Πρώτο από μια σειρά υπερφιλόδοξων κυκλοφοριών, το Harakiri καταφθάνει στα δισκοπωλεία ως προπομπός των Orca, Jazz-Iz-Christ και Funktronic, τα οποία αναμένεται να ακολουθήσουν κατά πόδας. Καθόλου χρόνος για ξεκούραση λοιπόν για τον μπροστάρη των System Of A Down, των οποίων την προσωρινή(;) παύση εκμεταλλεύεται στο έπακρο, με οργασμικούς ρυθμούς δημιουργικότητας.
Αντίθετα πάντως με τις (φημολογούμενες) συμφωνικές, τζαζ και ηλεκτρονικές κατευθύνσεις των επόμενων τριών δίσκων, το Harakiri ακολουθεί πιστά το alternative metal μονοπάτι που γιγάντωσε τον Tankian στη συνείδηση των απανταχού μουσικόφιλων ανά την υφήλιο. Επιλογή όχι και τόσο εκ του ασφαλούς –αφού κάθε ροκ προσανατολισμού δίσκος από μέρους του είναι καταδικασμένος να συγκρίνεται με τη δισκογραφία των System Of A Down– η οποία του προσφέρει μια ευκαιρία να «ξεσκουριάσει» τη μηχανή του πριν προχωρήσει σε νέες καλλιτεχνικές αναζητήσεις.
Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που ο Tankian επιχειρεί κάτι τέτοιο. Και ο ίδιος, σαφέστατα, μόνο ως μονοδιάστατος δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς είναι ενεργά εμπλεκόμενος με τον οικολογικό ακτιβισμό, με τη μουσική σύνθεση, με την τραγουδοποιία και με την ποίηση (μεταξύ άλλων). Το δίχως άλλο, όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν ένα σύγχρονο και δημιουργικό ανθρώπινο ον, σε αρμονία με το γύρω του περιβάλλον και σε συνεχή αλληλεπίδραση με τον χαοτικό περίγυρο, μέσα στον οποίον προσπαθεί να ισορροπήσει από την αρχή της καριέρας του.
Το Harakiri αποτελεί άλλη μια έκφανση αυτής της αγωνιώδους προσπάθειας του Tankian να προκαλέσει κάποιου είδους αφύπνιση στο ακροαστικό κοινό, μπροστά στα παγκόσμια βίαια τεκταινόμενα. Αφύπνιση που δεν βρίσκει όμως πάτημα στο μουσικό υπόβαθρο του δίσκου για να κάνει το απαραίτητο άλμα στη συλλογική συνείδηση, αφήνοντας τις προθέσεις του δημιουργού του ανεκπλήρωτες. Κι αυτό γιατί τούτο το νέο άλμπουμ δεν προσφέρει την επιζητούμενη –και καλώς εννοούμενη– πρόκληση που ο προσκείμενος στον Tankian ακροατής δύναται να αναζητήσει. Ροκάρει μεν δυνατά, αλλά πίσω από μια ασφαλή alt-radio φόρμα που περισσότερο τελικά το ευνουχίζει παρά το αναδεικνύει.
Αντίθετα έτσι με τη θεματολογική του πρόθεση, το Harakiri αποδεικνύεται κενό μουσικού οράματος και προοπτικής. Προκαλεί μόνο εντός των στενών ορίων ενός απλοϊκού κουπλέ/ρεφραίν φάσματος, ενώ, αποφεύγοντας τις έντονες συγκινήσεις (πλην λίγων εξαιρέσεων), δεν κατορθώνει να φανεί αντάξιο των προσδοκιών που γεννά το όνομα Serj Tankian. Συνυπολογίζοντας μάλιστα τους πανταχού παρόντες θεατρινισμούς του πίσω από το μικρόφωνο –οι οποίοι έξω από τη heavy παράνοια των System Of A Down αποδεικνύονται άσφαιροι και παράταιροι– το τελικό αποτέλεσμα στέκεται εμφανώς μακριά από υψηλές προσδοκίες και απαιτήσεις.
Διατηρώντας λοιπόν σαφή απόσταση από τελετουργικές απόπειρες αυτοκτονίας, το Harakiri του Serj Tankian μοιάζει με συνοδευτικό πιάτο σε μια ισορροπημένη ροκ δίαιτα. Αλλά με τους ίδιους τους System Of A Down να επαναδραστηριοποιούνται συναυλιακά, οι οπαδοί μπορούν τουλάχιστον να ελπίζουν πως το κυρίως πιάτο ίσως και να μαγειρεύεται…
{youtube}PQtRXqBQETA{/youtube}
