nothing That Has Happened So Far Has Been Anything We Could Control” – “Sun's Coming Up”). Θα αποδώσει όμως στο φινάλε μια υψηλής πιστότητας εικόνα για το τι μπορούν να κάνουν οι μουσικοί σήμερα αποδομώντας δημιουργικά τις παρελθοντικές εκφράσεις, χωρίς να προσκρούουν στην ταλαίπωρη πατέντα/ταμπέλα της αναβίωσης.
{youtube}wycjnCCgUes{/youtube}
