Όταν το δίδυμο των Burns/Convertino ξεκινούσε την ιστορία των Calexico το 1997, αντιπροσώπευαν τη μουσική της ερήμου, τη συνέχεια των mariachi και των spaghetti western. 15 χρόνια και 7 άλμπουμ μετά, οι Calexico δεν κρατούν μόνο αυτόν τον ήχο σαν κεκτημένο και σήμα κατατεθέν: με το νέο τους άλμπουμ Algiers καταφέρνουν και τον πάνε ένα βήμα παρακάτω, σε ένα άλλο επίπεδο και στάδιο.
Όπου παρακάτω, μπορείτε να φανταστείτε τις ακουστικές κιθάρες και τα μεξικάνικα πνευστά να μην μονοπωλούν πια μια κιτρινισμένη από τη σκόνη ατμόσφαιρα, αλλά να αποτελούν μέρος μια πιο αστικής εικόνας, βραδινής, με σοκάκια και φώτα, με ζητιάνους και χαρτορίχτρες, με ερωτοχτυπημένους και ματαιόδοξους. Το Αλγέρι κατακτά τους Calexico, τους αναγεννά, τους προκαλεί να ακολουθήσουν νέα μονοπάτια χωρίς όμως να αλλοτριωθούν και να χάσουν τον χαρακτήρα τους. Το άλμπουμ δεν αναφέρεται βέβαια στην πρωτεύουσα της Αλγερίας, αλλά στη συνοικία της Νέας Ορλεάνης όπου επέλεξαν να το ηχογραφήσουν. Γι’ αυτό και δείχνει τόσο πολύ επηρεασμένο από τις μουσικές και τις αναφορές της, οι οποίες βρίσκονται παντού.
Στο πρώτο single “Para” o Burns συμπάσχει με την ακόμα νωπή εικόνα της καταστροφής της πόλης από τον τυφώνα Κατρίνα: «Take it all the way down below the water line» τραγουδά, ενώ blues-like κιθάρες τον συνοδεύουν στην πιο indie/blues εκδοχή του συγκροτήματος. Στο “Sinner In The City” τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο ξεκάθαρα, ακόμα πιο σκοτεινά: «There's a piano playing on the ocean floor/Drummin' a requiem for the dead and the souls hanging» είναι ο εισαγωγικός στίχος, ενώ το έντονο αρμόνιο στο ρεφρέν περισσότερο παραπέμπει σε μπλουζ μπάντα της Νέας Υόρκης που εμφανίζεται σε μπαρ στο Greenwich Village, παρά στους Calexico του Carried To Dust (πόσο μάλλον του Black Light). Το ομώνυμο “Algiers” είναι από μόνο του ένας ορχηστρικός φόρος τιμής στη γειτονιά, δείχνοντας πως οι σπανιόλικες κιθάρες και μια Gordon Lucille μπορούν να δέσουν μια χαρά, ενώ στο “Hush” οι Calexico επιδεικνύουν ότι μπορούν να κινηθούν υφολογικά ακόμα και στα όρια της ρομαντικής ποπ.
Αν συνδυάσετε τώρα όλα τα παραπάνω με τη γνωστή συνταγή που συναντάται στα “Epic”, “Splitter” και κυρίως στο “No Te Vayas” –όπου η ισπανική συνεργασία των Valenzuela & Jairo Zavala (πρώην μουσικός της μπάντας και ιδρυτής του σχήματος των Depedro) δίνει και εδώ ευκαιρίες στις απανταχού ελληνικές εκπομπές να αναζητήσουν μουσικές επενδύσεις και εισαγωγές– τότε προκύπτει μια εξαιρετικής ποιότητας και ποικιλίας δουλειά. Ένα χορταστικό άλμπουμ το οποίο σε ταξιδεύει στα κύματα του ωκεανού με πλοίο και όχι σε έρημους δρόμους με τη γνωστή και χιλιοφορεμένη στα εξώφυλλα Κάντιλακ• ένα άλμπουμ που ισορροπεί και δεν αποτυγχάνει χάρη στην εξαιρετική μουσική παιδεία των συντελεστών, από τους οργανοπαίχτες μέχρι την παραγωγή του Craig Schumacher, ο οποίος μοιράστηκε ένα όραμα και το εκτέλεσε άψογα, αφήνοντας κι αυτός πίσω τη λογική όλων των προηγούμενων LP που τόσο πιστά υπηρέτησε.
Τελικά, αν η κοινή περιοδεία των Calexico με τους Arcade Fire έφερε τέτοια αποτελέσματα, μήπως να δοκιμάσουν και μία μαζί με τους Radiohead για να δούμε τι θα βγει;
{youtube}qM_Euc5saPI{/youtube}
