I'm hanging on like the last leaves of autumn
But I’m coming through like the first shoots of spring
I’m standing outside of space of time
And I’m healing
Η κοπέλα με τα μεγάλα γοητευτικά μάτια, τα ανοιξιάτικα vintage φορέματα και τη μοναδικά ένρινη φωνή επέστρεψε στη δισκογραφία μετά από μια εξαετία. Στο μεταξύ (ξανα)παντρεύτηκε, έκανε παιδί, άλλαξε δισκογραφική και επαναπροσδιόρισε τον ήχο της.
Πάντα είχε τους δικούς της φαν η Beth Orton, από τότε που ψαχνόταν με rythm-φολκάκια και ηλεκτρονικούς πειραματισμούς –έχει όμως να βγάλει εξαιρετικό δίσκο από το Central Reservation (1999). Το 2000 η χώρα προέλευσής της την τίμησε και με το Brit Award, κι αυτή θα μπορούσε να είναι η ευκαιρία για να επεκτείνει τη φήμη της κατά πολύ. Αντί γι’ αυτό έπραξε συντηρητικά, εκδίδοντας 2 casual δισκάκια, καλά μεν αλλά όχι αρκετά (Daybreaker/2002, Comfort Of Strangers/2006), αν και το 2005 έλαμψε στιγμιαία στο μουσικό ντοκιμαντέρ I’m Your Man, όπου εκτέλεσε επάξια Leonard Cohen δίπλα στον Nick Cave, στον Antony και στην οικογένεια Wainwright. Φέτος λοιπόν επέστρεψε και κατάφερε με το Sugaring Season να συγκαταλεγεί οριστικά στην κατηγορία των εκλεκτικών «new age» singers-songwriters, δίπλα στην Cat Power, στον Rufus Wainwright, στον Devendra Banhart, στην Ane Brun και άλλους.
Χάριν επεξηγήσεως, sugaring season είναι η εποχή του χρόνου λίγο πριν την άνοιξη, όπου το ειδικό είδος σφενδάμων που ευδοκιμεί σε δάση της βορειοανατολικής Αμερικής χάνει τα φύλλα του. Τότε εκκρίνονται υγρά πλούσια σε σάκχαρα τα οποία συλλέγονται και με κατάλληλη, προσεκτική επεξεργασία δίνουν το εκλεκτό σιρόπι σφενδάμου. Sugaring season, επίσης, λένε στο Vermont και την αρχή της άνοιξης. Για τη Beth Orton αποτελεί μεταφορικά την «κατάλληλη ώρα» και η γλυκύτητα των δέκα κομματιών του νέου της δίσκου τη δικαιώνει: ισορροπεί μεταξύ της μητρικής ωριμότητας και των νεανικών αναπολήσεων, αποτελώντας ύμνο για τη μελαγχολία που χάνεται μέσα στην κυκλική μετάβαση των εποχών και της συνειδητοποίησης που έπεται αυτής της διαδικασίας.
Σχετικά με το πέρασμά της από το ηλεκτρονικοbeat στο jazzy φολκ η ίδια λέει: «Ισχύει μεν, αλλά στις συγχορδίες της κιθάρας μου κρύβεται ακόμα ένας αυθορμητισμός. Είναι εκεί, στις ενδότερες μουσικές δομές. Επίγειος, οργανικός, χειροπιαστός». Για του λόγου το αληθές: Το “Magpie” ανοίγει τον δίσκο με μπρίο και αισθητοποιεί τη γνώση των traditional folk μουσικών δομών από μέρους της Orton. Λιγάκι σκοτεινό και με βάθος, ακούγεται σαν Natalie Merchant και ανοίγει απεριόριστα την όρεξη για τα μετά («Silence me and I won’t be here anymore»), με το “Dawn Chorus” να ακολουθεί έχοντας παλ χρώματα της αυγής, μυστήριο και φρεσκάδα. Η Beth Orton δεν ξέρει τι θα της ξημερώσει, αλλά αυτό ακριβώς είναι που κάνει το γράψιμό της ενδιαφέρον. Το “Candles” ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα τραγούδια χάρη στην ενορχήστρωσή του κι έναν αέρα Nick Drake που διαθέτει. Η αργή πιάνο μπαλάντα ονόματι “Something More Beautiful” είναι όντως το πιο όμορφο κομμάτι του δίσκου, ενώ το “Call Me The Breeze” καταφέρνει να μεταδώσει το αρμονικό piece of mind που θέλεις να μοιραστείς, αλλά δεν μπορείς να το πετύχεις παρά μόνο όταν βρίσκεσαι εσύ κι ο εαυτός σου.
Το “See Through Blue”, πάλι, ως αναπάντεχο βαλσάκι, κρατάει λίγο και κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι, περιέργως χωρίς να διαρρηγνύει τη συνοχή του Sugaring Season: δεν παραείναι νωχελικό, αέρινο ή πολυχρωματικό. Είναι αυτό που είναι, ή αλλιώς αυτό που η καλλιτέχνις θα ήθελε να πει στους παλιούς έρωτες, σε χαλασμένες φιλίες και στο κοινό που τόσο αυστηρά την έκρινε τα τελευταία χρόνια, για να δούνε πόσο όμορφα και απλά είναι τα πράγματα τελικά. Το “Last Leaves Of Autumn” δεν γράφτηκε στη φύση όπως ο υπόλοιπος δίσκος (στο Norfolk και στο Vermont) αλλά στο Λονδίνο, την ώρα που η τραγουδοποιός αναζητούσε παρηγοριά στο μόνο δέντρο που έβλεπε από το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς της. Το –εξ ονόματος και εξ ορισμού– σαγηνευτικό “Mystery” δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερο ως τελευταίο κομμάτι, αναπληρώνοντας για τo άχαρο “Poison Τree” και για το βαρετό “State Of Grace” τα οποία έχουν προηγηθεί.
Συμπέρασμα: το Sugaring Season της Beth Orton έχει την υφή του υλικού απ’ το οποίο προέρχεται, το σιρόπι απ' τις περιοχές της τραγουδοποιού, η οποία πλησίασε την αυταπάρνηση ως αποτέλεσμα των σχολίων που την είπαν μέτρια. Το ξεπέρασε με τον δικό της τρόπο, βρήκε τον εαυτό της, τον αποδέχτηκε, είδε πού μπορεί να φτάσει και μας το απέδειξε. Ποτέ δεν θα αρέσει απόλυτα σ’ όσους αρέσουν τα άκρα. Αλλά είναι αδιαμφισβήτητα συμπαθητική και όμορφη –κι ας μην είναι Cat Power.
Προσωπικά την προτιμούσα μπερδεμένη και με το εξειδικευμένο μικρό κοινό της να τη λατρεύει σιωπηλά: το σιρόπι σφενδάμου και η παλ διάθεση δεν είναι όσο γλυκόπικρα θα τα ήθελα. Με την παραγωγή να ανήκει στον Tucker Martin των Decemberists, ωστόσο, το Sugaring Season είναι κάτι για το οποίο αξίζει να περιμένεις, που σε αποζημιώνει όταν είναι έτοιμο. Επίσης είναι κάτι «όχι για κάθε μέρα». Πολύ, σε μπουχτίζει. Αλλά σε μικρές δόσεις είναι πεντανόστιμο.
{youtube}028lDfUo5MQ{/youtube}
