Τι είναι αυτό που οδηγεί έναν καλλιτέχνη σε επαναπροσδιορισμό της ηχητικής του ταυτότητας και σε αναζήτηση νέων εκφραστικών μέσων; Ίσως το ερώτημα να ακούγεται περιττό, τη στιγμή που η σύγχρονη θεώρηση του καλλιτέχνη τον θέλει ούτως ή άλλως εξερευνητή και ανήσυχο. Στην περίπτωση του Richard Hawley, πάντως, ήταν οι αλλαγές που έφερε το αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου στη ζωή του. Έρωτας, Θάνατος, κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι: δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς «μεγαλύτερα» θέματα για έναν τραγουδοποιό.
Ακόμα πιο δύσκολο αποδεικνύεται το να βρει κανείς κείμενο που να αφορά στη σόλο καριέρα του Βρετανού τροβαδούρου και να μην περιέχει τη λέξη «crooner» εντός του. Και αυτός ίσως ήταν ένας ακόμα λόγος για εκείνον να προσπαθήσει να σπάσει την εικόνα του. Φαινομενικά, το Standing At The Sky's Edge προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό, ντύνοντας τη φωνή του Hawley με έναν πολύ διαφορετικό ήχο, ο οποίος οφείλει πολλά σε αγαπημένους του, ούτως ή άλλως, καλλιτέχνες, όπως ο Jimi Hendrix και οι 13th Floor Elevators.
Οι τέσσερις πρώτες συνθέσεις του άλμπουμ παρουσιάζουν πράγματι έναν πολύ διαφορετικό Hawley: βαβουριάρικες κιθάρες, χορωδιακά φωνητικά στο παρασκήνιο, οριζόντιας ανάπτυξης μελωδίες και συνθέσεις που απλώνουν στον χρόνο αποτελούν το κυρίως πιάτο. Η έκπληξη, όμως, εξαντλείται γρήγορα. Και παρ' ότι ο ήχος είναι πειστικός, ο ίδιος ο Hawley δεν είναι και τόσο. Μόνο αφού σκάσει μύτη το “Seek It”, με την απλή, επαναληπτική μελωδία του και την αέρινη αύρα του –παρεμπιπτόντως, θα ταίριαζε γάντι στον Frank Sinatra– νιώθεις ότι το άλμπουμ παίρνει ανάσα. Η συνέχεια συντηρεί αυτό το κλίμα, κρατώντας καλά τις ισορροπίες ανάμεσα στον crooner (να 'τος πάλι ο όρος...) και στον «ψυχωτικό» ροκά.
Δεν αποτελεί τελικά δραστική αλλαγή πλεύσης το Standing At The Sky's Edge για τον Richard Hawley, τουλάχιστον όχι στον βαθμό που υποψιάζεσαι αρχικά. Πρόκειται ουσιαστικά για μια προσπάθεια να ντυθούν οι συνθέσεις του με έναν πιο ευρύ και πιο σύγχρονων αναφορών ήχο. Η οποία, αν και δεν συγκλονίζει, καταφέρνει ωστόσο να δώσει ενδιαφέροντα αποτελέσματα, κυρίως στις περιπτώσεις όπου επιτυγχάνεται η σύνθεση του προσωπικού ύφους του Hawley με αυτόν. Όπως και να 'χει, μόνο θετικά μπορεί να φέρει η ανησυχία για έναν καλλιτέχνη, έστω κι αν αρχικά το πείραμα δεν του αποφέρει σπουδαία αποτελέσματα.
{youtube}oDYMftcOZlg{/youtube}
