«Αφήνω το σώμα μου στη θάλασσα
Σε ένα πεδίο θανάτου, ουρλιάζοντας στον άνεμο
Οι επιθυμίες που με κατατρέχουν, με φτάνουν…»
Και μετά η εικόνα σβήνει και το πλάνο ανοίγει αργά μέσα σε ένα σκοτεινό υπόγειο. Θα μπορούσε να θυμίζει κάτι από τις ατμόσφαιρες του Silent Hill, με τη φιγούρα του Scott Kelly να φωτίζεται από ένα κίτρινο νυχτερινό φως, καθώς σκύβει πάνω από την ακουστική κιθάρα του και ψιθυρίζει μεταλλικά ξόρκια για να ησυχάσει τους δαίμονες που δείχνουν μόνιμοι συγκάτοικοί του.
Σε μια πραγματικότητα όπου τα φώτα του μέλλοντος μοιάζουν σβηστά, εκεί όπου η επόμενη μέρα θα είναι νύχτα, έρχεται ο κιθαρίστας και τραγουδιστής των Neurosis με την τρίτη του προσωπική δουλειά για να ντύσει μουσικά την αντανάκλαση αυτής ακριβώς την κατάστασης. Μια αντανάκλαση που φιλτράρεται μέσα και από την προσωπική πορεία του Kelly (πριν από έναν χρόνο έχασε τον πατέρα του), για να ξαναβγεί στην επιφάνεια με μια στωικότητα και με την ελπίδα της λύτρωσης, η οποία είναι και το ζητούμενο για κάθε άνθρωπο που παίζει άγριο κυνηγητό με τις ενοχές του.
Με βασικό όργανο την ακουστική κιθάρα και με ηλεκτρισμό σε μετρημένες δόσεις, με ambient ριπές και country αναφορές, με folk φόρμες και ολίγα χορωδιακά φωνητικά, με απόκοσμα πλήκτρα και πνευστά σε δεύτερο πλάνο, με έναν υπόγειο σαρκασμό και με drone κατάλοιπα, o Kelly «περνάει» σχεδόν βασανιστικά τη φωνή του μέσα στο κεφάλι του ακροατή, καθώς αποδελτιώνει εικόνες μιας ζοφερής καθημερινότητας σε αποδόμηση. Δυνατό σημείο η λιτή ενορχήστρωση, αλλά και η πολύ καλή επικοινωνία με τους Noah Landis και Greg Dale, η οποία δημιουργεί ένα συνεκτικό αποτέλεσμα σε έναν δίσκο που θα μπορούσε να είναι το soundtrack σε μια ταινία του Λοτζ Κέριγκαν όπως το Κόντρα Ξύρισμα ή το αντι-soundtrack στον Νεκρό του Τζιμ Τζάρμους.
Για όσους κατ’ επιλογήν δεν επιθυμούν να ακούσουν τη σκοτεινή πλευρά αυτής της μουσικής (όπως θα έλεγαν και οι Bauhaus), το Forgiven Ghost In Me των Scott Kelly & The Road Home θα τους βρει μάλλον αδιάφορους και ίσως αρνητικούς. Αφενός λόγω του υπερβολικά αργόσυρτου ρυθμού του, αφετέρου λόγω της αναγκαστικής προσήλωσης/προσγείωσης του ακροατή και της καθόδου του σ’ ένα σκοτεινό μέρος –που πολλοί ονομάζουν αντίληψη των πραγμάτων (ή και συνείδηση).
Όσο για τους υπόλοιπους, εκείνους που νιώθουν ούτως ή άλλως αυτή την απόγνωση και κατήφεια την οποία προσφέρει ο Kelly, θα βρεθούν (ίσως και βαρεθούν) να ακούνε το άλμπουμ στην επανάληψη, μέχρι να αποφασίσουν ότι –τελικά– μπορεί και να μην είναι όλα μάταια σε αυτόν τον κόσμο.
{youtube}dO2_3DG8Osw{/youtube}
