«Οι ποιοι»;! θα ήταν η πρώτη αντίδραση αν επιχειρούσες να ανοίξεις συζήτηση για τον Zac Brown και το επταμελές σχήμα του. Σε έναν άλλον όμως κόσμο, μια θάλασσα κι έναν ωκεανό πιο πέρα, οι Zac Brown Band λογίζονται για υπερδύναμη. Φωνάζουν τον «la la la life is wonderful» Jason Mraz απλά για να συμμετάσχει στη γραφή ενός τραγουδιού, καλούν τον «ανερχόμενο» Amos Lee να τραγουδήσει για να ανοιγοκλείσουν το μάτι στα indie folk φεστιβάλ και χώνουν κάπου και τον Trombone Shorty –όχι τόσο για να αποκτήσει γεύση Νέας Ορλεάνης το “Overnight”, αλλά για να πιάσουν και τους world/blues/funk κύκλους, οι οποίοι αποδεδειγμένα ξηλώνονται κάθε που ο «Κοντός» περνάει από τα μέρη τους. Βγαίνει μετά ο δίσκος και νάσου τον στο #1 του country chart, πάρ’ την κάτω και την εθνική κορυφή του Billboard 200...
Γιατί όλα αυτά; Δεν είμαι σίγουρος. Κι αν ακούς κάντρι και αγαπάς το ιδίωμα ακόμα και στις πιο πρόσφατες urban cowboy εκφάνσεις του, μερικά πράγματα δυσκολεύεσαι τελικά να τα πιάσεις αν δεν είσαι Αμερικάνος. Κάπου πάντως μέσα στις δοσολογίες τόσο/όσο που καθιστούν το Uncaged των Zac Brown Band και λίγο κάντρι μα και λίγο κάτι άλλο –αντικατοπτρίζοντας εύστοχα τα μπερδεμένα μπούτια της σύγχρονης καουμπόη ταυτότητας– υπάρχει κάτι. Μπορεί ο Zac Brown να σου ακούγεται πιο συγχυσμένος κι απ’ τον Josh T. Pearson κάθε που αποκαλύπτει τον James Taylor πίσω από τη νότια γενειάδα του ή κάθε που αποφασίζει να χώσει στην ενορχήστρωση μπλουζ, ρέγκε και λιγάκι ροκ (southern style), οπωσδήποτε όμως το διασκεδάζει όλο αυτό το θολωμένο τοπίο. Δεν ξεμακραίνει από την ευθεία απλά για να βρει τρόπους να αρέσει σε όλους, το γουστάρει. Με έναν τρόπο που εδώ κι εκεί σου θυμίζει εκείνη την άλλη περιπτωσάρα, τον Jimmy Buffett.
Κι ύστερα, είναι κάποιοι πυλώνες που κρατάνε τα μπόσικα μέσα στα αλλεπάλληλα ζιγκ ζαγκ. Το βιολί του Jimmy De Martini είναι βουτηγμένο στο bluegrass και εγγυάται τον πρέποντα «βλάχικο» αέρα έτσι και του δώσεις χώρο για δοξαριές –όπως συμβαίνει ας πούμε στο “The Wind”. Η παραγωγή του Keith Stegall, επίσης, εγγυάται μια urban cowboy συνέχεια με την παράδοση που εκπροσωπούν καλλιτέχνες σαν τον Alan Jackson, τον George Jones ή τον George Strait. Για τους οποίους διατηρώ πολλές ενστάσεις, με τις καριέρες ωστόσο που έχουν κάνει τους έχω πια αποδεχθεί ως σημεία στον χάρτη τα οποία δεν γίνεται να αγνοήσεις αν σε ενδιαφέρει η εξέλιξη της κάντρι.
Η τελική γεύση είναι αυτή της μετριότητας. Όντας Ευρωπαίος, χάνεσαι μέσα στο πολυσυλλεκτικό χαρμάνι του Uncaged, λαμβάνοντάς το ως σημάδι αποπροσανατολισμού και κρίσης ταυτότητας. Ομολογείς όμως ότι εδώ κι εκεί το διασκεδάζεις. Κάπου στα περιθώρια και στο φόντο υπάρχει μια γνήσια κάντρι φλέβα σε τούτη τη μπάντα.
{youtube}Ef201LbbAPE{/youtube}
