Όταν είσαι ο John Cale και επιλέγεις να ανοίξεις το comeback σου διαλαλώντας ότι συνεργάστηκες –και εσύ– με τον Danger Mouse (“I Wanna Talk 2 U”), τότε δύο τινά μπορούν να συμβαίνουν: ή πνίγεσαι δημιουργικά και ψάχνεις κάπου να πιαστείς, ή κάτι έχεις κατά νου.
Γιατί ακόμα κι όταν είσαι ο John Cale, δεν αποφεύγεις το να σε αφορά η πρώτη περίπτωση. Δεν έχει βγάλει πάντα καλούς δίσκους στη μακρά πορεία του μετά τους Velvet Underground ο Ουαλός, ούτε ήταν επιτυχημένη η τελευταία του παρουσία του (2005) με εκείνο το άτονο, στατικό Black Acetate. Δεν μετράω το περσινό EP Extra Playful, το ξέρω: ίσως γιατί πήρα εκείνο το «Say hello to the future and goodbye to the past» ως prequel για το επόμενο βήμα. Αυτό λοιπόν το επόμενο βήμα, ακόμα κι αν τελικά δεν αποδεικνύεται όσο εύστοχο και καίριο θα ήθελε, δεν είναι απόρροια αδιεξόδων και αναγκαστικών πειραματισμών: το αντίθετο, ο Cale τοποθετεί τους διαθλασμένους Chic του “I Wanna Talk 2 U” πρώτους στην track list ακριβώς γιατί έχει πράγματα να σου πει και στη συνέχεια.
Ένα άλλο στοιχείο του «been John Cale» είναι ο αιφνιδιασμός. Σε παίρνει δηλαδή να παίξεις με τη σιγουριά του ακροατή σου που νομίζει ότι σε ξέρει. Κι όπως αφήνεσαι λ.χ. στα “Scotland Yard” και “Hemmingway”, νιώθοντας οικεία στην «avant pop/rock» (ας την πούμε) αισθητική τους ή στον λεπτοδουλεμένο πολιτικο-κοινωνικό σχολιασμό του πρώτου –ενώ παράλληλα αναγνωρίζεις την περσόνα του Ουαλού στη βιόλα και στο πιάνο– τσαφ! Ο Cale σου τη φέρνει, βάζοντάς σε να τσεκάρεις ότι παίζει ο σωστός δίσκος και δεν σου κάνει τρικ το λέιζερ της συσκευής. Πρώτα το “Face The Sky”, μετά οι “December Rains”, ύστερα ο “Mothra” (παρμένος από τη Γκοτζίλα μυθολογία), συνειδητοποιείς ότι ο Cale επιτρέπει σε ένα…auto-tune να αλλοιώσει το σιδηρούν βαρύτονο της ερμηνείας του, κάνοντάς τον κάποιον άλλον. Μέχρι παρεξηγήσεως.
Το ξέρει βέβαια ότι το τραβάει το πράγμα: μπορεί να διασκεδάζει σπίτι του με Daft Punk και LCD Soundsystem (ποτέ δεν σταμάτησε άλλωστε να ακούει μουσική), αλλά βαδίζει επικίνδυνα κοντά στις κακές 1990s απόπειρες του David Bowie να μεταμορφωθεί σε drum ‘n’ bass γκουρού. Δώστε όμως μια ευκαιρία στο πείραμα. Ακόμα κι αν δεν πείθεσαι ότι πάει στον Cale να κάνει τέτοια πράγματα στα 70 του, το “December Rains” δεν συνιστά αποτυχία. Έστω κι αν τελικά βρίσκεις περισσότερο του γούστου σου τον ερωτισμό του “Living With You” ή τη μπαλάντα “Mary” περί σχολικής ομοφοβίας.
Παρ’ όλα αυτά, κάτι δεν σου κάθεται συνολικότερα στο άλμπουμ και πέρα από το auto-tune. Φταίει μάλλον η συνολική λογική του Cale για τον 2012 ήχο του. Βλέπετε, όσους Danger Mouse, Daft Punk και λοιπούς επικαλεστεί, ακόμα κι αν κάπου το πιάσεις να τραγουδάει για το Google, το Shifty Adventures In Nookie Wood παραμένει τελικά το καινούριο έργο ενός γέρου. Που μπορεί να την ιντρίγκαρε την πιτσιρίκα (ή τον πιτσιρίκο, it’s confusing these days), αλλά δεν θα τη ρίξει γιατί κατά βάθος εκείνος έχει πάει ως τα 1980s, 1990s.
Έχοντας πάντως πει τα παραπάνω, δεν γίνεται τελικά να μην παραδεχτώ ότι ο John Cale του Shifty Adventures In Nookie Wood έχει ενδιαφέρον. Ίσως να διαθέτει οροφή αυτό το ενδιαφέρον, σκέφτομαι ωστόσο διάφορους «φρέσκους» δίσκους τους οποίους το Pitchfork αντάμειψε με 7-κόμμα-τόσο που δεν έχουν τούτο το κάτι της συγκεκριμένης δουλειάς. Να οφείλεται στο ότι ανήκει στον John Cale; Μπορεί. Μπορεί…
{youtube}PtC2418nNcU{/youtube}
