Στην αγγλική μετάφραση της εξόχως παιδαγωγικής φιλοσοφικής νουβέλας του Jostein Gaarder Ο Κόσμος Της Σοφίας, η φράση «Ladies And Gentlemen We Are Floating In Space» –πότε ο τίτλος του καλύτερου άλμπουμ για το σωτήριο έτος 1997, άλλοτε η τρίτη κατάθεση σπαραξικάρδια απολογητικών mantras για τον έρωτα, την απώλεια και την εύρεση κάθαρσης στην εκτέλεση συνταγών με δραστικές ουσίες μη εγκεκριμένες από τον Ε.Ο.Φ ή έστω (για τα 3:40 που διαρκεί το φερώνυμο κομμάτι) ένα ευφορικό βαλς που υπερίπταται μιας πρωτοεπίπεδης νεανικής ωδής του Elvis («All I want in life is a little bit of love to take the pain away...»)– πάντα προηγείται της αμέσως επόμενης φράσης: «But none of the people down there care»...
Από τις αλκυονίδες ημέρες των Spacemen 3 έως και σήμερα, το ηχητικό αποτύπωμα παραμένει εν πολλοίς αμετάβλητο: μινιμαλιστικό, πυκνό ψυχεδελίζον space rock της σχολής Electric Prunes meets Steve Reich• λιτές, ευδιάκριτες και αυτοπαλίνδρομες δομές βυθισμένες σε στρώματα κιθαριστικού reverb για τις Velvet Underground/Captain Beefheart επιρροές• συστάδες εγχόρδων και χορωδιακά κατάνυξης για τις σκοτεινές βραδιές της ψυχής, χορηγία των κ.κ. Dr. John και Marvin Gaye. Βέβαια, η αλήθεια είναι πως για κάθε ταγμένο υπερασπιστή-die hard fun θα εμφανιστεί ο έτερος της άλλης πλευράς, αναρωτώμενος –με μια γκριμάτσα σχετικής αδιαφορίας– γιατί τόσος ντόρος με το 7ο άλμπουμ της avant κομπανίας του κυρίου Pierce.
Το μόνο βέβαιο είναι πως το Sweet Heart Sweet Light δεν πρόκειται να ανατρέψει την προαναφερθείσα αντίληψη. Για την ακρίβεια, έμμεσα ίσως και να την υποδαυλίζει. Το καλύτερο χαρτί αυτής της εντεκάφυλλης τραγουδιστικής τράπουλας μοιράζεται στην αρχή με το "Hey Jane": μια σπαρταριστή, ολοφώτεινη ποπ μελωδία που, μεσούσης της διάρκειας του κομματιού, υποχωρεί κάτω από το βάρος μιας χορωδιακής ψευδό-κακοφωνίας, πριν καταλήξει σε μετρονομικές λούπες τύπου Can. Όπως και στη συνέχεια, όλα τα rock 'n roll κλισέ ζυγισμένα-στοιχημένα: «I say Jane loves rock 'n roll», «... you living fast lane right away». Σαν να λέμε Joan Jett και Eagles σε απόσταση μιας στροφής και μισής λιτανείας! Σπεκτορικά τείχη, παραίτηση, ίσως και αυτοπαρωδία επανεμφανίζονται στα ημι-ελεγειακά "Little Girl" («Sometimes I wish that I was dead/'cos only the living can feel the pain») και "Too Late", γυρίζοντας το ρολόι 11 χρόνια πίσω, στα low-tempo χορωδιακά τα οποία κοσμούσαν το 2ο μισό του Let It Come Down.
Μολαταύτα, ενώ το συναισθηματικό σώμα του άλμπουμ εμφανίζεται διάστικτο από πλήθος πληγών, οι οποίες επικοινωνούνται και εναλλάσσονται με χαρακτηριστική ευκολία, η πλειοψηφία αυτών κατακρημνίζονται υπό το βάρος ατροφικών συνθέσεων και θολών προθέσεων. Είτε πρόκειται για την α-λα-Stones μπαλάντα "Freedom", είτε για τα κλαψιάρικα "Too Late" και "Life Is A Problem", η αυτολύπηση –υπό τους ήχους ακόρντων που οριακά θα εγκρίνονταν στη διδαχθείσα ύλη νηπιακών σταθμών– δεν περιποιεί τιμή ούτε στη φιλότιμη προσπάθεια υγιούς πειραματισμού εκ μέρους μουσικών όπως ο Evan Parker και ο Finn Peters, ούτε στην αναμφισβήτητα καλόγουστη vintage ευγονική γραμμή στην οποία βουτά ολόκληρος ο Jason Pierce. Ακόμα και στην ορχηστρική εξτραβαγκάνζα "So Long You Pretty Things", η οποία ρίχνει την αυλαία με σύσσωμη την κουστωδία της Roundhouse Choir να συνοδεύει την «ανάληψη» του Pierce σε ένα ακόμα κλιμακούμενο coda, το συναίσθημα παλαντζάρει κάπου ενδιαμέσως της απτής συγκίνησης και της μπουχτισμένης συγκατάβασης.
Από το καζάνι της απόσταξης του Sweet Heart Sweet Light των Spiritualized δεν λείπουν λοιπόν μόνο τα φρέσκα υλικά, λείπει και το μεράκι της ιδιοκατασκευής. Τουλάχιστον ο αλκοολικός βαθμός κυμαίνεται σταθερά ψηλά...
{youtube}CncZorQNQ1E{/youtube}
