Σκοτεινοί όσο το όνομά τους (ή όχι και τόσο), οι Αμερικάνοι από τη Μινεάπολις επιστρέφουν φέτος με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά, με έναν τίτλο που θα μπορούσε εύκολα να αποτελεί και πολιτική δήλωση –ειδικά στην περίοδο που διανύουμε. Όμως οι Dark x τρία, οι οποίοι κατά καιρούς έχουν συμμετάσχει και σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις –ό,τι κι αν σημαίνει για τον καθένα κάτι τέτοιο– επιλέγουν εδώ να ξεχάσουν για λίγο το γεγονός πως, τελικά, κάθε πράξη είναι πολιτική. Κι αντιθέτως, ακολουθούν την άποψη που λέει ότι ο μουσικός δεν πρέπει να (πολυ)μπλέκεται με αυτά τα πράγματα για να μην «χρωματιστεί», ότι πρέπει να κάνει τη «δουλειά του», να διασκεδάζει τον κόσμο και να υποκλίνεται. Μέχρι την επόμενη φορά.
Στον σκοτεινό λοιπόν, μα ροζ κόσμο της Nona Marie Invie και της παρέας της, κυριαρχεί η Σχέση που τελειώνει, αφού σε έχει ταλαιπωρήσει και έχεις βασανιστεί να δώσεις χωρίς να πάρεις πίσω αυτά που περίμενες ή όσα φανταζόσουν ότι μπορείς να έχεις. Η έλλειψη αποδοχής και η απόρριψη, οι αναμνήσεις που σε ταλανίζουν, η απόσταση που μερικές φορές είναι αναγκαία για να σταθείς πάλι στα πόδια σου, η αγάπη η οποία δεν χάνεται αλλά κάπου πάει και τα λοιπά… Soundtrack στις εν λόγω συναισθηματικές μεταπτώσεις ένα γυμνό και υποβλητικό πιάνο, που κρατάει πρωταγωνιστικό ρόλο στο Who Needs Who, μαζί βέβαια με τη φωνή της Invie. Λίγο θεατρική, λίγο σκληρή, λίγο Soap & Skin, λίγο Florence Welch, μια φωνή που, αν και αρκούντως ευχάριστη, δεν αφήνει δυστυχώς κάποιο ιδιαίτερο στίγμα.
Όσο για το αμπαλάζ, το αποτελούν ήχοι από πνευστά (τρομπέτες και κλαρινέτο) όμορφα τοποθετημένα μέσα στις συνθέσεις –άλλοτε πιο πένθιμα, άλλοτε με πιο κεφάτη διάθεση– άρωμα από τσέλο και ακορντεόν, κρουστά και ρυθμικό μπάσο, σε έναν χορό που κρατάει κάτι από folk ατμόσφαιρες με jazzy αναφορές (είναι γνωστή άλλωστε η αγάπη των Dark Dark Dark για τον ήχο της Νέας Ορλεάνης). Χορωδιακά φωνητικά στο φόντο και μπόλικο μελόδραμα, έξυπνα γυρίσματα και γέφυρες, επιρροές από κλασικές φόρμες αλλά και βαλκανικές μουσικές –τηρουμένων των αναλογιών φυσικά– και ποπ έκφραση με ροκίζουσες σπίθες. Εικόνες για νυχτερινές βόλτες στο κέντρο της πόλης, εικόνες με φως και ανακατωμένα σεντόνια στο κουκλίστικο σπίτι της Αμελί Πουλέν στη Μονμάρτη, σε έναν ποπ δίσκο που το δυνατό του σημείο είναι ο τρόπος με τον οποίον μπλέκονται οι διαφορετικές μουσικές του επιρροές, Ευρώπης και Αμερικής, δημιουργώντας μια (σχετική) ποικιλία.
Από την άλλη πλευρά, η έλλειψη μέτρου, που μεταφράζεται ως μια τάση προς την υπερβολή, κάποιες φορές αφήνει την αίσθηση ενός βαρυφορτωμένου και ελαφρώς εφετζίδικου τοπίου. Όπου όλες οι επιρροές και όλες οι ιδέες οφείλουν με κάποιον τρόπο να τρυπώσουν μέσα. Σε συνδυασμό μάλιστα με τη μελωδική μα αδιάφορη φωνή της Invie, αυτή η εικόνα μπορεί να λειτουργήσει με αρνητικό πρόσημο για μια μερίδα ακροατών.
Επίκαιρος ενδεχομένως δίσκος για τους αμετανόητα «απολιτίκ» το Who Needs Who των Dark Dark Dark –όσους δηλαδή επιλέγουν συνειδητά να βρίσκονται στον δικό τους κύκλο με την κιμωλία– μάλλον ανεπίκαιρος όμως για εκείνους που η πραγματικότητα τους χτυπάει την πόρτα και επιλέγουν να απαντήσουν. Με ό,τι κι αν συνεπάγεται αυτό...
{youtube}iFdCInn7OtQ{/youtube}
