Η σημαντικότητα αυτού του δίσκου ξεπερνά τη μουσική του διαδρομή. Δεν είναι μόνο δηλαδή ότι οδήγησε στην παγκόσμια καταξίωση των Massive Attack, ούτε έχει να κάνει αποκλειστικά με την αρτιότητα της κατασκευής του ή με το γεγονός ότι το ηχητικό του χαρμάνι συντρόφευσε πλήθος ανά τον κόσμο ακροατές. Η σημασία του έγκειται κυρίως στο ότι πολύ σπάνια έχει παρατηρηθεί στην παγκόσμια δισκογραφία ανάλογο fusion (χρησιμοποιώ εδώ τον όρο με την αρχετυπική του σημασία, όχι με εκείνη που αφορά στο περφεξιονίστικο μετα-τζαζ ιδίωμα). Το Blue Lines είναι ίσως το μεγαλύτερο έργο fusion μουσικής μαζί με το Bitches Brew του Mile Davis. Και θα εξηγηθώ άμεσα.
Το άλμπουμ διαθέτει μια street-wise σπερματογένεση: αναπνέεις τα στενά της πόλης σε αυτό. Είναι έργο απόλυτα ισόχρονο της μητρόπολης και εμπεριέχει ελπίδα, πόθο, απελπισία, αδιέξοδη μανία και δημιουργικότητα, κάτω από το βάρος της καθημερινότητας. Παράλληλα είναι θαυμαστός ο τρόπος με τον οποίον εμπεριέχει την αγγλική slang. Δεν ακούμε εξευγενισμένους κόνδορες της Οξφόρδης (και του συντηρητισμού), αλλά ανθρώπους που βαδίζουν δίπλα μας. Γι' αυτό και το Blue Lines δεν όρισε απλά το trip hop ακόμα και όταν δεν υπήρχε ακόμα ο όρος (τον πρωτακούσαμε 3-4 χρόνια αργότερα), αποτέλεσε ουσιαστικά την κιβωτό ενός αμαλγάματος λευκών και μαύρων δημιουργών της Βρετανίας στις αρχές των 1990s, φτιαγμένη από την πρόσθεση όσων στοιχείων απαρτίζανε τις δισκοθήκες τους και ορίζανε τις εμμονές τους. Η reggae, που σιγόβραζε στην Αγγλία ήδη από την εποχή του πανκ. Η έκρηξη της acid jazz, παρέα με την αναγνώριση ότι η τζαζ και τα παρακλάδια της δεν είναι ιδιοκτησία ακαδημαϊκών ινστρουχτόρων (και γενικά της αστικής και μεσαίας τάξης), μα ανήκει στους κατοικούντες εν τη ρυμοτομία που τη γέννησε –στα σοκάκια δηλαδή της πόλης. Το hip hop, με τον πιο εγκεφαλικό τρόπο που το φιλτράρισε η ευρωπαϊκή κουλτούρα. Την αγγλοσαξονική ποπ των 1960s μα και των 1980s, την πρώτη ως πάροχο του wall of sound στο στούντιο, τη δεύτερη ως άτι που οδήγησε στην απενοχοποίηση της διασκέδασης μέσω του ρυθμού και του πιασάρικου ρεφρέν.
Έτσι, το Blue Lines των Massive Attack είναι την ίδια στιγμή ένας δύσκολος και εύκολος δίσκος. Εύκολος επειδή έχει μια ακαταμάχητη αίσθηση της μελωδίας, δύσκολος διότι είναι τόσο περίπλοκη η συνταγή της ανάμιξης των στοιχείων του, ώστε σε τρελαίνει η στην-κόψη-του-ξυραφιού ισορροπία του. Τα μαύρα στοιχεία μπορεί να υπερτερούν, έχουν όμως μια λευκή νεύρωση. Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ιδιοτυπία του, μα και το ειδικό του βάρος: συμβολίζει την αέναη ειρήνη και τη συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων. Λευκοί και μαύροι μουσικοί, σεβόμενοι απόλυτα ο ένας τις φυλετικές εμμονές και ιδιοτυπίες του άλλου, δημιουργούν εδώ μουσική πέρα από όσα στεγανά επιβάλλουν οι σύγχρονες μητροπόλεις.
Επιθετικό, αυτοαναφορικό σε σημεία, λυτρωτικό, υπόγειων ρυθμών αλλά και με την προσπάθεια ανεύρεσης του φωτός, στριφνό μα και ουσιώδες στις μελωδίες του, το Blue Lines έρχεται τώρα να μας απασχολήσει για ακόμα μία φορά, 21 χρόνια μετά την κατακλυσμιαία κυκλοφορία του. Η επετειακή αυτή επανέκδοση έρχεται τόσο με τη μορφή ενός μονού remastered CD, όσο και με ένα deluxe box set, το οποίο περιλαμβάνει το άνωθεν CD, το άλμπουμ σε δύο βινύλια 180 γραμμαρίων και σε hi-res audio DVD, καθώς και το αυθεντικό πρόμο πόστερ. Το ξαναμιξαρισμένο CD παρέχει κάποια νέα αρώματα, ενώ στο DVD –ένεκα της μεγαλύτερης χωρητικότητας– μπορείτε να απολαύσετε την καλύτερη δυνατή ποιότητα ήχου που μπορεί να προσφέρει αυτή τη στιγμή ένας δίσκος ακτίνας: ξυλίκι δηλαδή στα 24bit και ανάθεμά με αν άκουσα καλύτερο mastering τα τελευταία χρόνια. Δυνατό, έτσι ώστε τα ηχεία να δονούνται και να ηδονίζονται στο 1,5 (μα την Παναγία), χωρίς όμως να υποφέρουν τα αυτιά σου, ούτε κι όταν ανεβάσεις το volume στο 8.
Κόσμημα για τα 1990s, χάρακας και διαβήτης όχι μόνο για το είδος που όρισε αλλά ακόμα και για το (τότε) ισχνό σε δυναμικές R'n'B, σπαζοκεφαλιά για τους ηγήτορες της κονσόλας ανά τον κόσμο και δίσκος που ξεκλείδωσε μέχρι και ιντάδες και μεταλλοκέφαλους από τις μονόχνωτες καρέκλες τους, αναγκάζοντάς τους να απολαύσουν την πανηδονιστική συμφωνία του πολυρυθμικού αστικού θηρίου. Σιγά μη βάλω κάτω από 10 κύριε αρχισυντάκτα...
{youtube}ZWmrfgj0MZI{/youtube}
