Ρε λες να το εννοούν τελικά; Μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος μας θέλουν μαζί τους, δηλώνουν οι Archive στον τίτλο τούτου του όγδοου δίσκου (ένατου αν συνυπολογίσεις και το soundtrack για το Michel Vaillant), δείχνοντας έτσι τις προθέσεις τους να συνεχίσουν αυτό που κάνουν. Ποιο; Μα να αναπαράγουν τις ίδιες εδώ και χρόνια ιδέες …
Δεν ήταν βέβαια πάντα έτσι τα πράγματα. Η εκκίνηση των Λονδρέζων είχε γίνει με ένα διαχρονικό trip hop άλμπουμ, το Londinium. Κι αν η συνέχεια με το Take My Head δεν ήταν της αρεσκείας τους (ιστορικές οι διαμάχες με το label τους), εκείνο είχε καταφέρει παρ’ όλ’ αυτά να τους χαρίσει μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές τους τραγουδιστικές στιγμές. Ήταν όμως στην τρίτη απόπειρα που το συγκρότημα απόκτησε ταυτότητα και σταθερό κοινό, στο You All Look The Same To Me δηλαδή, τέκνο του trip hop παρελθόντος με το νέο τους φλερτ, το progressive rock. Κριτική αλλά και μουσικόφιλη αναγνώριση και συνέχεια με έναν δίσκο που πατούσε πάνω στην κεντρική ιδέα του προκατόχου του: το Noise μπορεί να μην έφτανε στα ίδια επίπεδα, αποτελούσε πάντως άξιο διάδοχο. Κάπου εκεί, όμως, ήρθε για τους Archive η στασιμότητα, η στέρεψη δημιουργικών ιδεών και το καλωσόρισμα της μανιέρας.
Για να μη μιλάς όμως στον αέρα, δίχως στοιχεία, βάζεις το νέο αυτό δισκίο να παίξει και η επιβεβαίωση των παραπάνω δεν αργεί. Από το εναρκτήριο κιόλας “Wiped Out” σου σερβίρεται ένα μελαγχολικό μοτίβο που, εκτός του ότι το έχεις ξαναγευτεί επανειλημμένως από τη συγκεκριμένη μπάντα, τραβιέται κιόλας από τα μαλλιά, παρακινώντας έτσι το δάχτυλό σου να κινηθεί προς το skip. “Conflict”, “Violently”, “Calm Now”, “Silent”, “Twisting”… Ε, κάπου εκεί το παίρνεις απόφαση πως ο δίσκος δεν μπορεί να αλλάξει ρότα. Γιατί δεν είναι μόνο ότι ακούς συνθέσεις που παραπέμπουν εξ ολοκλήρου σε παλαιότερες συνήθειες των Archive. Είναι περισσότερο το γεγονός πως η παρούσα παρέα τραγουδιών επενδύει σε μια δήθεν ατμοσφαιρικότητα, στερούμενη κατευθυντήριας γραμμής και κυρίως στόχου. Μπορεί ενίοτε να συναντάς στιγμές οι οποίες ξεφεύγουν από την εν λόγω νοοτροπία (“Hatchet”, “Interlace”, “Damage”), ακόμα κι αυτές ωστόσο –κι ενώ θεωρητικά αποτελούν το φιλέτο του δίσκου– θα φτάνανε μόνο μέχρι το επίπεδο του b-side σε παλαιότερες εποχές.
Επομένως, το With Us Until You’re Dead των Archive όχι μόνο δεν δικαιώνει τον τίτλο του αλλά θα μπορούσε και να παραφραστεί ως «With Us You’re Dead». Απευθύνεται αποκλειστικά και μόνο στους ορκισμένους οπαδούς, εκείνους που είναι τόσο διψασμένοι για υλικό στο ύφος της μπάντας, ώστε θα καταβρόχθιζαν οτιδήποτε παρόμοιο πεταγόταν προς το μέρος τους. Αν και κάτι μου λέει ότι με την παρούσα δουλειά οι Archive μπορεί να καταφέρουν να διώξουν ακόμα και ορισμένους από αυτούς…
{youtube}WcK4n-DqlQI{/youtube}
